We kunnen de emoties van de prins enigszins begrijpen. Hij is het zwarte schaap in zijn familie, in de pers en bij de publieke opinie. Op bijna alles wat hij doet en niet doet, is er kritiek. Omdat hij te veel zegt of niet zegt. Omdat zijn vest niet goed zit. Omdat hij te veel naar de mooie madammen kijkt. Omdat hij te snel rijdt. Omdat hij te vroeg of te laat is. Omdat hij al eens met een politicus spreekt. Omdat hij wegdroomt bij een defilé of een plechtigheid. Omdat er steeds opnieuw kritiek is op zijn dotatie. En toch is het goed dat premier Michel hem op het matje roept om met de prins voor eens en altijd duidelijke afspraken te maken. Waar vervolgens iedereen zich aan houdt.

We hebben altijd op het standpunt gestaan dat de koninklijke dotaties best beperkt zouden blijven tot de koning of koningin, tot de kroonprins of kroonprinses en tot de gepensioneerde koning of koningin. En dat alle andere leden van de koninklijke familie, zoals alle Belgen, gewoon zouden moeten werken voor hun inkomen. Mocht dat inderdaad het geval zijn, dan zou dat in het geval van prins Laurent betekenen dat hij moet werken voor de kost. Maar ook dat hij een vrij man is die net zoals alle andere Belgen mag doen en laten wat hij wil en - niet onbelangrijk - ook mag zeggen wat hij wil. Laat dit laatste nu net het probleem zijn. We weten nu al dat op de dag dat prins Laurent als werkende vrije man bijvoorbeeld zal zeggen dat de regering-Michel op geen orgel trekt, het kot te klein zal zijn. Omdat Laurent niet alleen een vrije werkende Belg zal zijn, maar ook nog altijd een prins, broer van de koning.

Juist om dat te voorkomen, heeft men Laurent een dotatie gegeven en hem gevraagd om vooral te zwijgen en nog minder te ondernemen. Door die dotatie te aanvaarden, heeft de prins ook de voorwaarden aanvaard. Daaraan moet hij zich houden. In het tegengestelde geval moet de regering zijn dotatie afnemen. Of moet de prins zelf afzien van zijn dotatie. Voor ons zijn de twee opties goed. Want animositeit verzekerd.