Van Lierde sluit seizoen af als zesde in Cozumel, Heemeryck moet opgeven na baaldag van jewelste

Alle ogen op Cozumel. Of toch voor één dag. Op het Mexicaans eilandje in de buurt van Cancun gingen de Belgische triatleten hun laatste grote afspraak van het jaar tegemoet. Frederik Van Lierde zou er zijn vierde Ironman in zes maanden tijd betwisten, Pieter Heemeryck ging er dan weer debuteren op de lange afstand. Voor de goeie verstaander is dat nog altijd 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen. 

Voor de buitenwereld waren vooral de verwachtingen rond Heemeryck hooggespannen. Onze landgenoot uit Herent ontpopte zich dit jaar als één van de besten ter wereld op de halve afstand. De voormalige turnleerkracht won in zijn eerste jaar als prof meteen de Challenge Family, een regelmatigheidscriterium van verschillende triatlons over de halve afstand. 

Adelbrieven die konden tellen en die ook de concurrentie niet waren ontgaan. Een pak grote namen trouwens in Cozumel. In Mexico lagen voor de eerste drie immers drie tickets voor het WK Ironman in Hawaï te wachten. Sebastien Kienle gaf dan wel forfait, maar met Tim O’Donnell, Michael Weiss, Patrik Nilsson en Chris Leiferman waren flink wat wereldtoppers op de afspraak. 

Hun aandacht vooraf voor Heemeryck - onder meer in interviews bij 3athlon.be - bleek vanaf het begin terecht. Heemeryck kwam na nog geen 40 minuten samen met Van Lierde als één van de besten uit het water. Onze landgenoot dook als een pijl de wisselzone in en kon als eerste beginnen fietsen. Van Lierde, Nilsson, O’Donnell en nog een handvol anderen volgden.

So far, so good voor onze landgenoten. Tot kilometerpaal 135 verliep alles zoals gepland. Voor Van Lierde zou het ook daarna nog goed lopen, maar Heemeryck kreeg plots af te rekenen met pech. Het versnellingsmechanisme van zijn fiets liep meerdere malen vast en dat zowel vooraan als achteraan. Heemeryck moest daardoor alles of niets spelen om terug aan te sluiten. Het lukte hem, maar daarbij blies hij ook zichzelf op. 

“Ik moest van de fiets om het euvel te verhelpen”, reageerde Heemeryck achteraf. “Ik kon de ketting op één van de zwaarste versnellingen leggen, maar daarna kon ik niet meer schakelen. De laatste 30 kilomer van het fietsnummer waren dan ook mentaal zwaar. Gelukkig kon ik bij de eerste loopkilometers weer opschuiven naar een vierde plaats.” 

Helaas was dat het begin van het einde voor Heemeryck. “Ik kreeg steeds meer last van mijn heup. Mijn val op training van vorige week speelde ook niet in m'n kaarten. Soms win je, soms leer je iets bij”, vatte hij z’n race dan maar samen. “Sorry voor iedereen die de race volgde. Ik voelde me echt goed en wou nadien zeker nog finishen in mijn debuut op de volledige afstand. 2019 was een geweldig jaar, maar ik kan niet afsluiten met het resultaat dat ik had gewild.” 

Exit Heemeryck dus, maar met Van Lierde hadden we wel nog een andere landgenoot rondlopen in de spits van de wedstrijd. De West-Vlaming deelde zijn wedstrijd vooral tijdens het zwemmen en fietsen goed in. Toen Weiss en Butterfield vanuit de achtergrond terugkwamen en één ruk doorstoomden naar de kop van de wedstrijd, kon Van Lierde nog even aanklampen. Een top drie leek nog haalbaar. Maar naarmate de marathon vorderde, verloor de triatleet uit Menen net iets te veel tijd.

Uiteindelijk zou het een zesde plaats worden voor Van Lierde. Met 7u59:23 realiseerde hij zijn tweede Ironman onder de acht uur van het seizoen - zijn derde uit z’n carrière. Aan de waanzinnige marathon van Butterfield kon niemand tippen. De triatleet uit Bermuda won in 7u44:01 en had dat vooral te danken aan een indrukwekkend loopnummer van 2u38:29. Weiss werd tweede, de Argentijn De Elias derde.

Seppe Odeyn maakte als tweede Belg de top twintig rond. De voormalige wereldkampioen duatlon kwam binnen in 8u48 en won zo het onderlinge duel met streekgenoot Pieter Heemeryck. Bij de vrouwen greep Alexandra Tondeur net naast een podiumplaats. Winnares Carrie Lester was een klasse apart, Tondeur strandde met haar vierde plaats op een zucht van een slot voor Hawaï. De Waalse deed net iets meer dan 9 uur over haar triatlon. 

Eerste in Lanzarote, derde in Nice, tweede in Barcelona en nu zesde in Cozumel. Frederik Van Lierde deed in z’n voorlaatste seizoen aan vier volledige Ironmans mee. Telkens plaatste hij zich bij de top tien. Resultaten waarmee hij zéker kan thuiskomen, al was de West-Vlaming niet helemaal tevreden over zijn triatlon in Cozumel. “Ik ging zeker niet meedoen voor winst, daarvoor liep Butterfield véél te rap, maar ik denk dat ik in goeie omstandigheden wel had kunnen meedoen voor de tweede plaats of het podium.” 

Van Lierde gaf te kennen dat hij leed onder de warme temperature in Mexico. “’t Is geen excuus, want vroeger kon ik er wel tegen. Misschien zijn het de jaren, misschien is het de prijs die ik betaal voor vier Ironmans in zes maanden tijd. Misschien is het ook gewoon de vorm van de dag, ik weet het niet. Het was in ieder geval een heel snelle wedstrijd. Ik deed vandaag vier minuten beter dan drie jaar geleden. Toen won ik hier, vandaag ben ik met een betere tijd zesde. Het toont aan dat de sport evolueert.” 

Ondanks zijn zesde plaats kan Van Lierde met een beter gevoel dan anders zijn winter intrekken. De voorbije jaren eindigde zijn seizoen telkens met “een sisser” in Hawaï. “Dit jaar heb ik er voor gekozen om niet naar daar te gaan”, vertelt Van Lierde. “Ik sta nog altijd achter die keuze. Het is toch een ander en leuker gevoel om zo de winter in te gaan. Het is tijd om te rusten nu.”

“Dit seizoen is eigenlijk representatief voor mijn hele carrière als triatleet. Ik deed vier volledige Ironmans, eindigde vier keer in de top tien en won één keer. Daarnaast won ik een 70.3 in Les Sables d’Olonne en had ik het gevoel overal heel constant voor de dag te komen. ‘t Is dus zeker een goed jaar geweest. Vandaag hou ik bijvoorbeeld nog Tim O’Donnell achter me en die was een dikke maand geleden nog de tweede op Hawaï.” 

Rest nog de vraag wat Van Lierde te wachten staat in 2020. De West-Vlaming gaat z'n laatste profseizoen in en zal de komende weken nadenken over zijn programma. De Ironman van Nice eind juni en de 70.3-Ironman in Les Sables d’Olonne zijn zekerheden. Verder gaf onze landgenoot ook al te kennen dat hij denkt aan de Embrunman. “Tot slot zou ik ook graag een afscheidswedstrijd willen en dan liefst in België. Het heeft voor mij weinig zin om mijn carrière af te sluiten in Cozumel of Hawaï. Dan doe ik het liever voor eigen volk.”