De ­conclusie is helder: we hebben een vergissing gemaakt

Opvoeden is ook: hopen dat je je niet vergist. En als je je toch vergist, dat de schade uiteindelijk wel mee zal vallen.

Het is hopen dat het niet is omdat je je peuter even voor een scherm dropt, dat hij later een gameverslaving ontwikkelt; en als hij toch verslingerd raakt aan games, dat hij (of zij) er dan niet al zijn zakgeld aan uitgeeft; en als hij er dan toch geld aan verspilt, dat het dan niet aan gewelddadige schietspelletjes is; en als hij toch brutale geweldgames verkiest, dat het dan het enige geweld is dat in zijn leven komt.

Het maakt van opvoeding een voortdurende oefening in het wegnuanceren van causaliteit. Over alle beslissingen die je, bewust of onbewust, over je kroost neemt. Elke dag opnieuw.

Jullie begingen een vergissing over het ontbijt. Toen John John groot genoeg was om zelfstandig te eten en nog klein genoeg om niks te mispeuteren, hebben jullie beslist dat bij het ontbijt de televisie wel aan mocht. Het was gemakzucht, mag je nu wel ­bekennen. Boekentassen vullen, gaat nu eenmaal ­makkelijker als alvast de eigenaar ervan zich in stilte bezighoudt. Even een moment nemen voor jezelf ook natuurlijk, met een kop koffie en een haastige blik op je lief en op de krant.

Uren en uren hebben je kinderen sindsdien ’s ochtends tv gekeken. Geen Tralalaatje van Kaatje of ze hebben het gezien. Meermaals. Hoe vaak heb je niet moeten spurten naar de kleuterschoolpoort, omdat de finale van Mega Mindy net niet perfect was afgestemd op de schooluren?

Nog altijd nemen John John en Missy na het opstaan trouw plaats op de tv-bank. Het bracht jullie tot de ­pijnlijke vaststelling dat de comfortabele beslissing om die driejarige brave jongen ’s ochtends even voor tv te zetten, ertoe geleid heeft dat, zeven jaar later, jullie op een weekdag nog nooit samen ontbeten hebben met het gezin. Weekends en vakanties zijn anders, maar toch is de ­conclusie helder: jullie hebben een vergissing gemaakt.

Terwijl jij je er schuldbewust bij neergelegd hebt dat het nu eenmaal zo is, besluit je geliefde dat het anders moet. Voortaan zal er in jullie gezin een gezamenlijk ontbijtmoment komen. De onderhandelingen over die nieuwe pedagogische koers kondigden zich loodzwaar aan.

Maar kijk. Sinds kort gaat de tv voor achten op pauze en wordt verzamelen geblazen voor het ontbijt. Twee kinderen slepen zich door de huiskamer naar de ­keukentafel. Vijf minuten, soms al eens zes. Zo lang duurt het voor het glas fruitsap en die ene boterham weggekauwd zijn. Waarna John John en Missy, met opmerkelijk meer snelheid, weer van tafel wegstuiven, richting Nickelodeon.

Toch koesteren jullie die vijf minuten als een ­belangrijke overwinning. Eindelijk wordt er lekker ­gezellig gepraat in het gezin! Dat gaat zo:

- “Hoe ging het met de nieuwe babysit gisteren?”

- “Goed.” (stilte, kauwt op boterham)

- “Heb je je huiswerk in je boekentas gestopt?”

- “Ja.” (stilte) “Mag ik van tafel?”