Heidi De Pauw (Child Focus) versus Darya Safai (N-VA): ‘Het is een grove beschuldiging als u zegt dat ik met de kinderen de ideologie van IS importeer’

Dit interview begint onder een slecht gesternte. Vlak voor het moment van afspraak slaat een vandaal het autoraam in van Heidi De Pauw, CEO van Child Focus. Langs de passagierszijde, zodat de man haar handtas kan meegrissen. Hij gaat ervandoor in de zondagse drukte die heerst vlak bij de moskee waar De Pauw stilstond. “Maar als u dat opschrijft, vermeld er dan maar duidelijk bij dat een moskeeganger de dief tegen de grond werkte en mijn tas terugbracht. Alles zat er nog in”, zegt De Pauw.

Bij aankomst valt ze N-VA-Kamerlid Darya Safai in de armen. De twee kunnen het uitstekend met elkaar vinden, ook al staan ze diametraal tegenover elkaar als het gaat over het lot van de kinderen van IS-strijders. Tientallen kinderen zitten op dit moment in Syrië en Irak, zonder toegang tot noodzakelijke zorg of voldoende voedsel. Voor De Pauw is het vanzelfsprekend dat België zo snel mogelijk doet wat het kan om de kinderen daar weg te halen. Safai ziet het anders: zo’n operatie betekent volgens haar dat ook de ouders naar hier gebracht zullen worden. Die verantwoordelijkheid wil ze niet op haar geweten hebben.

“Wij zien elkaar graag hoor”, beklemtoont De Pauw nogmaals helemaal aan het eind van het gesprek. Tijdens het interview is daar weinig van te merken: Safai en De Pauw zijn keihard voor elkaar, onderbreken elkaar om de haverklap, rollen nadrukkelijk met de ogen, en strijden voluit voor hun overtuiging. Voor compromissen is weinig ruimte.

De Brusselse rechtbank in kort geding heeft België eind oktober 75 dagen gegeven om een Syrië-strijdster en haar twee kinderen terug te halen. Waarom doen we dat dan niet?

Darya Safai: “De regering heeft gekozen om in beroep te gaan, want er zijn nogal wat tegenstrijdige vonnissen geweest. In ieder geval is het niet zo makkelijk om de IS-strijders en hun kinderen uit de regio terug te halen. Het houdt ook een groot risico in voor de toekomst van onze samenleving. Ze zijn gevaarlijk, ze zijn opgeleid om aanslagen te plegen. Ze weten hoe terreur georganiseerd wordt.”

Maar de kinderen niet.

Heidi De Pauw: “Inderdaad. Al die vrouwen, kinderen en IS-strijders worden in één zak gestoken. Het is te makkelijk om te zeggen dat ze allemaal gevaarlijk zijn.”

Safai: “De kinderen zijn een ander verhaal. Maar ze zijn wel verbonden aan die moeders. Daar zit het probleem: hoe kun je de kinderen alleen terugbrengen? En wat doe je met de ouders? Voor ons is het duidelijk: wij willen die ouders nooit bij ons terughalen. Wat zou u doen met de kinderen? Hen wegrukken bij hun moeders?”

De Pauw: “Kinderrechten zijn heel duidelijk. Als een kind niet op zijn plaats zit bij zijn ouders, moet het daar weg. In België worden dagelijks kinderen bij hun ouders weggehaald. Voor alle duidelijkheid: zodra zo’n kind aankomt in België, wordt een jeugdrechter aangesteld. Die gaat op basis van sociaal onderzoek kijken bij wie dat kind het best opgroeit.”

Safai: “Maar intussen zijn de ouders wel hier. We hebben niet eens genoeg bewijslast om die vrouwen en IS-strijders hier te berechten.”

De VS hebben al gezegd dat ze daarbij kunnen helpen, als ons land tenminste zijn foreign terrorist fighters terugneemt.

Safai: “De Amerikanen zeggen zoveel. Wij hebben gewoon onvoldoende bewijzen om hen te berechten. Dat betekent dat veel IS-strijders maximaal vijf jaar zullen krijgen, omdat ze afgereisd zijn naar Syrië en daar lid zijn geweest van IS. Meer kunnen we hen niet ten laste leggen. Na twee of drie jaar kunnen ze dan op vrije voeten hier onder de mensen komen.”

