De nieuwe antimisbruikcampagne? Het meisje dat daar ligt, dat kan evengoed je eigen dochter, buurmeisje of nichtje zijn

Een bijzonder akelig gevoel. Dat hou je over aan het bekijken van de nieuwe campagne van Child Focus. Je ziet in de video een man een vrouw in allerhande standjes misbruiken. De vrouw in kwestie ondergaat alles, met een barbiepop in de hand. Het is pas op het einde van het filmpje dat de boodschap komt: dit is geen pornofilm, dit is een filmpje waarin volwassen acteurs exact naspelen wat in werkelijkheid een meisje van acht jaar heeft moeten doorstaan.

Als kijker keert je maag om. En je moet de neiging onderdrukken om ergens keihard tegenaan te schoppen van pure onmacht. Het meisje dat daar ligt, dat kan evengoed je eigen dochter, buurmeisje of nichtje zijn. Dat besef komt bij het zien van de beelden keihard binnen. Als een stomp in de maag.

Harde boodschappen werken niet, horen we nochtans al geruime tijd. Campagnes moeten tegenwoordig positief geformuleerd zijn, willen ze effect hebben. In de jaren 80 en 90 kreeg de bevolking nog geregeld beelden te zien van uitgemergelde kindjes in Afrika om aandacht te vragen voor de hongersnood daar. Zoiets werkt niet meer vandaag de dag. Dat weet elke ngo ondertussen.

De jongste jaren zagen we de toon van campagnes dan ook opvallend milder worden. Want mensen willen niet met de neus op de feiten worden gedrukt. Je moet hen zacht laten voelen dat wat er gebeurt niet helemaal oké is. En vooral niet op hun schuldgevoel werken, want daarmee creëer je alleen maar weerstand.

Het zijn argumenten die het afgelopen jaar ook vaak te horen waren over de klimaatjongeren. Daarvan wordt vaak smalend gezegd dat ze paniekberichten verspreiden. En dat de boze uitvallen van het bizarre meisje met de twee vlechtjes naar onze wereldleiders weinig effect hebben. Mensen een geweten willen schoppen en choqueren helpt niet meer, klinkt het dan.

Nochtans is het net dat wat Child Focus, met de hulp van seksuologe en politica Goedele Liekens, doet: volle bak choqueren. Ze lappen daarmee de gangbare trend helemaal aan hun laars. Omdat het nodig is, vinden ze. Want de werkelijkheid, die is ook choquerend. 

Een andere keuze om de problematiek deftig onder de aandacht te brengen, was er ook niet, vindt Goedele Liekens. Kinderporno is namelijk een heel onzichtbare problematiek. Je kan als organisatie die dat wil aanklagen niet zomaar echte beelden laten zien. En nog maar eens cijfers geven van hoeveel kinderporno er circuleert, klinkt steriel en trekt de grote massa niet mee in het verhaal.

Zo’n video doet dat wel. De beelden blijven aan je kleven, als een vlieg in een spinnenweb. Je ziet de – letterlijk – naakte en  vreselijk ongemakkelijke waarheid en kan er als kijker niet meer onderuit. Child Focus en Liekens maken zo het onzichtbare zichtbaar én hopelijk ook bespreekbaar.  En daar verdienen ze alle lof voor.