Een rol als stoephoer zit er niet meer in voor Meghan Markle

Ik ben met acht jaar vertraging verslaafd geraakt aan Suits, de Amerikaanse advocatenserie die alle clichés over juristen soufflégewijs opklopt tot een feest van lichtvoetige courtroom glamour.

Suits is de beste slechte serie die ik in tijden zag: het acteerwerk situeert zich op sitcomniveau, maar dat wordt gecompenseerd door plotwendingen die nog talrijker zijn dan de ideologische strekkingen bij Open Vld. “Het advocatenequivalent van chicklit”, noemt mijn vrouw de reeks, en zoals wel vaker slaat ze de nagel daarmee pal op zijn platte, gewillige kop.

Nadeel

Acht jaar te laat naar Suits kijken heeft wel één nadeel: ik zie Meghan Markle niet als Rachel Zane, de advocatenassistente die in Manhattan en omstreken carrière probeert te maken, maar als Meghan Markle, de hertogin die in Windsor en omstreken koninklijk probeert te zijn. Wanneer Markle in Suits “I am a sure thing” in het oor van haar mannelijke tegenspeler hijgt, teleporteert mijn geest die woorden onverwijld naar Frogmore Cottage en zie ik een ontuchtige grijns verschijnen op het gezicht van His Royal Harryness.

Voor de geloofwaardigheid van Suits maakt mijn Meghan-Rachel-verwarring niet veel uit: in een SWOT-analyse van de serie zou geloofwaardigheid sowieso niet in het compartiment sterktes belanden. Maar door al dat mentaal over-en-weergereis tussen Windsor en Manhattan mis ik per aflevering wel een oneliner of drie van Harvey ‘I’m all nice and kind until you fuck with my loyalty’ Specter. En dat is jammer.

Schaduw van Buckingham Palace

Veel mensen vonden het twee jaar geleden niet bijster feministisch dat Meghan Markle voor haar huwelijk met Harry haar acteercarrière in de koelkast mikte. Maar nu ik naar Suits kijk, begrijp ik die beslissing volkomen: de rol van hertogin van Sussex maakt al het andere gewoon onmogelijk. We zagen al zoveel beelden van een beaat naar de camera’s glimlachende, braaf het handje van Harry vasthoudende en koninklijke dienstbaarheid veinzende Markle dat een rol als een kettingrokende Oekraïense stoephoer er niet meteen nog in zit. Zelfs mocht Meghan Markle Meryl Streep heten, dan nog zou de schaduw van Buckingham Palace haar als actrice onzichtbaar maken.

Moraal van het verhaal: als de actrice in Meghan Markle ooit nog au sérieux wil genomen worden, zit er voor de hertogin niks anders op dan nu en dan onkoninklijk gedrag te vertonen. Ik adviseer een seksschandaal met een Russisch cavaleriepaard in de hoofdrol, een garderobecontract met Alessandro Michele en een tv-interview waarin ze dronken als een dragonder “God save the queen” sist.

 Tot over een paar jaar in de allerlaatste Tarantino, Meghan.