De Pauw: “Er zijn dossiers, en we weten dat die mensen door de Amerikaanse inlichtingendiensten grondig ondervraagd worden. Daar liggen dus mogelijkheden voor de Belgische autoriteiten om samen te werken. Maar laat het duidelijk zijn: voor Child Focus gaat het om de kinderen. Degenen die daar zitten, zijn jonger dan acht jaar. Op die leeftijd ben je niet geradicaliseerd. Als je iemand kunt programmeren, kun je die ook deprogrammeren. Zeker als het over kinderen gaat.”

Safai: “Zo gemakkelijk is het niet. Het gaat hier niet over deprogrammeren, of over het deradicaliseren van mensen die daar per ongeluk beland zijn. U bent degene die de vrouwen en hun kinderen hier allemaal in één zak steekt. Die vrouwen hebben er zelf voor gekozen om tegen dit land en tegen deze samenleving te strijden. Ik zeg bewust niet ‘hun land’, want ik zal hen nooit als Belg beschouwen.”

Waarom niet? Ze zijn het juridisch wel.

Safai: “Wie een nationaliteit heeft van een land, moet trouw zijn aan dat land. Niet tegen dat land en zijn waarden gaan strijden en de wapens ter hand nemen.”

Zijn Belgische separatisten in uw partij en N-VA’ers die oproepen tot de blokkering van België dan wel trouw aan hun nationaliteit?

Safai: “Voor de duidelijkheid, wij blokkeren niets. Ik vind dit een ongepaste vergelijking. IS-strijders verzetten zich tegen de westerse beschaving en bestrijden die actief. Die IS-aanhangers hadden moeten beseffen dat ze trouw moesten zijn aan dit land. In plaats daarvan hebben ze misdaden tegen de mensenrechten gepleegd, die een creatie zijn van het Westen. Mevrouw De Pauw, u strijdt toch ook voor mensenrechten?”

De Pauw: “Voor de kinderrechten.”

Safai: “Kinderen zijn ook mensen, u pleit dus voor de mensenrechten.”

De Pauw: “Maar kinderen zijn geen mini­mensen. Ze hebben specifieke rechten omdat ze specifieke noden en behoeften hebben.”

Safai: “Kinderrechten vallen onder mensenrechten, net als vrouwenrechten. Mijn punt is: de politieke islam is een ideologie die niet gelooft in mensenrechten. Voor de sharia zijn mensen niet gelijkwaardig. Door deze vrouwen te helpen kan men onbewust hun ideologie, die mensenrechten ondermijnt, versterken.”

Maar we hebben het hier over kinderen jonger dan tien jaar. Dat is iets anders dan islamisten.

Safai: “Ons partijstandpunt wat betreft kinderen jonger dan tien jaar is nooit veranderd. Wij hebben nooit gezegd dat we hen actief gaan repatriëren. Wij hebben dat nooit beloofd en zullen dat nooit doen.”

De Pauw: “Ik wil er even op wijzen dat u trouw gezworen hebt aan de grondwet. Artikel 22bis is heel duidelijk: u bent grondwettelijk verplicht Belgische kinderen te beschermen – of u nu wilt of niet, of ze nu trouw zijn aan België of niet.”

Safai: “Wij zullen die kinderen helpen als ze zich in een ambassade of consulaat aanbieden, bijvoorbeeld in Turkije of Irak. Dan begeleiden we hen. Maar we gaan hen niet actief halen.”

De Pauw: “Uw partij heeft in 2017 mee beslist dat kinderen onder de tien jaar teruggehaald zouden worden. U bent toch een volksvertegenwoordiger? U hebt een verantwoordelijkheid.”

Safai: “Laat de mensen maar oordelen of ik een vals parlementslid ben of niet. Er zijn kiezers die mij een mandaat gegeven hebben om hun waarden te verdedigen – om te strijden tegen een ideologie die tegen hen strijdt. Dat moet ik als volksvertegenwoordiger ook doen.”

De Pauw: “Mensenrechten zijn geen doos pralines waar je de beste kunt uitnemen. Mensenrechten en kinderrechten zijn universeel.”

Safai: “Inderdaad. Voor mij heeft iedere mens, zelfs een misdadiger, mensenrechten. Ook een IS-strijder. Daarom wordt hij hier berecht in een rechtvaardige rechtbank. Ik respecteer dat. Maar dat betekent niet dat ik actief naar daar ga met mijn leger en hen met het vliegtuig naar hier breng. Dat brengt ook onze militairen in gevaar.”

