Vlaamse Reus gaat naar Emma Meesseman, winnares WNBA laat Nina Derwael achter zich

684 punten kreeg Emma Meesseman achter haar naam, 119 meer dan Nina Derwael, die de Vlaamse Reus in 2017 en 2018 al eens won. Meteen lijkt de sterspeelster van de Belgian Cats de voornaamste kandidate om op 21 december de trofee van Sportvrouw van het Jaar te mogen ophalen - haar belangrijkste ‘uitdaagster’ in dat referendum is eveneens Derwael. 

Het is dan ook niet min wat de twee sportsters in 2019 presteerden: de 19-jarige gymnaste verlengde haar wereldtitel op de brug met ongelijke leggers, werd knap vijfde in de allroundcompetitie en kwalificeerde zich met het Belgische team voor Tokio 2020. Ook Meesseman schreef geschiedenis: ze won als eerste Belgische basketbalspeelster ooit de WNBA met Washington, kreeg de trofee van meest waardevolle speelster van de Finals en won voor de derde keer de Euroleague met haar Russische club Ekaterinburg. Met de Cats werd ze vijfde op het EK.

In 2017 en 2018 finishte Meesseman altijd als derde in het referendum, terwijl Derwael met de trofee aan de haal ging. Nu zijn de rollen dus omgekeerd en voor het eerst ooit valt een basketbalspeelster in eigen land in de prijzen. 218 Vlaamse sportjournalisten en -medewerkers kenden de 28ste Vlaamse Reus aan Meesseman toe, voor Nina Derwael (565 punten), renner Victor Campenaerts (214 ptn), atleet Bashir Abdi (89 ptn), voetbaltrainer Philippe Clement (77 ptn), voetballer Romelu Lukaku (50 ptn), renner Thomas De Gendt (38 ptn), veldrijdster Sanne Cant (31 ptn) en tennister Elise Mertens (25 ptn).

“Nooit gedacht dat ik een individuele prijs zou winnen,” bekent Emma Meesseman, die nog in het Russische Ekaterinburg zit. Haar moeder Sonja Tankrey mocht vandaag de trofee in ontvangst nemen. “Het is een hele eer dat ik op die erelijst mag staan, een mooie erkenning, zeker als je weet welke de andere atleten zijn met wie ik in balans lag. Als ploegsporter is het zeker speciaal om zo’n prijs te krijgen, want meestal zijn het de individuele sporters die de prijzen krijgen - en dat begrijp ik ook.”

Volgens Meesseman zit 'm het verschil met de vorige jaren vooral in haar WNBA-titel. “Zo kreeg ik plots heel veel media-aandacht want de Euroleague won ik al voor de derde keer,” zegt ze. “Het was leuk om te zien welke impact die WNBA-titel had en hoeveel mensen dat bereikte. Ik ben blij dat die prestatie gewaardeerd wordt, ook al is de Euroleague mij evenveel waard.”

Emma Meesseman vindt het niet makkelijk om zichzelf de hemel in te prijzen. Ze is een sportster die graag in de ploeg opgaat, die haar daden en prestaties voor zich laat spreken. Het stoort haar zeker niet dat ze gehuldigd wordt, maar hoe sneller de spotlights wegdraaien, hoe beter. Op 21 december staan ze misschien weer op haar gericht. “Ik heb niet bezig met het Sportgala. Ik leef in het hier en nu. En nu zit ik in Rusland, waar ik het jaar met Ekaterinburg zo goed mogelijk wil afsluiten. Ik zal zeker niet ontgoocheld zijn als ik naast de trofee van Sportvrouw van het Jaar grijp.”

Of ze voor alle zekerheid toch geen speech voorbereidt? Ze lacht: “Speech? Neen, hoor. Ik hoop dat het dan vraag-antwoord is. Ik weet wel dat zo’n zaken erbij horen maar meestal laat ik zo’n job’kes aan mijn moeder over. Geef mij gewoon een bal en laat me maar wat shotten.”