Potverdorie, wat is Pieterjan De Smedt een geweldige journalist

Het is overal iets, maar in de politiek, de academische wereld en de media is het volgens mijn selectieve ervaring toch net een beetje erger gesteld – qua nijd en afgunst, rancune en haantjesgedrag, lange tenen en grote ego’s. Op de werkvloer is het vaak aangenaam toeven, maar achter de schermen kan het er bepaald snoeihard aan toegaan. In de media komt daar nog bij dat zelfkritiek zeldzaam is. En dat kritiek op anderen, zeker als die in de kijker lopen, altijd een riskante onderneming is.

Er zijn tv-makers die zo gevoelig zijn dat ze zelfs na een onschuldig, plagerig knipoogje naar de presentator (m/v) van een van hun programma’s jarenlang, misschien wel voor de rest van hun dagen, verteerd worden door wrok en je systematisch blijven trakteren op de occasionele portie gal. Er zijn tv-bonzen die na een handvol kritische stukjes niet meer door de auteur ervan geïnterviewd willen worden. Er zijn zelfs journalisten die in de tv-rubriek stukjes over anderen schrijven zonder namen te noemen – kunt u nagaan! Ik wil maar zeggen: iedereen draait mee in dit circus, en niemand is vrij van zonden, dus een dik vel en een stevige dosis relativeringsvermogen helpen om in deze sector staande te blijven. We zijn – ik ga het zeggen, Walter! – vaak veel te hard voor elkaar. Snif.

Daarom is het zo prettig en bevrijdend als je af en toe een welgemeend compliment kunt geven aan iemand die zowat in zijn eentje de stiel een nieuw elan geeft. Op Twitter heb ik daar al vaak de aandacht op gevestigd, maar omdat de meesten onder u hopelijk iets beters te doen hebben dan twitteren, herhaal ik het graag nog eens met grote nadruk in deze krant: potverdorie, wat is Pieterjan De Smedt een geweldige journalist, zeg!

U kent hem van zijn interventies in Terzake. Niet alleen weet hij politici altijd te vinden – eergisteren overviel hij Paul Magnette op een boekpresentatie – hij weet hen ook altijd metéén bij de kraag te vatten. Wat aartsmoeilijk is. Voor de krant heb je als journalist soms twee uur de tijd. Een live gesprekje in Terzake duurt soms maar twee minuten. Om dan iets te laten gebeuren, moet je killer instinct hebben. En dat heeft De Smedt: politici weten al dat het suffe opdreunen van een debatfiche bij hem geen zin heeft. De Smedt is een levende debatficheversnipperaar.

In Humo vertelt hij deze week over zijn interview met vakbondsbons Rudy De Leeuw. Vóór het interview was De Leeuw dolenthousiast en zei hij volgens De Smedt: “Man, jij bent een topjournalist. Dat doorvragen bij die politici, fantastisch! Ik ben fan van je stijl.” Na het interview was het wat minder, aldus De Smedt: “Vier minuten later was hij echter van gedachten veranderd. ‘Jij doet aan framing!’ brulde hij woedend, en hij liep weg.”

Zalig. Zo moet dat dus.

De Smedt in Terzake, bijna elke weekdag om 20 uur op Canvas.