GAMEREVIEW. Waarom ‘Death Stranding’ het saaiste én beste spel van 2019 is
‘Death Stranding’ wordt in één adem zowel doodsaai als een meesterwerk genoemd - en wij snappen perfect waarom. De nieuwe van Hideo Kojima zal niet iedereen vanaf het eerste moment bekoren, maar zou wel de start van een spiksplinternieuw genre kunnen betekenen.
In de meeste games kom je vroeg of laat de gevreesde fetch-quest tegen: een opdracht waarbij je een item van punt A naar punt B moet brengen. Lees: een verloren gelopen schaap, een zeldzaam toverdrankje of een ander kostbaar kleinood. Meestal is zo’n quest niet echt een favoriete bezigheid wegens te langdradig en saai. Laat staan dat je een héél spel baseert op het heen en weer brengen van goederen. Maar toch is dat net wat Death Stranding doet. En dat heeft een goede reden.
Death Stranding
Als Sam Porter Bridges riskeer je je eigen leven om pakjes te bezorgen in een post-apocalyptische versie van de Verenigde Staten. Het land werd in crisis gestort door een fenomeen dat men ‘Death Stranding’ doopte: een catastrofale gebeurtenis waarbij onze wereld en het hiernamaals verbonden werden.
Van de Verenigde Staten blijven enkel nog afgelegen steden over waar mensen in totale isolatie leven. Enkel koeriers (de zogenoemde ‘porters’) wagen zich buiten de stadsgrenzen, waar ze worden belaagd door spookachtige entiteiten (BT’s, of ‘beached things’) of agressieve rovers (MULE’s). Jawel, in deze wereld zijn koeriers échte helden.
Wandelen, wandelen, wandelen
Het grootste deel van het spel ben je dan ook op weg met een lading pakketten: noodhulp voor een afgelegen gemeenschap, maar ook computermateriaal, zeldzame metalen of medische apparatuur. En eerlijk, dat begint al heel snel te vervelen. Tijdens je wandeltochten ben je moederziel alleen. Er zijn geen dieren te bespeuren en zelfs muziek is zeldzaam in het spel, waardoor je het grootste deel van je tijd in stilte doorbrengt.
Saai? Absoluut. Maar dat is ongetwijfeld geen toeval. Het spel drukt je onmiddellijk met de neus op de feiten: de mensheid mag de apocalyps wel overleefd hebben, van een samenleving is geen sprake meer. Het is ieder voor zich.
Die trektochten zijn overigens niet enkel monotoon, maar ook behoorlijk uitdagend. Als je dacht dat je al je pakjes gewoon in je rugzak kon keilen, dan heb je het mis. Zo is het van belang om elk stukje bagage minutieus te verdelen over Sams lichaam. Draag je te veel op de rug, dan is de kans groot dat je steil achterover slaat wanneer je een heuvel beklimt.
Wanneer je zwaar geladen bent, moet je dan ook handmatig je evenwicht houden en met de schouderknoppen bijsturen wanneer nodig is. Zo niet, dan gaat Sam als een onelegant drankorgel waggelen tot hij tegen de vlakte smakt. En loop je het gevaar dat je pakjes schade oplopen. Dat soort realisme is bij momenten best frustrerend, aangezien je niet zomaar in een rechte lijn naar je doel kan rennen.
Ondertussen moet je nog uitkijken voor bandieten die je pakjes willen stelen (en je daarbij gerust een kopje kleiner willen maken). Maar de voornaamste vijanden die je tegenkomt zijn de BT’s, de gestrande ‘geesten’ die je klaarblijkelijk naar de onderwereld willen sleuren. Er zijn momenten waarop gevechten met de entiteiten onvermijdelijk zijn, maar eigenlijk is combat maar een heel klein aspect van de gameplay. Het spel moedigt je vooral aan om de vijanden voorbij te sluipen. Daarbij word je bijgestaan door een radarsysteem (de ‘Odradek Terrain Scanner’) en – houd je vast – een baby in iets dat veel weg heeft van een mobiele sarcofaag.
Zo’n zogenoemde BB begint te huilen wanneer de BT’s in de buurt zijn, waardoor jij weet dat je je beter gedeisd houdt. Komen ze echt dichtbij, dan kan je ze enkel nog vermijden door je adem in te houden en stilletjes verder te sluipen. Kippenvel verzekerd.
Eenzaam wereldje
Ook typerend voor Death Stranding: het melancholische, creepy sfeertje dat als een mist over het hele spel hangt. Op enkele kleurrijke personages na, is dit geen spel waar je vrolijk van wordt. Het grootste deel van de wereld lijkt koud, nat en grijs, en meestal sta je er moederziel alleen voor.
Dat verandert wanneer je meer en meer steden bezoekt. Doorheen het spel krijgt Sam de opdracht om die kolonies te verbinden met behulp van een soort mega-internet. In elke regio die je verbindt, wordt het mogelijk om te zien wat andere ‘porters’ hebben achtergelaten: bruggen, touwen, korte boodschappen van aanmoediging of waarschuwingen. Die tekens worden zowel door NPC’s als door andere gamers achtergelaten.
Je kan overigens ook zelf constructies achterlaten die dan weer bij andere willekeurige gamers zichtbaar worden. Ook kunnen gamers de bouwsels van anderen ‘liken’. Bouw je een brug over een gevaarlijke rivier, dan zal je beloond worden met een lading aan duimpjes van onbekenden.
Het is het ultieme contrast met de lange, eenzame trektochten. Na zo lang in complete isolatie te hebben vertoefd, voelt elk klein teken van leven als een beloning aan. We zouden liegen als we zouden zeggen dat we ons niet veel te lang hebben geamuseerd met het neerplanten van bordjes en andere flauwekul. Ja, de wereld van Death Stranding is groot en koud en grijs, maar je bent er tenminste niet écht alleen.
