Voorzichtig vraagt Vanderveken door, terwijl Van Peel hem telkens kort maar beleefd van antwoord dient

De strafste tv-momenten zitten soms verstopt in enkele luttele minuten. Afgelopen zaterdag had Thomas Vanderveken comedian Michael Van Peel te gast in Alleen Elvis blijft bestaan. Het programma was al voor een derde voorbij, wanneer de interviewer peilt naar de middelbare schooltijd van zijn tafelgenoot. En dan gebeurt er iets wondermooi.

“Daar zit ne wier”, zegt Vanderveken. Een uitdrukking die Van Peel niet meteen begrijpt, waarop de gastheer met verlegen, haast rode kaken het Vlaamse spreekwoord uitlegt, gezicht steunend op zijn linkervuist. “Dat middelbaar was niet tof”, probeert hij nog eens. Waarop Van Peel: “Nee, dat heb ik gewist uit mijn geheugen.”

Voorzichtig vraagt Vanderveken door, terwijl Van Peel hem telkens kort maar beleefd van antwoord dient. Stoïcijns kijkt hij zijn ondervrager aan, zonder een krimp te geven, maar voelbaar vol opgekropte emotie. Die prachtige en vandaag zeldzame schroom van de interviewer om zo door te vragen, zorgt voor een ongeziene spanning in een praatprogramma.

- “Ik heb daar niet veel aan gehad. Ik heb daar gezeten van 8u30 tot 15u45.”

- “Ja, maar dat is wel zes jaar, hé.”

- “Ja, maar wat is zes jaar in een mensenleven?”

Heel even reflecteert Van Peel over wat hij precies heeft geleerd bij de jezuïeten. De hypocrisie van de maatschappij, bijvoorbeeld. “Maar dat is allemaal water under the brigde intussen.”

Vanderveken kijkt zijn gast enkele seconden intens in de ogen, mompelt iets van “oké”, draait zijn blik even uit beeld - misschien naar een regieassistent - en zet zich wat dieper in zijn stoel. Toch is het Van Peel die de stilte zelf opvult, met een anekdote over een oud-klasgenoot die hij eerder die week had gezien en vandaag blijkbaar op straat leeft.

Vanderveken blijft Van Peel luisterend aanstaren. “Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij, Michael”, geeft hij ridderlijk toe. “Stop ik, laten we het hierbij? Omdat het nu wat onduidelijk is, wat er aan de hand is. Dat kan heel erg zijn.” Wat Van Peel meteen wegguift, terwijl hij zelf voor het eerst in minuten zijn blik afwendt.

Van Peel: “Nina Simone heeft ooit het nummer ‘Young Gifted & Black’ aangekondigd met de woorden: ‘This song does not mean to offend you, it just chooses to ignore you’. Dat is de mooiste samenvatting. Dat is verloren tijd voor mij.”

Die paar minuten televisie heeft de zeggenschap van een prachtige roman. Alleen maar door de stiltes, de blikken, enkele woorden, en de lading die het gesprek plots krijgt. Wat een verademing. Wat een poëzie. Zeker tussen al die andere, springerige, opdringerige interviewers en gelijkaardige formats. En dat maakt Thomas Vanderveken misschien wel de béste interviewer van het moment.

Alleen Elvis blijft bestaan, zaterdag om 22u bij Canvas.