Een column over de liefde is onweerstaanbaar bij het ontbijt. De tv-serie over die column is dat niet

De verhalen in de achtdelige anthologie Modern Love zijn gebaseerd op de gelijknamige column over de liefde in de Amerikaanse krant The New York Times. Dat is eraan te merken. Liefdescolumns in een krant – De Morgen heeft er gelukkig ook een – zijn onweerstaanbaar bij het ontbijt op zaterdagochtend. Maar ze laten zich lastig verfilmen, toont Modern Love.  

De reeks tast een breed spectrum af. Er zijn verhalen waarin over de liefde wordt geleuterd, waarin ze wordt verloren, waarin ze dreigt te verschralen en waarin ze op de meest onverwachte momenten ontluikt. Uitstekende Amerikaanse acteurs zoals Tina Fey, John Slattery, Catherine Keener en Shea Whigham vertolken personages die – wellicht – gebaseerd zijn op mensen van vlees en bloed, van wie de verhalen anoniem werden opgetekend voor het wekelijkse krantenstuk. De aflevering die begint zoals een vervloekte Anne Hathaway-romcom – waarin Anne Hathaway effectief een personage speelt dat al tijdens de eerste minuten de ontluikende liefde vindt in de supermarkt (gebeurt dat ooit echt, een date scoren tussen de sla en de boontjes?) – muteert halfweg tot een akelige vertelling over iets compleet anders.

We kennen allemaal de liefde. We beleven ze elke dag. Of we willen ze beleven. Maar waarom kijken we naar een goed tv-drama? Omwille van de kracht van de personages, van wie het karakter op de proef wordt gesteld door buitenissige situaties, en omwille van de delicieuze hyperbool die de scenaristen in het verhaal parkeren. Dat is wat een goede reeks, zoals Succession of The Deuce, typeert: de showrunners die hun personages geregeld met een snood plezier door het slijk trekken. Modern Love heeft daar te weinig dramatische paardenkracht voor. De voor waarheid opgetekende verhalen lezen misschien lekker weg op papier, maar zijn in de omvorming naar een tv-reeks te suikerachtig geworden voor het scherm.

Op zich is dat natuurlijk prima: niet elke tv-avond moet gevuld worden met zaken die op een onzalig uur de linkerhelft van ons brein nog in lichterlaaie zetten. Maar de liefde in Modern Love  is ook niet stekelig genoeg om te entertainen. En wat uiteindelijk het meest stoort aan de reeks is de oer-Amerikaanse moraliserende krul waarmee alle afleveringen eindigen. Dat, en het feit dat ik op mijn tv-scherm al voldoende betere middenklassers in Manhattan heb gezien om drie levens mee te vullen.

Te zien op Amazon Prime Video