Beide vrouwen overleefden het, maar mogen elkaar nu niet meer zien. Het openbaar ministerie had begrip voor hun situatie en vorderde de minimumstraf van drie jaar cel met uitstel.

De beklaagde had in 2010 haar man verloren en voelde zich erg eenzaam. Ze had toen ook al overwogen om uit het leven te stappen. Om toch wat gezelschap te hebben, ging ze als vrijwilligster aan de slag bij de seniorenwerking van het OCMW van Mortsel. Ze leerde zo het latere slachtoffer kennen, met wie ze een hechte vriendschapsband ontwikkelde.

“Ze hadden zelfs troetelnaampjes voor elkaar. Mijn cliënte noemde haar ‘oma’ en het slachtoffer noemde haar ‘snoezepoes’. Beide vrouwen besloten om te gaan samenwonen. Ze zorgden voor elkaar, steunden elkaar en zolang ze maar samen waren, konden ze het leven aan. Ze hebben in die vijf jaar samen heel wat gelachen en plezier gemaakt”, stelde advocate Ariane Van Dooren, namens de beklaagde.

Maar de gezondheid van de hoogbejaarde dame ging er op achteruit en de zorg voor haar werd steeds zwaarder. “Toch beloofde mijn cliënte haar dat ze nooit naar een rusthuis zou moeten gaan, want dat was de grootste vrees van het slachtoffer. Ze had mijn cliënte ook al gevraagd of ze haar niet wilde helpen sterven, maar dat heeft ze altijd geweigerd.”

Dat veranderde op 23 september 2018. Die dag kwamen de twee dames zonder elektriciteit te zitten door werken. De speciale matras die het slachtoffer voor haar doorligwonden had, begon leeg te lopen, omdat de compressor niet meer functioneerde. De vrouw leed helse pijnen, de werkmannen hadden geen begrip voor hun situatie en de beklaagde was naar eigen zeggen ten einde raad. “Er knapte iets in haar. Ze heeft toen aan het slachtoffer gevraagd: ‘Willen we gaan? ‘. En zij stemde daarmee in”, aldus de verdediging.