“Zaterdag. Op de planning 27 patiënten. Mensen die ik één voor één dagelijks met liefde en geduld verzorg. Ik startte vandaag om 6.15 uur zoals gewoonlijk.” Zo begint Hanna Goemans haar open brief aan “Mevrouw M.”, een buurtbewoner van Hanna’s patiënt.

De thuisverpleegkundige was die zaterdag een vrouw aan het troosten van wie de 97-jarige man al dagen ziek in bed lag. “Ze is bang dat hij zal sterven, ze weet niet wat doen. Ik troost haar, luister naar haar.”

“Plots krijg ik telefoon. Een brullende vrouwenstem. Dat ik moet maken dat mijn auto van de oprit is want dat ze moet binnenrijden. En dat ik niet moet denken dat ik mijn auto zomaar kan zetten waar ik wil.” Eenmaal beneden gaat de scheldtirade door, schrijft Hanna. Dat haar kind een medisch probleem had en ik dat als verpleegster wel had kunnen begrijpen. “Zes mensen hebben zich intussen rond mijn auto verzameld en schelden me de huid vol. Wie denk je wel dat je bent? Denk jij nu echt omdat je verpleegster bent dat je zomaar je auto voor die poort kan zetten?Je bent geen ambassadeur met je kaart hoor.”

“Ik stap in mijn auto en verbijt de tranen. Niet omdat iemand me uitscheldt omdat ik fout parkeerde. Wel omdat ik me al heel de dag in bochten wring om op tijd bij mijn patiënten te geraken, omdat ik gisteren schoenen kocht voor een patiënt die ze niet kan betalen en ik dat triest vind, omdat ik nog rode kaken heb van het vorige huisbezoek waar ik op handen en knieën probeerde een pamper te verschonen bij iemand die net een levertransplantatie kreeg en zonder hulp naar huis was gestuurd. Omdat de patiënt waar ik bij was toen het telefoontje kwam nu boven alleen staat te huilen, omdat ik een goed mens wil zijn en ik door dit voorval het gevoel heb mislukt te zijn in mijn opzet.”

“Bedankt M. om mij het gevoel te geven dat verpleegkundigen zo weinig waard zijn. Ik begrijp dat het vervelend was om uw wagen even aan de kant te zetten in afwachting tot ik beneden was. Ik excuseerde me uitgebreid. Maar M., je bent niet alleen op deze wereld.”