Lucas Van den Eynde openhartig in ‘De Rotonde’: “Na acht maanden zwijgen begon mijn vader plots te praten”

Lucas Van den Eynde (60) beleefde een fantastische en vrijgevochten jeugd. Eerst in Lier, waar zijn ouders een soepzaak hadden, daarna in Kessel, waar ze de slagerij van zijn grootvader overnamen. Dat vertelt de acteur aan Christel Van Dyck in het Radio 2-programma ‘De Rotonde’. “We werden nogal los gelaten. Ik heb daardoor heel veel dingen ontdekt. Verwonderingen. Dat is toch een heel belangrijk woord in mijn leven, zeker de verwondering die blijft plakken. Het was zo een goed en warm nest. Wij kwamen niets tekort. Het was echt een familie.”

De kinderen Van den Eynde moesten al op jonge leeftijd meewerken in de slagerij, vertelt Lucas. “Dat was alle hens aan dek! Ik deed samen met mijn broer alle voorbereidingen voor het weekend en wij sloten altijd af met een grote poetsbeurt van het atelier en de ijskasten. Ik vond dat eigenlijk wel tof. Als je om 1u ’s nachts het licht uitdeed in het atelier en alles blonk, het vlees lag daar zo schoon en de salades waren gemaakt. Dat was geweldig.” 

Lucas’ vader hoopte dat zijn zoon op termijn de slagerij zou overnemen, maar die stond daar niet echt voor te springen. “Er zijn twee belangrijke dingen die de doorslag hebben gegeven om dat niet te doen”, klinkt het. “Wannes Van de Velde is daar één van (lacht)! Toen ik 13 jaar was, hoorde ik hem op de radio met het nummer ‘Beverloo’. Ik had het toen 3 minuten warm en koud tegelijk. Ik vond dat zo mooi. Ik heb hem altijd beschouwd als mijn geestelijke vader. Het andere moment was toen ik afstudeerde. Ik was 16 jaar oud en mijn vader wou mij voorbereiden om mee in de zaak te stappen. Maar ik wist het toen niet goed. Met een smoesje ben ik naar de hotelschool gegaan. Hij ging hiermee akkoord, maar ik moest er van de eerste keer door zijn. Anders diende ik in de zaak te gaan staan. Ik was uiteindelijk gebuisd op scheikunde.”

Een turbulente periode volgde. Lucas wist niet meer wat hij wilde. Tot zijn vader naar één van zijn voetbalwedstrijden kwam. “Ik speelde bij FC. Kessel en mijn vader sponsorde de club met een pancarte rond het veld: ‘Beenhouwerij – charcuterie Gaston Van den Eynde’. Op een bepaald moment zag ik dat er een nieuwe pancarte was gemaakt. Er stond op: ‘Beenhouwerij – charcuterie Gaston Van den Eynde en zoon.’ Toen dacht ik: potverdorie, dat ben ik! Toen kwam het besef dat ik die zaak moest overnemen. Ik heb toen in een paniekreactie mij bijna laten inschrijven in de verplegersschool in Lier. Het was een verwarrende periode, ik heb uiteindelijk mijn jaar hotelschool opnieuw gedaan in Mechelen. En dat is heel goed gegaan (lacht).”

In ‘De Rotonde’ heeft Lucas het verder ook nog over de dood. “Ik hoop alleen dat het geen aftakelingsproces wordt”, klinkt het. “Dat ik niet in een stadium kom dat ik denk: wat zit ik hier nog te doen? Want wat als de verwondering weg is? Wat blijft er dan nog over?” De acteur verloor al zijn beide ouders, zijn moeder als eerste toen ze vooraan in de 70 was. “Een hersenbloeding en dan in coma. En die was weg. Ik heb nog gezien dat de spoed binnenging, met een verwarde blik in haar ogen”, herinnert hij zich. “Soms flitst dat even binnen (stil). Dat was voor mij de liefste moeder ter wereld! Ook voor mijn broer en zus. Het was een hele lieve, bezorgde moeder. Ondanks dat ze zich te pletter heeft gewerkt, was ze er. En toen viel ze weg. Twee jaar later is mijn dochter geboren. Als ik thuis verteld had dat mijn vrouw Sofie zwanger was… Moederke zou zo blij geweest zijn! Die kleine zou meer bij haar geweest zijn dan bij ons (lacht). Daar heb ik spijt van. Het is een cliché, maar leven en dood hangt dicht bij elkaar. Mijn moeder stierf in het ziekenhuis, twee jaar later werd mijn dochter een verdieping erboven geboren.”

Zijn vader overleed nog maar recent. Hij werd 92 jaar oud. “Hij was echt op", vertelt Lucas. “Na de dood van ons moeder heeft hij zich twee jaar lang opgesloten. De beruchte kerstfeesten waren toen gedaan bij ons, terwijl Kerstdag vroeger een hoogdag was. Maar hij heeft zich nog goed herpakt. Hij had een longontsteking, maar zijn lichaam kon het niet meer aan om te genezen. Hij kon ook niet meer zelfstandig ademen. Hij is een beetje uitgedoofd.” Toch was er een kleine opflakkering. “Op een zaterdag is hij gestorven en de woensdagavond ervoor, ben ik nog bij hem langsgegaan in het verzorgingstehuis. Hij lag al op zijn bed, maar wou graag dat ik erbij kwam zitten. Die begon te praten… Hij heeft daar 8 maanden gezeten zonder te praten. Hij zei amper nog iets. Toen had hij ineens een opflakkering. Ik ging naar buiten en vond dat zo straf. Het was de eerste keer dat ik aan het verzorgingstehuis stond zonder een week gevoel in mijn maag. Het was het allerlaatste gesprek.”

“Mijn broer, zus en ikzelf waren erbij toe hij stierf. Ineens stopt die ademhaling en het hart. Een hart dat 92 jaar heeft geklopt. Dat is ook verwondering. De verwondering van een uniek creatieproces op deze aardbol. Maar misschien vooral het respect dat je terug krijgt voor de essentie van de dingen.”