De Pauw: “Sommigen zijn veroordeeld, er zijn internationale aanhoudingsmandaten, we weten hen zitten. En toch laten we hen in straffeloosheid.”

Safai: “Straffeloosheid is wat er gebeurt als we hen naar hier brengen. Want je kunt die mensen niet straffen voor hun misdaden, omdat er een gebrek aan bewijs is.”

De Pauw: “Dan moet u de nodige stappen ondernemen om te zorgen dat ons rechtssysteem een antwoord kan bieden.”

Safai: “Daar zijn wij dag en nacht mee bezig. Wij hebben twee wetsvoorstellen liggen om ons land klaar te maken. Eerst en vooral een wetsvoorstel om bij mensen met een dubbele nationaliteit de Belgische nationaliteit automatisch af te nemen in het geval van een veroordeling voor terrorisme. Dat wetsvoorstel ligt al lang klaar.”

Dat wetsvoorstel is door de Raad van State afgeschoten omdat het ongrondwettelijk zou zijn: het schendt het beginsel dat Belgen gelijk zijn voor de wet.

Safai: “We hebben het wetsvoorstel aangepast, en daar gaan we nog mee komen. We zullen wel zien of we een meerderheid vinden in het parlement.”

Terug naar het standpunt van N-VA. Hoe kan een kind van acht jaar zich aanmelden in een ambassade in het Midden-Oosten?

Toch alleen met hulp van de ouders?

De Pauw: “In feite pusht de overheid die mensen om een beroep te doen op smokkelaars, die trouwens zeer actief zijn in de kampen. Ik ken de prijs: 4.500 euro per persoon, 6.000 euro voor een gezin.”

Safai: “Ons standpunt is helder: we gaan hen niet actief terughalen. We willen dat niet.”

De Pauw: “Het klopt dat er geen draagvlak is. Dat hoor ik ook in gesprekken met politici en ministers: die kinderen moeten terugkeren, maar er is geen draagvlak voor actieve repatriëring. Dit gaat misschien simplistisch klinken, maar voor belastingverhogingen is er ook geen draagvlak. Waarom moet er dan draagvlak zijn om de grondwet te eerbiedigen?”

U vindt dat politici hun verantwoordelijk­heid ontlopen?

De Pauw: “Inderdaad. Uit angst voor de bevolking.”

Safai: “Dat is absoluut niet uit angst voor de bevolking, maar om onze samenleving te beschermen tegen hun ideologie.”

Begrijpt u de angst bij de mensen? Recent circuleerde een filmpje waarin een jongen in het Syrische kamp al-Hol in de camera zegt: we gaan u afslachten. Dat is toch niet geruststellend?

De Pauw: “Natuurlijk begrijp ik de angst. Wist u dat ik zelf actief ben in een organisatie van en voor Belgische slachtoffers van terreur? Het leed dat IS heeft aangebracht, is walgelijk. Maar als ik niet zou geloven in kansen voor kinderen, hoef ik niet te doen wat ik vandaag doe. Het gaat om 69 kinderen. Het is de verantwoordelijkheid van een overheid om die kinderen te beschermen.”

Safai: “Ik vind het erg dat u nooit spreekt over de jezidi­kinderen en hun moeders. Die werden door IS-aanhangers meerdere keren per dag verkracht. Ze werden verkocht op een markt voor seksslavinnen. U pleit voor kinderrechten, maar u verzwijgt de misdaden tegen die jezidi­meisjes.”

Is het niet logisch dat Child Focus zich inzet voor de Belgische meisjes?

Safai: “Dan gaat het opeens niet over kinderrechten?”

De Pauw: “Ik ben mij zeer bewust van de ellende van de jezidi­kinderen, de Koerdische kinderen, de Syrische kinderen. Maar ik ben CEO van Child Focus, en ik heb een mandaat om mij in te zetten voor Belgische kinderen.”

Safai: “Dat is jammer, dat je dat zegt: ik ben enkel CEO van Child Focus.”

De Pauw: “Dat is mijn functie.”

Safai: “Weet je wat mijn functie is? Alles doen voor de belangen van de mensen hier. Ik moet hun veiligheid garanderen. Als morgen een van die vrouwen naar hier komt en een aanslag pleegt, ben ik verantwoordelijk. Dan moet ik aan de mensen verantwoording afleggen.”

