Als ontspanning een goede film kijken of een degelijk boek lezen, daar was ik al bijna 2 jaar niet meer aan toegekomen. Hier en daar pik ik wel eens boeken op die de moeite waard zouden zijn, als ik de kritische recensenten mag geloven. En hoe aanlokkelijk ze ook lijken, meestal blijven ze na een twee à drie hoofdstukken onaangeroerd liggen, omdat ik bij het lezen van enkele alinea's toch de oogleden voel zakken. Zo kreeg ik dit jaar het Tomorrowlandboek van een lieve mevrouw, helaas ben ik gestrand bij het vierde hoofdstuk, te druk, te moe. Tv kijk ik eerder 's morgens, als de wereld nog slaapt en ik niet meer kan liggen van de pijn. De enige literatuur in de ochtend is mijn trouwe krant, met wat koffie erbij, spoel ik al dat zwaarwichtig politiek nieuws zo weg. Het nieuws, een serie of film 's avonds kijken is al lang verleden tijd. Na 5 minuten kan je als het ware een boom naast me omzagen, ik zou het niet meer merken, totaal uitgeput. Men zou kunnen zeggen "neem wat minder hooi op je vork", maar dan moet ik mensen teleurstellen en bijgevolg mezelf ook. Onlangs had ik zo een moment, waarbij mijn vork maar zo groot was als een klein dessertvorkje terwijl ik een hele tractor hooi zou moeten laden. En dan moet je pijnlijke keuzes maken, dus de theatershow met boekvoorstelling haalde ik, die avond, niet. Teleurgesteld dat ik het gemist had, spraken auteur en ik elkaar de maandag nadien, per toeval, in de straten van een buurgemeente. Amper twee dagen later stond hij al blinkend aan mijn voordeur, met een bruine enveloppe. Daarin de cd én het boek "Radio Cachot". Ik was zo benieuwd dat ik nog voor hij met zijn auto van de oprit weg reed, ik de eerste pagina verslond. Ja, ik, niet al te grote boekenwurm en vooral zéér kritische thematische lezer, verslond de bladzijdes aan een hoog tempo. Tussen de soep en de patatten door, net voor de verpleegster me in de douche stak én zelfs nog voor het slapengaan, zonder dichtzakkende "rolluiken". Aan een recordtempo sloeg ik pagina na pagina om, liep (ja, rolde) ik in gedachte mee door het cachot en zag ik Harry de Schaduwman zich buigen over Fred Klee, de auteur. Deze rasechte Paalse schrijver van dit verhaal, baseerde zich op 99% waarheid en die 1% fictie valt dan nog onder persoonlijke interpretatie. Het was geleden van de biografie van Luc de Vos, dat ik zo opging in het verhaal. Nadeel van zo meegezogen te worden is wel dat alles rondom je verdwijnt, de wereld stil lijkt te staan. Maar dat is helemaal fictie en je werk blijft dus gewoon liggen. De rust die ik kreeg, door weg te duiken onder mijn deken met dit geweldige boek, zorgde ervoor dat mijn kleine dessertvork eerder een, toch al iets grotere, voorgerechtvork werd. Zo kon ik er al wat meer hooi op prikken. Verdorie, ja, ik moet meer lezen, al is het maar voor de rust. Ik wacht al ongeduldig op het vervolg van dit magnifieke boek, al hoop ik wel dat mijn dorpsgenoot daar geen extra cachotervaring voor gaat op doen! Want dan zit ik nog wel een paar jaar op mijn literaire honger.