Marec is al 25 jaar de huiscartoonist van Dag Allemaal: “Prins Laurent vroeg me persoonlijk om hem minder dik te tekenen”

Jaarlijks brengt onze huiscartoonist Marec een boek uit waarin hij zijn persoonlijke favorieten bundelt. In zijn nieuwste werk ‘De keuze van Marec’ ligt dat anders, want dat is een heus overzichtswerk van zijn carrière geworden. “En voor het eerst heb ik niet enkel cartoons verzameld, er staan nu ook persoonlijke anekdotes bij”, licht Marec toe. “Ik heb dit gedaan om mijn twintig jaar bij mijn uitgeverij Van Halewyck én mijn 25 jaar bij Dag Allemaal te vieren. Mensen kennen mij als cartoonist, maar ik heb ook altijd graag geschreven. Als kind droomde ik ervan om journalist te worden.”

Ik werkte voor een links-intellectueel blad toen Mathias Danneels, de toenmalige hoofdredacteur van Dag Allemaal, mij belde om te zeggen dat hij mijn cartoon over Wilfried Martens goed vond. Ik had die gemaakt naar aanleiding van een interview in Dag Allemaal, Martens was de eerste grote politicus die een persoonlijk interview gaf en dat heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Danneels vroeg me om aan de slag te gaan bij Dag Allemaal, ik vond dat een goed idee omdat ik zo een breed publiek kan bereiken. Ik had geen zin om heel mijn leven te tekenen voor een ­kleine elite.

(lees verder onder de foto)

Hoe controversiëler de figuur, hoe liever ik het heb. Zoals Donald Trump of Boris Johnson. Ik heb ook altijd graag koning Albert getekend. Maar de dag dat Filip koning werd, heb ik besloten om mijn ­cartoons over de Belgische monarchie tot een minimum te beperken.

Ik heb prins Laurent de voorbije jaren beter leren kennen. Hij heeft me zelfs eens bij hem thuis uitgenodigd om over cartoons te praten. Daar bleek dat hij fan van mij is, maar hij vroeg me wel om hem minder dik te tekenen. Bij Filip voel ik dan weer enige persoonlijke affiniteit. Ook ik heb jaren moeten vechten om boven mijn verlegenheid uit te stijgen. Ik klapte vroeger snel dicht. Het choqueerde me wanneer ik op tv zag dat er soms met Filip werd gelachen alleen al bij het zeggen van zijn naam. Daarom heb ik beslist om hem enkel te tekenen wanneer hij volop in de actualiteit komt.

Tot mijn grote verbazing, ja. Ik leerde Bart kennen in de jaren 90 op een feestje van Dag Allemaal en hoorde dat hij mijn werk nauwlettend volgt. Bovendien is Bart fan van mijn grote held: Jean-Marc Reiser, die lang voor Charlie Hebdo werkte. Ik ben nooit meer ­iemand tegengekomen die Reiser kende.

Vijf van mijn idolen zijn die dag afgemaakt. Eén voor één ­werden ze vermoord door terroristen die hun naam afriepen. Voor het eerst in mijn leven voelde ik haat. En angst ook. Die bewuste avond heb ik de Belgische cartoonisten verzameld in mijn galerie in Brussel. Met politieagenten voor de deur, welteverstaan. Een paar weken later stonden Charles Michel en de helft van de regering in mijn galerie. Straten werden afgezet en we werden bewaakt door Staatsveiligheid. Nu lijkt dat allemaal overbodig te zijn geweest, maar je voelde dat werkelijk iederéén bang was.

(lees verder onder de foto)

Ik heb sinds anderhalf jaar een galerie in Brugge, waar je ook iets kan drinken. Samen met Pieter Aspe maakte ik daar twee boeken. Kamagurka en ik gaan er onze werken tonen, en het zou kunnen dat wij samen gaan tekenen, ook al hebben we een compleet andere stijl.

Ik werk gemiddeld twaalf uur per dag en als het enigszins kan, ga ik daar tot mijn vijfentachtigste mee verder.