Gek of geniaal?
We houden dan ook een dubbel gevoel over aan Death Stranding. Enerzijds zijn de missies eentonig en bij momenten frustrerend. Na acht uur lang strompelen over oneindige grasvlaktes hadden we het wel even gehad. Maar je zou kunnen zeggen dat dat ook bijdraagt aan wat Death Stranding wil bereiken: de saaiheid is deel van de gameplay en maakt het contrast met de andere momenten des te groter. Elke overwinning was extra bevredigend omdat we er echt voor hadden gewerkt. En zo hebben we bijvoorbeeld des te meer genoten van de sfeer, de ‘larger than life’-plot en het hele sociale duimpjessysteem.
Als het anno 2019 soms lijkt alsof er enkel sequels uitkomen, laat dit dan het bewijs zijn dat dat niet het geval is.
Bovenal is Death Stranding uniek. Bedenker Hideo Kojima - bekend van de Metal Gear-reeks - maakte zich sterk dat het spel een nieuw genre zou inluiden, en dat is volgens ons niet gelogen. Als het anno 2019 soms lijkt alsof er enkel sequels uitkomen, laat dit dan het bewijs zijn dat dat niet het geval is.
Conclusie? Death Stranding is allesbehalve een ‘walk in the park’, maar wel een unieke ervaring. Het is één van de zeldzame spellen die je moet gespeeld hebben om het te begrijpen. Ongetwijfeld eentje waar we het over tien jaar nog over zullen hebben.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
PREMIUM5
Hoe ga je om met haatspraak tijdens het gamen? Experts geven tips aan jongeren én ouders: “Rapporteer en blokkeer”
-
Jobat
Ontslag gekregen of genomen: op welke werkloosheidsuitkering kan je dan rekenen?
Er komen heel wat formaliteiten bij kijken als je werkgever je ‘laat gaan’. Eén van de belangrijkste, waarvoor je ook zelf de nodige stappen dient te ondernemen, is de werkloosheidsuitkering. Terwijl je zoekt naar een nieuwe job – intensief én tijdrovend – zorgt deze vergoeding ervoor dat je niet zonder een inkomen komt te zitten. Maar wanneer heb je er recht op als bediende, en hoeveel bedraagt die uitkering? Jobat.be zoekt het uit. -
"Ga naar buiten, haal een frisse neus", snoeft nieuwsanker nadat Willis (13) als eerste ooit 'Tetris' uitspeelt
Een grapje van het Britse nieuwsanker Jayne Secker schiet bij veel gamers in het verkeerde keelgat. Na de glansprestatie van Willis ‘Blue Scuti’ Gibson die ‘Tetris’ uitspeelde, snoeft ze dat hij beter “naar buiten zou gaan om een frisse neus te halen”. -
-
‘Prince of Persia: The Lost Crown’ is een eigenzinnige game die de klassieke reeks eer aandoet
-
gamereview
In game ‘Furnish Master’ richt je huizen in alsof ze voor jezelf zouden zijn. Maar plezant is anders
Bij ‘Furnish Master’ mag je jouw innerlijke Bart Appeltans of Kelly Claessens naar boven halen en zelf een ruimte inrichten. Volgens maker Alexander Blintsov – ja, het is er maar eentje – kan dit heel intuïtief en vlotjes. Dat hebben wij toch een beetje anders ervaren. Misschien verschilt zijn definitie van intuïtief gewoon van de onze. Dat kan ook. -
PREMIUM
Enorme opkomst voor speciale Pikachu-kaart bij Game Mania Leuven: “In Nederland werd er bijna gevochten voor deze kaart”
Aan de Game Mania winkel op de Tiensesteenweg in Leuven was het vanochtend aanschuiven. Bij aankoop van 30 euro Pokémon kaarten kregen de klanten de speciale Pokémon-kaart ‘Pikachu with Grey Felt Hat’. Deze kaart werd ontworpen ter gelegenheid van het 50-jarige bestaan van het Van Gogh Museum. De kaart is zeer gewild, maar de voorraad is beperkt. Klanten hadden er heel wat uren aanschuiven voor over.Leuven, Kessel-Lo -
Games
GAMEREVIEW ‘Star Wars Jedi: Fallen Order’: strakker dan de bodysuit van Darth Vader
-
gamereview
Retrogame ‘Slave Zero X’ ziet er cool uit én klinkt fantastisch, maar mist inspiratie
-
HLN Shop
Op safari in de Benelux: vijf zinderende ervaringen om na te jagen
Hou je van natuur en avontuur, staat een safari vermoedelijk hoog op je bucketlist. Geen tijd/budget om af te reizen naar Afrika? Het perfecte plan B bevindt zich net over de grens, in Hilvarenbeek: in de Beekse Bergen onderneem je een safari met alles erop en eraan zonder op het vliegtuig te moeten stappen. HLN Shop geeft een checklist mee van wat je niet mag missen op je Nederlandse dan wel Afrikaanse safaritocht. -
Spaargids.be
Hoeveel geld mag er op jouw spaarrekening staan vooraleer de fiscus passeert?
Op een eerste schijf van 1.020 euro spaarrente per belastingplichtige betaal je geen roerende voorheffing. Wat betekent dat concreet? Hoe zit het dan met een gezamenlijke rekening? En wat doe je best met de rest van je centen? Spaargids.be biedt antwoorden. -
GAMEREVIEW. Need for Speed Heat: visueel spektakel met (soms te) frustrerende flikken
2 reacties
Resterende karakters 500
Log in en reageerRichard Hoek
Elias Van Tommen