De Pauw: “Nu al vertrekken er vrouwen uit de kampen omdat men de zaak op zijn beloop heeft gelaten. Gevaarlijke vrouwen die op de vlucht zijn geslagen en de grens met Turkije hebben bereikt. Als die vrouwen morgen onder de radar naar hier komen en een aanslag plegen, wat dan?”

Safai: “Dan heb ik die mensen niet actief hierheen gebracht. Dan ben ik niet de veroorzaker.”

De Pauw: “Is dat geen struisvogelpolitiek? Trouwens: we hebben al kinderen teruggehaald hè.”

Safai: “Zes kinderen, die geen ouders meer hadden.”

De Pauw: “Neen, dat klopt niet. Er was een operatie om zes kinderen te repatriëren, vier van de zes kinderen waren wees. Maar in totaal zijn er veel meer teruggebracht. In een jaar tijd zijn er bijvoorbeeld ook twee Limburgse kinderen teruggehaald – die trouwens daar geboren zijn. Er is vorig jaar rond deze periode een klein meisje van vier jaar, afkomstig uit het Brusselse, weggehaald uit de buurt van Idlib. Heel actief trouwens – ik ga niet verder in detail treden. Ze was door haar papa meegenomen, de mama was nog hier.”

Het OCAD heeft al verscheidene keren gezegd: als we de ouders en de kinderen daar laten, verliezen we alle controle. Maar het OCAD stipt ook aan dat geen enkel scenario zonder risico is.

De Pauw: “De drie topexperts voor de veiligheid van ons land – Paul Van Tigchelt van het OCAD, federaal procureur Frédéric Van Leeuw en Claude Van de Voorde van de militaire inlichtingendienst ADIV – pleiten alle drie voor de terugkeer van de kinderen.”

Safai: “Dat is nog geen reden om hen actief te gaan opzoeken.”

De Pauw: “Hoe gaat u die kinderen dan beschermen?”

Safai: “De oplossing is dat u als kinderrechtenorganisatie eerst daar gaat zorgen voor de kinderen, tot er een oplossing gevonden wordt. Het probleem is dat die kinderen de tickets naar de vrijheid zijn voor hun moeders. Die worden beloond voor hun onverantwoordelijkheid. Zo maken ze misbruik van de kinderrechten.”

De Pauw: “Ik heb het niet over de moeders, maar over de Belgische kinderen in die kampen.”

Safai: “Voor mij zijn deze vrouwen geen Belgen. Ze hebben op de Belgische nationaliteit gespuugd. Trouwens, wat is de administratieve toestand van die kinderen? Hebben ze wel documenten?”

De Pauw: “Van de kinderen van wie wij een dossier hebben, ken ik de administratieve toestand heel goed.”

Safai: “Veel kinderen zijn daar geboren. Hoe kun je weten of het echt de kinderen van die IS-vrouwen of -strijders zijn?”

Daar bestaan testen voor.

Safai: “Dan moeten we eerst die stappen ondernemen, wat nog nooit gebeurd is. Maar dan nog: we willen de ouders niet. Denk je dat zij bereid zouden zijn om hun verantwoordelijkheid te nemen en te zeggen: neem mijn kind mee, zonder mij?”

De Pauw: “Dat moeten we hun vragen.”

Is dat een optie?

De Pauw: “Voor mij wel. De keuze moet aan de moeders gegeven worden. Zij kunnen perfect toestemming geven om hun kind mee te nemen naar België.”

Gelooft u dat die ouders tot inkeer kunnen komen?

Safai: “Mensen kunnen fouten begaan. Maar misdaden begaan is iets anders. We moeten hen niet in een slachtofferrol duwen: die ouders hebben duidelijk en bewust gekozen. Nu willen ze naar hier terug om van onze democratische basiswaarden misbruik te maken. Ik zeg niet dat ze sowieso aanslagen zullen plegen, maar ik geloof niet dat ze tot inkeer zijn gekomen. Ze vormen een gevaar voor onze veiligheid.”

Mensen kunnen toch veranderen?

