De tweede speeldag in periode twee ook voor Beerschot, en meteen de dik een maand geleden Stijn Vreven die voor de eerste keer weer op het Kiel verscheen. De thuisploeg vol vertrouwen na de 0-3 in Leuven, en de Limburger die zich mocht komen bewijzen met zijn nieuwe werkgever op ‘zijn’ Kiel. Van pigment en heel wat extra kruiden gesproken voor het duel tegen het al weken en maanden slabakkende Lokeren.

Bij Beerschot geen Prychynenko, die geschorst moest toekijken. Halaimia was dan weer terug na interlandverplichtingen met Algerije en mocht meteen starten. Verrassend: Dudouit die na nog geen geweldig seizoen toch gewoon in de basis stond. Mboko verdween zo weer na de bank, ondanks de goede prestatie in Leuven vorige vrijdag. Ibara, terug na een interland met Congo-Brazzaville, en Brogno, terug uit schorsing, begonnen op de bank. En Vreven, die kwam vooraf als een fiere man de hele Kielse bank de hand schudden. De Limburger, al zeker vestimentair geen haar veranderd, toonde nooit openlijk rancune, en wij geloven hem zo dus zeker. Maar of dat aimabele zou volstaan voor winst op het Kiel, was nog maar de vraag, zeker omdat de druk wel degelijk op de ketel stond in het Waasland. Vorige week de boot in tegen Lommel, dus eerherstel én puntengewin was niet minder dan dé eis in de Lokerse bestuurskamer.

En goed begon het ook al niet voor de bezoekers, die Holzhauser zagen voorbijsnellen. Beerschot bleef fel druk zetten en voor een hoog tempo zorgen. Bij Lokeren dreigde Beridze even op vrijschop, maar de bal belandde net naast de kooi van Vanhamel. Grisez mikte dan weer staalhard op Verhulst, en ook Vancamp was gevaarlijk. Maar na het vele breien en toch wel kansen her en der bleef de 1-0 uit. Een quasi nooit creatief Lokeren ademde lichte dreiging, maar Vanhamel kreeg het er zeker niet warm van. Nog voor de koffie trapte Holzhauser in het zijnet.

De tweede helft moest voor de langverwachte animo zorgen. En zeker Beerschot wilde de punten niet te grabbel gooien in eigen huis. Maar dan moest het scherper én efficiënter. Hernan Losada zal het ook wel hebben gezegd in de Kielse kleedkamer, want Bourdin tikte ei zo na meteen de hoekschop van Holzhauser binnen. Noubissi, die nog maar een keer raak trof in competitieverband, kopte dan weer op de lat, en Dudouit knalde de rebound over. Luttele minuten later trapte diezelfde Noubissi op de goed uitgekomen Verhulst. Grisez trapte te onbesuisd over. Kansen genoeg dus, maar geen bal die tegen de touwen ging. Losada bleef er stoïcijns kalm onder, maar wat zou de Argentijn dat beter hebben gekund, zelfs in zijn nadagen.

De thuisdruk steeg met de minuut, net als de nervositeit. Want een gelijkspel thuis tegen dit steriel Lokeren, het zou aanvoelen als een nederlaag. Beerschot mocht bovendien Vanhamel danken voor een ultieme redding. Het zou helemaal zuur geweest zijn, de Waaslanders die op een diefje kwamen winnen. Ondertussen kopte Seigers een van de vele mogelijkheden net naast. En alweer moest Vanhamel de meubelen redden in de eigen zestien. Bijna de Lokerse appel uit de kast, het had zomaar gekund.

Maar Beerschot kreeg dan toch wat het zo had verdiend: de 1-0. Ook weer felbevochten, want Bourdin moest er als de kippen bij zijn om de vrijschop van Holzhauser op de paal binnen te tikken. Carnaval op het Kiel, voor even dan toch. Want in blessuretijd trapte Beridze zijn vrijtrap enig mooi voorbij Vanhamel. Losada, een fles water wegtrappend, had de bui al zien hangen, want prachtige plek voor wat finesse. En de Argentijn kreeg nog gelijk ook. Beerschot schoot zichzelf in de voet: veel te vaak kansen om zeep geholpen én een vroeg Sinterklaascadeau voor Lokeren bovendien. Vier op zes, het zal toch weer niet waar zijn voor de ploeg van het Kiel zeker? De tijd zal het uitwijzen. Alweer.