Onderzoek naar Franse ambtenaar die vrouwen drogeerde om hen te zien urineren

Uit de lijst van verdachte Christian N., regionaal vicedirecteur van het Franse ministerie van Cultuur, blijkt dat hij tussen 2009 en 2018 meer dan 200 vrouwen fotografeerde en/of drogeerde met een diureticum.

De bal ging op 15 juni 2018 aan het rollen, nadat Christian N. tijdens een vergadering met de prefect en onderprefect van het departement Moselle stiekem onder tafel foto’s nam van de benen van de onderprefect, zoals hij dat eerder al bij honderden andere vrouwen had gedaan. Een collega betrapte hem en bracht de zaak onder de aandacht bij haar oversten, waarna er een onderzoek werd ingesteld.

Speurders troffen nog diezelfde maand een Excelbestand aan op zijn computer, getiteld ‘Ervaringen’: een lijst met de namen van een 200-tal slachtoffers. Op de pc stonden ook foto’s van diegenen die deze “ervaringen” hadden ondergaan. In het document noteerde N. hun reactie op het vochtafdrijvend middel, het uur van inname en de plaats waar ze uiteindelijk de drang voelden om te plassen.

In oktober 2018 werd de man geschorst. In januari werd hij ontslagen en stelde het Parijse parket een onderzoek in. Eind oktober van dit jaar werd de voormalige ambtenaar, die beweert dat hij psychiatrisch opgevolgd wordt, verhoord. 

In La Libération doen vijf vrouwen hun verhaal over de omstandigheden van hun ontmoeting met Christian N.. Vier van hen ontmoetten hem in het kader van een sollicitatiegesprek, een vijfde ging langs voor een gesprek aan het einde van haar stage.

Wanneer N. de vrouwen ontving in zijn bureau, bood hij hen thee of koffie aan, waaraan hij stiekem een dosis Furosemide, een diureticum, toevoegde. Hij gedroeg zich tijdens het gesprek ook vaak vreemd, zeggen de vrouwen: “Hij deed alsof hij op zijn schoot met zijn telefoon aan het spelen was.” In werkelijkheid nam N. foto’s van de vrouwen onder zijn bureau. 

Na een kort gesprek stelde hij aan de vrouwen voor om een wandeling te maken door het hart van Parijs langs belangrijke culturele trekpleisters zoals het Louvre en het Tuilerieënpaleis. Wie op het ministerie van Cultuur wilde werken, moest immers goed vertrouwd zijn met het landelijk erfgoed. De wandeling duurde vaak meer dan drie uur. Zodra het middel begon te werken, zorgde Christian N. ervoor dat hij een parcours volgde waarbij hij zijn slachtoffers uit de buurt van cafés en musea hield, zodat ze daar geen toilet zouden kunnen gebruiken.

Wanneer de vrouwen ziek werden van de misselijkheid en dringend moesten plassen, leidde N. hen naar de dokken langs de Seine, waar hij hen liet urineren terwijl hij hen met zijn jas afschermde van het zicht van anderen. “Ondertussen keek hij naar mijn gezicht”, getuigt een van de slachtoffers. In zijn Excelbestand noteerde N. de ervaring van de vrouw: “Ze begon haar nylonkousen en broek naar beneden te doen... Ze hurkte en plaste in een erg straffe en lange straal.” Een tweede vrouw vertelt dat ze eerst in zijn bijzijn aan de Seine plaste, maar het toilet niet haalde voor een tweede plaspauze en uiteindelijk in haar broek deed. N. troonde haar mee naar zijn bureau, waar hij haar aanmaande om haar broek uit te doen, zodat die op de chauffage kon drogen.

Een andere getuige ging niet in op zijn voorstel en hield haar plas op tot ze terug op het ministerie was, maar betaalde daarvoor een zware prijs: een verblijf van vier dagen in het ziekenhuis met een bijzonder ernstige infectie van de urinewegen, “die op het punt te stond een buikvliesontsteking te worden”. Voor een derde vrouw hadden de gevolgen ook ernstig kunnen zijn, want zij nam medicatie die niet mocht gecombineerd worden met een diureticum.

Hoe Christian N. zo lang zijn gang kon blijven gaan, is nog maar de vraag. De man had de reputatie een versierder, een vrouwengek en een pervert te zijn en meerdere mensen op het ministerie zouden op de hoogte geweest zijn van het feit dat hij stiekem foto’s nam. Het feit dat hij meerdere sollicitanten zomaar meenam op een urenlange rondleiding door de stad, doet ook vragen rijzen.

Een van de slachtoffers stuurde in 2016 een mail naar de toenmalige minister van Cultuur en diens voorganger om het gedrag van Christian N. aan te klagen, maar kreeg daarop nooit reactie.

Tijdens een telefoongesprek met La Libération gaf N. toe dat hij vrouwen die hij in het kader van zijn werk ontmoette, gefotografeerd had en soms zelfs het medicijn had gegeven. De ambtenaar minimaliseerde wel de gevolgen van zijn daden. “Ik wou dat men mij eerder had tegengehouden. Het was dwangmatig, maar ik wilde nooit die vrouwen vergiftigen. Ik dacht niet dat het vochtafdrijvend middel medische problemen kon veroorzaken”, vertelde hij. Christian N. gaf aan dat hij het middel zelfs op zichzelf had uitgetest. Volgens hem kregen slechts “tien of twintig” vrouwen het medicijn toegediend.