Safai: “Natuurlijk kan dat, maar dat kunnen ze overal. Als ze gekozen hebben om daar te gaan strijden tegen ons, dan gaan we hen niet actief repatriëren en hopen dat ze gaan veranderen. Ik geloof niet in deradicalisering. Ik heb nog geen aanwijzingen gekregen dat ze tot inkeer zijn gekomen. Nog niet.”

Er zijn al veel mensen teruggekeerd uit Syrië. De kans is reëel dat een teruggekeerde jihadist net ons tafeltje voorbij is gestapt.

Safai: “Als die mensen terugkeren, is het tenminste niet de schuld van de regering.”

Legt u dat eens uit? De regering heeft al mensen teruggehaald.

De Pauw: “Dat klopt. Ik kan je een recent voorbeeld geven. Fatima Benmezian die weggelopen is uit Ain Issa zit in Turkije, en België heeft om haar uitlevering gevraagd. Ze zal die wellicht krijgen.”

Ook Syrië-strijdsters Tatiana Wielandt en Bouchra Abouallal hebben Turkije bereikt.

Safai: “We staan nu voor het feit dat Turkije de IS-strijders naar ons wil sturen, daar kunnen we niets tegen doen. Maar dat wil opnieuw niet zeggen dat we ze daarom actief moeten gaan halen. Dat is niet goed voor onze samenleving. Als zulke mensen terugkeren, vrees ik dat onze samenleving uit elkaar zal groeien. Dat is ook de bedoeling van die IS-strijders. Ze willen onze samenleving ontwrichten.”

U zegt dat ze terugkeren met een opdracht?

Safai: “Sowieso. Dat is geen ideologie die in een paar weken of maanden uitdooft.”

Laten we het hebben over de kinderen. Vroeg of laat zullen ze uit de kampen moe­ten vertrekken. De status quo handhaven is geen garantie op meer veiligheid.

Safai: “De vrees bestaat dat die kinderen ooit een veiligheidsprobleem voor ons kunnen vormen. Maar ook in onze samenleving zijn er kinderen die in de toekomst een risico kunnen worden. Degenen die naar Syrië trokken, zijn hier geboren en getogen. Ze zijn een product van onze samenleving. We moeten de ideologie die hen inspireert bestrijden. Dat is de enige oplossing. We moeten de bron van het islamisme in het Midden-Oosten aanpakken.”

Hoe stelt u voor dat we dat doen? Een oorlog tegen islamistische regimes?

Safai: “Neen, niet met een leger. We moeten de ideologie bestrijden, bijvoorbeeld via ons onderwijs. Daarom ben ik lid van de N-VA. We moeten vanaf het begin een gemeenschappelijke identiteit creëren en benadrukken dat we samen zijn en dat zullen blijven. We moeten inzetten op onze gemeenschappelijke waarden, normen en onze cultuur. Bijvoorbeeld door te stoppen om kinderen die hier geboren en getogen zijn, toe te laten dat ze op school hun moedertaal spreken. We moeten tegen die kinderen zeggen dat ze Vlamingen zijn.”

De Pauw: “In realiteit laten jullie de Belgische kinderen in Syrië in de steek. Zou het niet mooi zijn om de hand te reiken aan hen? Om hun te tonen dat ze niet schuldig zijn en niet moeten boeten voor de fouten van hun ouders? Het unieke aan heel de situatie is dat die kinderen de taal spreken vanwaar ze afkomstig zijn. Als we die kinderen willen tonen dat ze erbij horen in die warme, inclusieve maatschappij waar u het over hebt, moeten we hen daarin een plek geven.”

Safai: “Maar die ouders hebben al duidelijk gemaakt dat ze geen Vlamingen willen zijn. Het verbaast me ook dat je zegt dat die kinderen Vlamingen zijn. Die kinderen hebben geen enkele band met Vlaanderen. Zoals ik al eerder zei, de kinderen onder tien jaar die zich aanmelden bij een ambassade of consulaat zullen begeleid worden.”

De Pauw: “Ze spreken nochtans Nederlands en Frans.”

Stel dat zo’n kind in een klas terechtkomt met kinderen die gevlucht zijn voor IS. Stel dat hun ouders te weten komen dat hun kind in een klas zit met een kind van IS’ers. Hoe legt u dat aan hen uit?

Safai: “Stel je maar al voor dat die kinderen in dezelfde klas zitten. Die kinderen kunnen lezen, en gaan op sociale media zien wat er geschreven wordt over hun ouders. Neem het maar van mij aan: die kinderen gaan zich nooit goed voelen als ze lezen wie hun ouders waren en wat ze gedaan hebben.”

