Wonen in een oude bierbottelarij in Gent: ‘Door hier te wonen zijn we echte tuinliefhebbers geworden’

‘We hadden een baby van drie ­maanden en ons huis was net af toen we zagen dat deze site, een oude ­bierbottelarij, te koop was”, vertelt Caroline De Malsche. “Op een kwartier tijd was het beslist. We keken naar elkaar en dachten: yes yes yes! Het heeft wel een jaar geduurd voor we het aan onze ouders durfden te tonen. Die waren bang dat het te veel ineens was. Wat ook zo was. We moesten niet weg uit ons vorige huis, maar Jurgen had er zijn bedrijf en het wonen en ­werken met werknemers in één huis was soms te druk.

“De site stond al zo’n vijftig jaar leeg. De ­eigenaars, een familie, gebruikte de plek om ­meubels in te stockeren, en als in onbruik geraakt clubhuis. Intussen woonde er een ­zwerver in de achterbouw. Toch zagen we het potentieel. Er was ruimte voor onze galerie en ­uitgeverij van kunstboeken, plek voor een ­gastenverblijf en we zouden wonen en werken beter van elkaar kunnen scheiden.

“Voor de verbouwing klopten we aan bij Kristoffel Boghaert, die lang bij Robbrecht en Daem werkte maar nu zijn eigen bureau heeft, AKB. We hebben lang met hem gepraat over onze noden en wensen. Ik wilde een ander soort circulatie dan in een klassiek huis. Ik wilde niet de moeder zijn die zegt: ‘Ga maar naar je kamer’. Er moest voor iedereen een plekje zijn voor zichzelf, maar wel in de leefruimte. Ons vorige huis was één grote ruimte waarin alles door elkaar liep, hier kun je met velen aanwezig zijn zonder elkaar voor de voeten te lopen.

“Kristoffel kwam met een plan dat voor mij veel logischer aanvoelt dan de ­klassieke indeling. We hebben bijvoorbeeld vijf ingangen, zodat iedereen makkelijk naar binnen en buiten kan. Hij schikte alle slaapkamers om de leefruimte heen en hield de kinder­kamers bewust klein. We kunnen daar op termijn ook nog iets anders mee doen, als ze het huis uit zijn.

“Kristoffel houdt ook van serene materialen. Het liefst van al had hij alles in hout voorzien, maar dat vonden we zelf te veel. Het schrijnwerk is in grenen- en berkenmultiplex, onze keuken is in donkergroene betonplex, de slaapkamervloeren zijn van het materiaal dat ook in turnzalen wordt gebruikt.”

“We lieten de architect meestal vrij in zijn ­keuzes, maar over één ding verschilden we van mening. We houden allebei enorm van New York, dus we wilden de trappenstructuur aan de achtergevel in zwart staal, zoals het daar ­gangbaar is. De architect zag dat niet zitten en wilde wit. Hij heeft uiteindelijk voet bij stuk gehouden en daar zijn we hem nu toch ­dankbaar voor.”

De ouderlijke slaapkamer ligt aan de ­achterkant van het huis, met zicht op de tuin. “Soms kom ik op het terras aan de slaapkamer mijn koffie drinken”, zegt Caroline. “De afwerking van onze kamer en badkamer doet denken aan de inrichting van een hotel­kamer.”

De architect maakte er een heel praktisch huis van, waardoor er weinig kasten nodig zijn. Caroline: “We nemen onze tijd om meubels te kopen. Het moet altijd iets zijn waar we beiden van zeggen: ‘dat wil ik’. Als er al een rode draad in onze meubelkeuze zou zitten, is het dat het best stoer mag zijn. Zo is onze eettafel tegelijk een pingpongtafel. Ook zijn we heel blij met onze outdoorstoof van het Nederlandse merk Weltevree. We hebben onze eigen kunstboekenuitgeverij, dus de grootste blikvangers van ons interieur zijn misschien wel de kunstwerken, van Max Pinckers tot Tom Callemin en Hana Miletić.”

“Tot onze grote verbazing zijn we door hier te wonen echte tuinliefhebbers geworden. We waren nooit op zoek naar een huis met een tuin, maar nu genieten we ervan zo veel we ­kunnen. Mijn papa komt ook graag helpen met het onderhoud ervan. Voor de kinderen is er een trampoline, we hebben kippen en we zitten heel veel op ons terras. We werken hard, reizen veel, maar als we thuis zijn is het vakantie.”