“Ik hou meestal de boot af om erover te vertellen omdat ik niet goed weet wat de mensen willen”, zegt De Coninck over zijn stilzwijgen. “Sommigen willen sappige horrorverhalen horen over wat die dag is gebeurd, anderen willen hun eigen ervaringen toetsen aan de mijne en een soort solidariteit opwekken. Ik denk dat alleen echte slachtoffers van die dag die solidariteit bij elkaar kunnen vinden.”

In zijn boek besteedt de woordvoerder van de Brusselse lokale politie, die met name de situatie rond Maalbeek van erg nabij meemaakte, opvallend weinig aandacht aan de terroristen en de aanslagen zelf, naar eigen zeggen omdat ze dat niet verdienen. Hij heeft het ook vooral over de moeilijkheden die hij had en heeft bij het verwerken van wat hij heeft gezien. “Ik reageerde regelmatig explosief, had communicatiestoornissen en black-outs en kreeg flashbacks van beelden van de aanslagen”, zegt De Coninck. “Maar er waren ook fysieke klachten zoals een slechte nachtrust en hartklachten zonder medische oorzaak. Een psychiater stelde de diagnose van posttraumatische stressstoornis of PTSS, maar die heb ik aanvankelijk geweigerd.”

Het schrijven van een boek over de kwestie had therapeutisch moeten werken, maar dat is volgens De Coninck niet echt gelukt. “Wel hebben intussen al veel mensen, onder meer van hulpdiensten, me aangesproken over het feit dat ze met dezelfde problemen kampen”, zegt hij.