Derwael: “Nooit gedacht dat ik trofee zou winnen”

Nina Derwael: 1.077 punten. Emma Meesseman: 907 punten en Nafi Thiam: 667 punten. Zo zag de topdrie van het sportreferendum bij de vrouwen eruit. Dat Derwael voor de tweede keer aan het feest was, dat had ze zelf niet voor mogelijk gehouden. “Ik was eigenlijk heel de avond rustig omdat ik ervan uit ging dat het dit jaar Emma zou zijn,” vertelde de gymnaste, al even stralend als haar rood kleed. “Tot ik in de zetel ging zitten voor het korte interview - toen begon ik klamme handjes te krijgen.”

Het was Tia Hellebaut, die Derwael zelf op nummer één had gezet, die de trofee mocht uitreiken aan de Truiense. “Uiteraard ben ik blij dat ik won, zo komt het turnen ook weer in de kijker, maar tegelijk vind ik het wel spijtig voor Emma. Ze verdiende het net zo goed om de prijs te krijgen, als je kijkt wat zij allemaal presteerde. Maar het is appelen met peren vergelijken.”

Emma Meesseman had van haar kant niets dan complimenten voor de jonge gymnaste. “Nina is echt een prachtige laureate en ik zei het daarnet al: ik ben als Belg trots op wat zij realiseert. Bevestigen als wereldkampioen: doe het maar. Op het EK ervaarden we zelf dat het lastiger is om te presteren als de spotlights op jou gericht staan. De rol van underdog is makkelijker.” De 26-jarige Ieperse zei helemaal niet ontgoocheld te zijn. “Ik wist dat het close zou zijn met Nina. Ik vind het al een hele eer dat ik samen met hen genomineerd was. Nafi is een legende, Nina is wereldkampioene - ik ben blij voor haar. Mijn droom ligt in 2020, daar richt ik me op.”

De kans dat Meesseman op de erelijst van Sportvrouw van het Jaar zal raken, is nu wel klein, beseft ze zelf. “Ik kan niet beter doen dan dit jaar. Het enige wat beter kon, was het EK met de nationale ploeg, al kwalificeerden we ons wel voor het olympisch kwalificatietoernooi. Maar op clubniveau kon er niks beter. Dat ik deze prijs niet won, doet niets af aan de resultaten die ik dit jaar haalde. Ik speel geen basketbal in de VS of Rusland om deze trofee te winnen. De prijzen die ik écht wilde winnen, die heb ik gewonnen.”

Dat is ook van toepassing op Nina Derwael. Ze paste voor het EK in april om zich toe te leggen op de doelen die in 2019 écht telden: op het WK een olympisch ticket uit de brand slepen met het Belgisch team en haar titel verlengen op de brug met ongelijke leggers. “Als je kijkt naar hoe moeilijk het jaar begon, dan is het eigenlijk onvoorstelbaar dat ik terug wereldkampioene werd en ook goud won op de balk op de Europese Spelen, nadat ik eerst was gevallen in de finale van de brug. Het zijn allemaal medailles waar ik vroeger alleen maar van kon dromen.”

Nina Derwael heeft nu een weekje vakantie om even op adem te kunnen komen en daarna trekt ze met het turnteam naar Zuid-Afrika op stage. Dan begint het serieuze werk: de voorbereiding op Tokio 2020. Net als Remco Evenepoel stak de 19-jarige gymnaste haar ambities niet onder stoelen of banken: “Ik ga voor een olympische medaille - en waarom geen gouden? Ik start elke competitie om te winnen, het ligt niet in mijn aard om gewoon deel te nemen.” Om die reden is Derwael met haar trainster Marjorie Heuls druk doende om de startwaarde van haar oefening nog wat op te trekken, tot 6,7. “Dat is twee tienden meer dan op het WK. Dat moet me een score van zo’n 15.400-15.500 opleveren. Als ik het goed uitvoer, dan zijn er in principe niet veel gymnasten die me aan de brug kunnen verslaan.”