Boezemvrienden Jonas Van Geel en Jelle Cleymans hebben een eerste single uit, maar staan toch héél anders in het leven

Als alles goed gaat, zal het eerste album van Jonas en Jelle in april 2020 in de winkel liggen. Met de single ‘Aan de liefde ten onder’ krijgen we evenwel nu al een smakelijk voorproefje voor de kiezen. De titel klinkt nogal dramatisch. “Maar”, zo zegt Jelle meteen, “het is een heel persoonlijk nummer over opnieuw durven te springen na een stukgelopen relatie.”

Ze lokken al jaren volle zalen en zijn dus allerminst aan hun muzikale proefstuk toe, en toch deden Jelle en Jonas ’t naar eigen zeggen in hun broek bij de gedachte om eigen nummers op plaat te zetten.

“We bleven maar praten over hoe we het zouden aanpakken”, vertelt Jonas, “tot ik op een bepaald moment zei: ‘Jelle, stop met lullen en schrijf een nummer!’ We hebben dikwijls veel ambiance gebracht in de zalen, maar dat was niet helemaal onze eigen verdienste, vonden we. We speelden nummers van anderen. Nu was de tijd rijp om er eindelijk écht voor te gaan, met iets van onszelf.”

Jelle: (knikt) “En ineens zaten we in een studio in Nederland om onze eerste drie nummers op te nemen. Niet als de mannen met een plan om de radio te veroveren, nee. Wel met het idee: wij zijn twee vrienden die samen iets maken, voor ons plezier. Dat is de essentie.”

Jonas: “Ooit vergeleek iemand ons met twee kleine gasten die op de salontafel U2 staan na te doen. Dat was het inderdaad, en nu nog veel meer met onze eigen plaat. Het is niet meer, maar het is ook niet minder.”

Jonas: “Absoluut. Wij dromen van veel - als we vijf glazen rum ophebben zelfs van tien Sportpaleizen (lachje) - maar we zien wel waar het ons brengt. We geloven er zelf in, al beseffen we dat andere mensen daar misschien anders over zullen oordelen. Wij hebben allebei al genoeg kletsen gekregen in het leven om te weten dat het niet altijd automatisch lukt. Er kan kritiek komen, maar hey: if you can’t stand the heat, stay out of the kitchen.”

Jelle: “Maar nee, we doen het echt bijna in onze broek voor deze plaat. Al is dat in zekere zin wel leuk. (denkt na) Ik krijg ineens het gevoel alsof we in ons ­blootje over de Meir moeten wandelen. En dat doe ik toch liever niet.”

Jonas: “Och, mij zou dat minder kunnen schelen. Naakt over de Meir paraderen is tenminste iets concreets. Ik bedoel: je weet waar je aan toe bent. Nu weten we niet wat we moeten verwachten.”

Jelle: “We leerden elkaar 22 jaar geleden kennen toen mijn ­moeder (Karin Jacobs, nvdr) en zijn vader (Jos Van Geel) samen in de serie ‘Hé Pa’ ­zaten, en Jonas’ ouders bij ons thuis kwamen eten. Ons eerste gesprek ging al over theater, toneel en passie voor muziek.”

Jonas: “Och, Jelle en ik hebben al zo dikwijls samengewerkt, al van toen we achttien waren. En telkens is daar een ander project uit voortgevloeid. Ook toen Jelle voor Ketnet ging werken, en met ‘Spring’ doorbrak en ik een opleiding volgde om theater met de ‘grote T’ te spelen. Dat vloekte, maar de band tussen ons is altijd gebleven. Intussen weten we: één plus één is drie. Wij maken elkaar beter. Wij zijn elkaars grootste fan, maar we zijn ook kritisch voor elkaar.”

Jonas: “Natuurlijk clashen we weleens, en hard soms. Ik ben emotioneler, Jelle kan iets rationeler naar dingen kijken. Wij zijn geen water en vuur, maar benzine en vuur, en dan wordt het alleen maar extremer.”

Jelle: “Maar een ruzie eindigt altijd met een etentje, dat ik moet betalen.” (lachje)

Jelle: “Als we in ‘40-45’ zingen ‘Wij hebben alles gedeeld’, dan heeft dat heel veel lading voor ons, want dat ís ook zo.”

Jonas: “Misschien niet alles, maar toch veel. We hebben elk apart veel hoogtes en laagtes gekend in ons leven. Zowel professioneel als relationeel, maar dan waren we er altijd om naar elkaar te luisteren. Dat schept een intense band.”

Jelle: “Dat is eigen aan een diepe vriendschap, dat je veel naar elkaar luistert en babbelt. Er zijn momenten geweest dat ik niet alles tegen hem zei, want dan kreeg ik een preek. Laten we zeggen dat Jonas altijd de stabiele factor is geweest, en ik de losbol. Eigenlijk zijn wij yin en yang, maar daardoor zijn we ook heel compatibel.”

Jonas: “Ik zie ons een beetje als een koppel dat al meer dan twintig jaar getrouwd is, ook al zijn wij twee totaal verschillende mensen. Als iemand een speech zal geven op mijn trouw, is dat Jelle. En als iemand iets moet voorlezen op mijn begrafenis, zal dat ook Jelle zijn. Hij is ook de peter van mijn zoontje ­Charlie.”

Jelle: “Ik vind niet dat levens compleet parallel moeten lopen om elkaar te begrijpen.”

Jonas: “Absoluut, ineens heb je die verantwoordelijkheid en dat voelt heel bijzonder. Ik heb een kind met een geweldige vrouw (actrice Evelien Bosmans, nvdr), maar natuurlijk zijn er ook slapeloze nachten. En zoals alle ouders stellen wij ons meermaals de vraag: hoe krijgen we dit allemaal geregeld? Professioneel is het de voorbije jaren druk geweest, en veel in mijn leven is tussen de soep en de patatten moeten gebeuren. Maar nu mag het vaderschap even de bovenhand krijgen.”

Jelle: “Natuurlijk denk ik daarover na, maar het is niet dat ik nu zeg: ‘Ik móet een kind hebben’. Mijn zus Clara is zopas voor de tweede keer mama geworden, en ik heb al leuke petekindmomentjes ­gehad met Charlie. Maar ik denk tegelijk: ‘Fijn dat ik er nog geen heb. Ik kan naar huis, een pint gaan drinken en genieten van het vrijgezellenleven.’”

Jonas: “Dat begrijp ik.” (lacht)

Jelle: “In het leven heb je niet alles in de hand, en daar leg ik me gewillig bij neer. Maar ik ben heel blij voor Jonas. Het bezegelt zijn liefde voor zijn lief, en dat vind ik heel schoon.”

Jelle: “Het is een situatie waar wij elkaar al meer dan eens in hebben gezien, ja. Een relatie kan nu eenmaal stuklopen en dat doet pijn. Maar we zingen ook: ‘Durf ik weer te springen?’ Ik voel dat veel jonge mensen twijfelen na een liefdesbreuk. ‘Nooit meer’, zeg je dan, maar natuurlijk komt er toch weer iemand op je pad. Dat is iets waarin veel dertigers zich zullen herkennen.”