“Wie is mijn biologische vader?” Oproep van Debby (52) gaat viraal

‘Biologische vader gezocht’, schreef Debby Mattys uit Kessel-Lo woensdag op sociale media. Na 22 jaar tevergeefs alle mogelijke ‘officiële’ kanalen te hebben bewandeld, richt de Leuvense nu al haar hoop op het grote publiek. “Ik wil écht wel weten waar mijn roots liggen, wie mijn pa is, en wat zijn verhaal is.”

Alle adoptiediensten, Kind & Gezin, de notarissen, zelfs de procureur des Konings kreeg de voorbije 22 jaar al de vraag van Debby: ‘wie heeft een dossier van me?’. “Wie is mijn vader? Zou ik op hem gelijken? Heb ik zijn ogen? Hebben we dingen gemeenschappelijk? Ik zou het allemaal héél erg graag weten. Ik heb daar behoefte aan. Het is ook je recht je biologische ouders te kennen.”

Tot haar 14de had Debby, die in Diest opgroeide, geen benul wie Lydia was. Dat veranderde toen haar pa en ma vertelden dat niet zij haar biologische ouders waren, maar wel de adoptieouders van de baby die in de zomer van 1967 als Lydia Anne Gabrielle Debora in Mortsel was geboren. In Diest werd die Debora Debby. Pas later ontdekte ze dat ze bij haar geboorte de achternaam van haar moeder droeg: ‘Moyaert’.

“Mijn echte moeder – ze was om en bij de 18 toen ze van mij beviel – heeft me afgestaan: wellicht een gedwongen adoptie omwille van de ‘schone schijn’”, doet Debby haar opmerkelijke verhaal. “Na zo’n zeven weken ben ik vanuit het Sint-Jozefziekenhuis van Mortsel naar mijn adoptiegezin in Diest verhuisd.”

Het zware besef door haar biologische moeder niet gewenst te zijn, sleepte Debby de rest van haar tiener- en twintigerjaren mee, temeer omdat er over de adoptie thuis nooit nog met een woord werd gerept. “Ik heb me altijd ‘tweedehands’ gevoeld. Dé grote klap kwam echter na de bevalling van onze oudste dochter, Dorthe. Ik kon als kersverse moeder écht niet snappen dat je je baby zomaar weggeeft. Gevolg: een postnatale depressie. De psycholoog raadde me aan op zoek te gaan naar antwoorden.”

22 jaar later heeft Debby die nog steeds niet. Integendeel: het mysterie werd er alleen maar groter op. “Wie mijn biologische moeder is, weet ik wél: via de officiële documenten. Ik contacteerde haar dik 20 jaar geleden. Maar ze wou niet van me weten. Toen 15 jaar later mijn adoptieouders overleden waren, stootte ik bij het leegmaken van het huis op een grote, bruine enveloppe. Daarin een pak documenten, maar niks van brief of foto.” Het was wel de trigger om opnieuw op zoek te gaan. Moeder wou nog steeds niet meewerken. Via stamboomwebsites – leve het internet - vond Debby in het Antwerpse wel een broer en zus. “Zij vielen uit de lucht, maar bekwamen van hun ma wel een bekentenis over mijn bestaan: ik was wel degelijk hun zus.” Ook hun pa, die al decennialang van hun moeder gescheiden was, bevestigde: ‘wij hebben een kindje afgestaan’. “Ik ontmoette hem en we bouwden zelfs een band op: maandelijks gingen we wel eens lunchen.”

Vader gevonden dus. Dat dacht Debby tenminste, vier jaar lang. “Met een DNA-test zouden we alles formaliseren. Toen de eerste, en vervolgens ook de tweede ‘goedkope’ commerciële test negatief bleek, lag dat volgens ons nog aan de tests. Maar ook een officieel forensisch, wetenschappelijk onderzoek in het UZA wees uit: die man uit het Antwerpse was mijn papa niét.” Donderslag, en terug naar af dus. “In juni heb ik dan mijn biologische moeder voor het eerst gezien. Dat duurde welgeteld 20 minuten. Toen ze ondanks de duidelijke DNA resultaten bleef volhouden dat de vader van haar zoon en dochter ook mijn pa is, heb ik onze ontmoeting beleefd afgebroken. Erg jammer dat zij me niet wil helpen… Mijn adoptie was als tiener thuis al een groot taboe, nu is het dat opnieuw. Daarmee wil ik afrekenen. Een naam, meer vraag ik niet van haar.”

Debby vermoedt dat haar biologische vader nu om en bij de 70 jaar is. “Als ik hem nog wil zien – wat ik héél graag wil – moet ik ook geen 20 jaar meer wachten. Maar mijn kinderen willen nu eveneens graag hun opa kennen. Hebben ze dezelfde amandelvormige ogen? Misschien is hij ondertussen al overleden, maar dan hoop ik toch eens met zijn familie te kunnen babbelen.”

Wie denkt Debby in haar zoektocht te kunnen helpen, kan met tips reageren via ‘adoptiezoektochten.vlaanderen@gmail.com’. Discretie wordt gegarandeerd.