Geert en Pauline De Vlieger: ‘Ik weet waarom ze al eens een ­bikinifoto post’

PAULINE

“En toen stonden we daar, mijn broer en ik, vier en zes jaar, als enige Nederlandstalige kinderen op de speelplaats van een strenge, katholieke ­public school in Manchester. ‘Pa, wat heb jij ons aangedaan?’ Dat dachten we toen. Gehuld in zo’n typisch donkerblauw uniform, met een das, witte kousen en het logo van de school, moesten we ook nog eens iedere dag bidden; ook dat was aanpassen. Met mijn broer heb ik op school een band voor het leven opgebouwd, want hij was de enige die ook Nederlands sprak.

“Mijn papa was net getransfereerd van het Nederlandse Willem II naar Manchester City, en het hele gezin verhuisde mee. In Engeland kwam ik in het tweede leerjaar terecht, terwijl ik het eerste nog moest doen. Ik sprak geen woord Engels, kon lezen noch schrijven en zat in een klas met alleen maar Britse kinderen. Een maand lang heb ik gehuild, ook op de speelplaats. Tot de taal aansloeg en ik de twee jaren die daarop volgden als één groot, fantastisch avontuur heb ervaren.

“Mijn papa en ik hebben een zeer goede band. Onze karakters liggen dicht bij elkaar. Als je me vraagt hem te beschrijven, dan beschrijf ik eigenlijk ook mezelf: optimistisch en realistisch. Het glas is echt altijd halfvol. Mijn papa heb ik nooit echt als een ‘ouder’ aanzien. Misschien ligt daar de basis van onze goede band. Hij gaf en geeft ons de ruimte die we zelf mochten invullen. Tegelijk moet je ook niet sollen met die ruimte. Hij verwacht niet dat we onmogelijke doelen bereiken, maar wel de nodige inzet en werklust. In het vierde middelbaar was ik op weg naar een C-attest, ik gooide er even met mijn pet naar. Papa was ontgoocheld, niet louter in de cijfers, maar in mijn attitude.

“Hij is actief op Instagram, weet wanneer ik uitga, en twijfel ik in de winkel tussen twee joggingbroeken, dan stuur ik hem een foto: ’Welke zou jij kiezen?’ Het is niet eenvoudig voor de oudere generaties om bij te blijven, om te weten wat er écht speelt in het leven van hun kinderen. Daar praten we veel over. Mijn papa weet hoe mijn leven eruitziet en slaagt er ook in om dingen juist te interpreteren. Hij wéét wat ik doe op Instagram, begrijpt het ook.

“Omgekeerd heb ik zijn leefwereld ook van dichtbij meegemaakt. De wedstrijden van Manchester City interesseerden mij niet, maar dat enorme stadion, die enorme speelhal voor de kinderen van de spelers, met een grasveldje ín het gebouw, mascottes en een Playstation: dat was fantastisch. We woonden toen aan de zuidkant van Manchester, tussen de andere expats. Naast ons woonden Pakistani en Indiërs. Dan kwam papa ’s avonds thuis van de training en zat ik bij de buren in de woonkamer.

“De impact van het voetbal heb ik nooit ervaren, althans niet op die leeftijd. Toen hij de achtste finales van het wereldkampioenschap voetbal speelde tegen Ronaldo en Brazilië, zat ik met mijn moeder in Disneyland Parijs. Het drong niet tot me door wat papa in Japan deed op dat ogenblik. Pas later zag ik daar de reikwijdte van in, en besefte ik wat hij heeft bereikt.”

GEERT

“Wie ben ik om mijn dochter te verbieden een bikinifoto te posten op Instagram? Als ouder moet je beseffen dat er geen vergelijking mogelijk is tussen toen en nu. Ik liep school op het college van Dendermonde. De meisjesschool was aan de overkant. Tussen de scholen stond haast een betonnen muur en moest je omzeggens je identiteitskaart voorleggen om even te gaan piepen bij de meisjes. Alsof dat een andere diersoort was. De wereld van mijn dochter en zoon is totaal anders. De omgang tussen jongens en meisjes begint nu veel vroeger. Dat merk je online ook. Ik vertrouw mijn dochter. Ik weet waarom ze al eens een bikinifoto post. Ze beseft waarmee ze bezig is, en ik steun haar.

“Jongeren hebben ook veel meer communicatiemogelijkheden. Ook dat is helemaal veranderd. Wij vertrokken naar het WK in Japan en kregen van Belgacom een telefoonkaart met 20 euro belkrediet. Skype bestond nog niet en de internetverbinding was dramatisch. Als je daar nu op terugkijkt, lijkt dat een eeuw geleden, maar we spreken over 2002.

“Pauline groeide op in een comfortabele situatie. Wij konden haar dingen geven die ik als kind nooit heb gekend. Wat kan leiden tot gemakzucht: ‘Het zal allemaal vanzelf gaan’. Als ik mijn kinderen zie slagen (zoon Thibault studeert Toegepaste Economische Wetenschappen aan de UGent, MDC) aan de universiteit, dan voel ik fierheid. Ze werken er hard voor en dat waardeer ik.

“Als dertienjarige werd ik samen met mijn ouders door SK Beveren uitgenodigd om een wedstrijd van het eerste elftal bij te wonen. Na afloop schudde doelman Filip De Wilde mijn ouders de hand en zei de voorzitter: ‘Geert, misschien sta je hier later ook in doel’. Waarop mijn ouders: ‘Onze Geert gaat studeren’. Voor hen was profvoetbal een onbekende wereld, en voor mij eigenlijk ook. Ze kwamen uit West-Vlaanderen en ‘migreerden’ naar de buurt van Lebbeke, omdat vader werk vond in de brouwerij van Wieze. Als brouwer maakte hij de Wieze-pils en voorzag de gekende Oktoberfeesten van de nodige pils. Maar goed, ze zagen later ook wel in dat profvoetbal perspectieven bood. Zonder de sport was ik nu misschien een saaie boekhouder. (lacht)

“Qua carrièreplanning dachten mijn vrouw en ik altijd aan de kinderen. Na SK Beveren en RSC Anderlecht speelde ik bij Willem II in de Nederlandse hoogste klasse, en verhuisde met het gezin naar Hoogstraten, vlak bij de grens. Waarna Trabzonspor zich aanbood, een Turkse eersteklasser. Dat was een twijfelgeval. Zou ik mijn kinderen laten opgroeien in Turkije, niet ver van Georgië? Ik nam het vliegtuig naar Trabzon, bezocht een school met een Engelstalige leerkracht, maar toen bleek dat die mijn vragen amper begreep, wist ik: neen, ik kom niet met mijn gezin naar Turkije. Waarna City het jaar nadien belde en ik daarna nog een mooie tijd had in eigen land. Wat rest zijn herinneringen en een doos vol keeperstruien. Die van Peter Schmeichel en Edwin van der Sar liggen nog altijd op zolder.”