Waarom hij destijds precies voor Japanse Studies koos, herinnert hij zich niet meer zo goed. “Ik was geen manga-freak en deed ook niet aan judo of karate”, vertelt Bert. “Tijdens mijn studie kunstwetenschappen ontwikkelde ik wel een interesse voor Japanse kunst. Daarnaast leek het me interessant om vanaf nul een nieuwe taal te leren lezen, schrijven en praten.”

“Na 18 jaar durf ik nu wel te zeggen dat ik een deftige kennis van het Japans heb. Het is een heel complexe taal, met vier verschillende alfabetten. Elk karakter heeft bovendien twee à drie verschillende uitspraken. Om de basis te kunnen, moet je een kleine 3.000 tekens kennen. Toen ik in Japan arriveerde, had ik vijf jaar Japanse Studies achter de rug, en toch lukte het niet om echt gesprekken aan te knopen. Engels wordt hier heel weinig gesproken, dus het was aanpassen in het begin.”

“Mijn vrouw Saadia is Française, dus wordt er thuis hoofdzakelijk Frans gesproken. Ilian en Silas gaan ook naar een Franse school hier in Tokio. Nederlands verstaan ze, maar spreken is moeilijker. Ze kunnen wel een aardig woordje Japans. Voor ze naar school gingen, zijn ze immers naar een Japanse crèche geweest. En bij de lokale voetbalclub waar ze aangesloten zijn, wordt er ook Japans gesproken.”

“De populairste sport is hier nog altijd baseball, maar voetbal staat op de tweede plaats en blijft winnen aan populariteit. Europa is trouwens het mekka voor Japanse voetballers. De Rode Duivels zijn hier enorm bekend en worden gezien als één van de beste ploegen ter wereld.”

“Ik werk al mijn hele carrière voor de verkoop en promotie van Belgische producten. Toen ik naar Japan kwam, heb ik eerst in Osaka gewerkt voor de grootste importeur van Belgische speciaalbieren in Japan. Na drie jaar ben ik naar Tokio verhuisd, waar ik de kans kreeg om Stella Artois te lanceren. Momenteel ben ik verkoopdirecteur voor Lutosa Far East. Je weet wel, ‘schatjes van patatjes’. (lacht) Mijn taak bestaat eruit om allerlei soorten aardappelproducten uit de diepvries, en dan voornamelijk frietjes, aan de man te brengen bij lokale importeurs en grote restaurantketens in Japan, Zuid-Korea en Taiwan.”

“Uiteraard! Iedereen kent hier french fries, al weten weinigen dat ze eigenlijk uit België komen. De meeste frieten worden hier geïmporteerd uit Amerika, zeker voor fastfoodketens als McDonald’s en KFC. Maar in de rest van de horeca doen de Belgische frietjes het heel goed.”

“Ik ben hier een beetje mijn eigen baas, dus ik bepaal mijn uren zelf. Maar het is inderdaad wel een issue, vooral bij de oudere generatie. Ze werken 12 uur of langer per dag. Daarna is het een sociale verplichting om met de collega’s nog iets te gaan drinken. Maar bij de jongere generatie is dat eruit aan het gaan. Zij zien die levensstijl niet meer zitten. Bij de jongeren gaan ook steeds meer vrouwen werken. Dat moet ook wel, want Japan vergrijst enorm snel en het bevolkingsaantal neemt af.”

“Japanners hebben gewoon geen seks. (lacht) Het is een complex probleem, maar de hoofdoorzaak is de economische onzekerheid. Japan is een vrij duur land. Wie niet zeker is van zijn of haar toekomst, maakt minder snel kindjes. Nu ook vrouwen steeds meer gaan werken, zien ze het bovendien niet meer zo zitten om thuis te blijven voor de kinderen.”

“Absoluut. Het is hier overal superproper. Japanners hebben veel meer dan wij respect voor de openbare ruimte. Dat komt ook, denk ik, doordat het leven van Japanners zich hoofdzakelijk buitenshuis afspeelt, aangezien ze zo klein wonen.”

“Ze hebben voor alles regeltjes en handleidingen en ze zijn enorm gestructureerd. Aan het gebrek aan flexibiliteit kan ik me weleens ergeren. Als je bijvoorbeeld naar een bar gaat, en er staat zowel cola als rum op de kaart, kan het zijn dat je toch geen rum-cola kan bestellen, omdat het zo niet op de kaart staat. Je moet het dan afzonderlijk bestellen en zelf samen gieten.”

“Japanners zijn trouwens ook enorm stipt. Treinen rijden hier altijd op tijd. En als je met een Japanner afspreekt, wordt er verwacht dat je minstens vijf minuten op voorhand aanwezig bent. Het academische kwartiertje kennen ze hier niet. Daarnaast is het ook onbeleefd om je neus te snuiten in het openbaar. In plaats daarvan moet je je neus ophalen. En liefst ook een mondmaskertje dragen om niemand te besmetten.”

“Tokio zelf bleef nog enigszins gespaard, maar in Chiba, in het oosten van Japan, was er heel veel schade. Dat is iets waar je mee moet leren leven hier. Regelmatig zijn er ook kleine aardbevingen. Iedereen wacht op the big one. Tokio ligt immers op een breuklijn, dus is het een kwestie van tijd voor er een grote aardbeving komt. Iedereen is erop voorbereid in de mate van het mogelijke. Zo zijn er strenge bouwreglementeringen en organiseert de stad geregeld oefeningen. Maar uiteindelijk moet je toch vooral geluk hebben met waar je je op dat moment bevindt.”

“Dan zijn er ook nog altijd wafels. (lacht) Maar het is zeker de bedoeling om terug te keren naar Europa. Het probleem is dat ik al 15 jaar tegen familie en vrienden zeg dat ik over enkele jaren terugkom. Maar nu zijn Saadia en ik het wel binnen afzienbare tijd van plan. Over twee jaar ben ik hier 20 jaar. Dat is lang genoeg. Naar waar in Europa we precies zullen trekken, weten we nog niet. Dat zal van de professionele opportuniteiten afhangen.”