De Pauw: “Er zijn hier al kinderen die teruggekeerd zijn uit Syrië. Ze gaan hier allemaal ook naar school. De Vlaamse regering heeft ook een plan op tafel liggen over hoe we moeten omgaan met kinderen die terugkomen uit Syrië. Die plannen worden nu al uitgerold. Ik pleit ervoor om in alle discretie te werken, zodat die kinderen op een zo anoniem mogelijke manier een kans krijgen om naar school te gaan. Bepaalde kinderen zijn al te vaak in de media verschenen.”

Moeten ze een nieuwe identiteit krijgen?

De Pauw: “Als het moet wel, ja. We hebben een aantal casussen die heel breed uitgesmeerd zijn in de pers. We moeten geval per geval bekijken of een nieuwe identiteit een optie is.”

Safai: “Die kinderen zullen het altijd voor hun ouders opnemen, met of zonder nieuwe identiteit. De liefde voor hun ouders zal altijd blijven.”

Zegt u nu dat die kinderen al verloren zijn?

Safai: “Nee, dat zeg ik niet. Ik wil die kinderen niet stigmatiseren, maar ze zullen worden gezien als kinderen van terroristen die onder andere aanslagen hebben gepleegd op onschuldigen in het Westen.”

Mevrouw Safai, u zegt dat die kinderen altijd partij zullen blijven trekken voor hun ouders. Kinderen van de collaborateurs tijdens de Tweede Wereldoorlog kunnen toch ook inzien dat hun ouders fouten hebben gemaakt?

Safai: “Als ze dat kunnen, zullen ze dat overal en altijd inzien.”

De Pauw: “Maar in België kunnen ze de keuze maken, ginder niet.”

Safai: “Daar ben ik het niet mee eens.”

De Pauw: “Als we hen daar laten, veroordelen we die kinderen tot die ideologie. Juist daarom moeten we hen terughalen. Ze worden groter, ze staan bloot aan die ideologie. En het is een verwerpelijke ideologie. Ik heb de verwoestingen gezien die de terreur van IS heeft veroorzaakt.”

Safai: “En toch wil je die ideologie hier importeren door de terugkeer van die IS-strijders.”

Dat is een zware beschuldiging.

De Pauw: “Ik wil geen terreur importeren, en ik neem het erg zwaar op als u dat zegt. Ik verdedig kinderen die het recht hebben op een kindertijd. Het kinderrechtenverdrag is vertaald in de grondwet. U hebt beloofd om ervoor te zorgen dat die nageleefd zal worden.”

Safai: “Dat doe ik elke dag.”

De Pauw: “U zegt dat ik door kinderen onder de tien jaar terug te halen terreur importeer. Ik ben vorige week bij de politie klacht gaan indienen omdat ik met de dood bedreigd word. Men dreigt een granaat in mijn brievenbus te stoppen, men vindt dat ik een kogel door het hoofd verdien. Een man is geïdentificeerd, de andere niet. Zijn motief is: u bent een IS-terroriste en een IS-sympathisante. Omdat alles op een hoop wordt gegooid, krijg je dit soort debat. We hebben het over onschuldige kinderen, en de grondwet verplicht ons om Belgische kinderen te beschermen. En dan zegt een parlementslid mij dat ik de ideologie van IS importeer. Dat is een grove beschuldiging.”

Safai: “Het is geen beschuldiging, het is het gevolg van wat u zal doen.”

Zegt u dan dat de kinderen later terroristen worden?

Safai: “Helemaal niet. Ik zeg dat de ouders die gaan meekomen, zich uitgeschreven hebben van onze samenleving. Ik heb niks tegen die kinderen. Ik heb ook niet gezegd dat die ouders zeker een aanslag gaan plegen, maar dat ze een risico vormen.

“Trouwens, als parlementslid word ik ook uitgescholden – recent nog, na een hoorzitting in het parlement over dit thema. Ik werd door IS-sympathisanten geïntimideerd en voor N-VA-hoer uitgemaakt.”

De Pauw: “Dat hebben we dan gemeen, want ik ben zogezegd een IS-hoer. We worden allebei hoer genoemd omdat we opkomen voor onze waarden.”