Fuck, de Vlaamse showbizz is doodgebloed
Fernand Van Damme zet deze week de blik op oneindig. Vandaag: over de Vlaamse showbizz.
Als een kronkelende slang bewoog Hanne Decoutere zich voor de ogen van Sergio. Dit is niet het begin van een foute fanfictie-roman, neen, dit is waargebeurd. Op haar twintigste danste Decoutere bij één van de meest legendarische programma’s die Vlaanderen ooit heeft gekend: Het Swingpaleis met Felice. Het Swingpaleis, dat was de jongens tegen de meisjes, dat was ambiance in latexpakjes en tegelijk frietketels winnen. Het Swingpaleis, dat was op tafels dansen en ervan donderen zoals Nic Balthazar ooit.
Ik werd geboren in 1992. De gouden jaren van de Vlaamse showbizz dateren van ver voor mijn tijd, maar de nineties en ‘nullies’ waren wel de hoogdagen van de celebritycultuur in Vlaanderen. Phaedra Hoste, Luc Steeno en co. deden me even proeven van hoe het vroeger moet geweest zijn. De afgrijselijke diadeem van Peter Van Asbroeck – die iemand eigenlijk ritueel had moeten verbranden in primetime – nam ik er noodgedwongen bij.
In dezelfde jaren deden de TMF Awards me ook van de Vlaamse glitz and glam snoepen. Zowel lokale artiesten als internationale toppers kwamen er optreden – het bakvisgekrijs tijdens de passage van Tokio Hotel in 2007 was zo luid dat mensen zelfs backstage hun oren moesten dichtknijpen. Prijs voor de beste overwinningsspeech ooit ging dan weer naar Tom Barman: “Ik wil graag twee mensen bedanken: Dirk Frimout en Jean-Marie Pfaff. En natuurlijk, Regi, de man zonder wie er niks zou zijn gebeurd.”
Producers wisten hoe ze entertainende shows in elkaar moesten boksen, Vlamingen lieten het zich welgevallen. Maar die tijd is voorbij.
Mijn collega Lotte Beckers haalde het al aan in haar uitstekende stuk over Tanja Dexters (DM 7/12): de Vlaamse showbizz ligt op apegapen. Sociale media verdringen oude media, mensen hebben geen zin meer om naar tv-shows te kijken.
Allemaal goed en wel, maar wat hebben we in de plaats gekregen? Niets. Of ja, een rist inwisselbare influencers die dezelfde hippe kleding aanprijzen en dezelfde hippe boodschappen de wereld insturen. Het ziet er allemaal zeer gestileerd uit, maar het is ook allemaal zo slaapverwekkend braaf.
En verder: nja, we hebben de MIA’s. En de Story Awards. Maar is er u ook maar één memorabel moment bijgebleven van beide shows? Het enige wat ik me kan herinneren, is Max Colombies paarse Gucci-glitterpak met Swarovski-kristallen. Rock-’n-roll, baby.
Ik zou Vlaamse tv-makers hier kunnen oproepen om het volk alstublieft weer wat glitter en glamour te geven; om wat ambiance en provocatie te brengen. Maar het ding is: niemand zit daar nog op te wachten. We zijn het ontgroeid. En waarschijnlijk is dat goed, maar het maakt me ook triest. Op tv-entertainmentvlak zijn we een platwatersamenleving geworden.