“Kijk, er brandt een lichtje voor elk kind”, zegt de Limburgse Chris Vandenberk. Ze staat in een knusse ruimte achterin een restaurant op Linkeroever en wijst naar de kaarsjes in de vorm van een hart. Rond de vlammetjes zitten tientallen andere mensen. Allemaal verloren ze een kind, een broer, of een zus. Ze zoeken steun in elkaars gezelschap. Er worden herinneringen opgehaald, brieven voorgelezen en er wordt muziek geluisterd.

“Voor veel mensen is een kind verliezen een ver-van-mijn-bedshow”, vertelt Chris. “Maar als de politie plots met slecht nieuws aan de deur staat, wordt het bittere realiteit. Het overkwam mij en mijn familie en na al die jaren valt het nog steeds bijzonder zwaar. Ik ben hier vandaag om troost te zoeken.”

Bijna zes jaar geleden verloor Chris haar zoon Wim. Hij was net geen 24 toen hij in het Waalse Boirs over de rand van het viaduct reed. Een wandelaar vond hem pas de volgende middag. “Wim liet twee kindjes en een vriendin na”, zucht Chris. “Zijn jongste dochtertje was amper zes maanden. Zij heeft haar vader nooit mogen kennen.”

Broers en zussen

Het initiatief voor een Antwerpse Wereldlichtjesdag, inmiddels aan zijn vierde editie toe, kwam van Hilde Ceulemans. Zij verloor in 2012 haar zoon Kay, die zijn vriend Wout achterna was gesprongen in de Schelde. Beiden werden nooit teruggevonden.

“Dit jaar vragen we bijzondere aandacht voor de broers en zussen van overleden kinderen”, zegt Hilde. “Vaak vraagt men aan mijn kinderen hoe het met mij gaat, zonder te vragen hoe het met hén gaat. Terwijl zij het net zo moeilijk hebben.”