Pluimgewicht Lotte uit ‘Kamp Waes’: “Wilskracht is ook kracht, hé”

“Toen ik de oproep voor ‘Kamp Waes’ op tv zag, dacht ik met-een: da’s iets voor mij”, zegt ze. “Ik ben supersportief. Ik doe aan duatlon en ben Belgisch kampioene op de lange afstand in die discipline. Door de combinatie van lopen en fietsen is het fysiek een heel uitdagende sport. Toch voelde ik de drang om eens van iets anders te proeven. Nog meer m’n fysieke grenzen aftasten, daar leek ‘Kamp Waes’ ideaal voor.”

“Ik startte met weinig verwachtingen aan dit avontuur, hoor”, aldus Lotte. “Mijn vrienden zeiden dat het mij wel zou lukken, maar ik had nooit gedacht de laatste vijftien en dus het tv-scherm te halen. Dat ik dan ook de eerste aflevering overleefde en ook daarna doorstootte naar de volgende aflevering… Ja, dat was voor mij een succes.”

Hoewel je het Lotte met haar ranke lichaam niet zou aangeven, is ze constant op zoek naar kicks. Zelfs op de spoedafdeling van het ziekenhuis van Sint-Niklaas, waar ze verpleegster is.

“Als je daar mensen kan helpen die er erg aan toe zijn, geeft dat een soort van kick, ja”, beaamt Lotte. “Dat is waarom ik die job heel graag doe. M’n werk heeft mij als mens gevormd. Vroeger was ik een rustig, bedeesd meisje met weinig zelfvertrouwen. Door op de spoed te werken, ben ik veel sterker en zelfverzekerder geworden.”

Lotte leerde er rustig te blijven in extreme omstandigheden. En die eigenschap kwam haar heel goed van pas in ‘Kamp Waes’.

“Als je mensen in nood moet helpen en onder grote stress staat, moet je helder kunnen denken”, zegt ze. “Die mindset heb ik nodig in het ziekenhuis, maar ook in ‘Kamp Waes’. Ja, ik denk dat ik door m’n job een voordeel heb op andere deelnemers. En door m’n duatlon kan ik mijn lichaam erg goed inschatten.” Hun fysieke capaciteiten inschatten konden lang niet alle deelnemers van ‘Kamp Waes’ even goed. Getuige de van inspanning ijlende en kotsende kandidaten in aflevering één.

“Ja zeg, dat was schrikken”, zegt Lotte. “Toen ik Riet - die toch een ex-Belgisch kampioene atletiek is - zo zag afzien, had ik snel door dat ‘Kamp Waes’ niet zomaar een spel of doordeweekse tv-show is. Ik wist dat het heel pittig zou zijn, en dat we tot het uiterste zouden gedreven worden… Ja, dat verraste me. Ik ben mezelf echt tegengekomen. Tijdens de nachtelijke droppings, bijvoorbeeld. Het donker, de kou, de vermoeidheid, de stress... Ik was soms compleet kapot.”

Lotte begon ontspannen aan ‘Kamp Waes’, maar dat gevoel was snel weg. “Schrik had ik niet”, zegt ze evenwel. “In tegenstelling tot mijn familie. Mijn moeder en oma drukten me op het hart om niet té veel risico’s te nemen. Ze weten dat ik mezelf soms iets te ver durf te pushen. “Doe geen dingen waarbij je een zware blessure riskeert”, waarschuwden ze. En da’s gelukkig niet gebeurd.”

De Special Forces zijn de best getrainde, maar tegelijk ook best afgeschermde troepen van ons leger. “Ik ben al m’n hele leven gefascineerd door het leger en wist dat die eenheid bestaat uit geweldig straffe mannen”, zegt Lotte. “Toen ik vernam dat er nog nooit een vrouw geslaagd is voor de opleiding, was dat een extra trigger voor mij.”

Al snapte Lotte snel waarom vrouwen het zo moeilijk hebben. “Je moet een specifiek profiel hebben. Fysiek sterk zijn is een must, maar niet voldoende.”

“Kijk maar naar de vrouwelijke kandidaten in ‘Kamp Waes’ die véél meer spieren dan ik hebben, maar sneller afvielen”, zegt Lotte. “Wilskracht is ook kracht, hé. Of ik iemand voor het leger zou zijn? Vroeger wel, nu niet meer. Ik heb een fijne job en zou niet alles kunnen achterlaten voor een militaire job. Maar mocht ik pas afgestudeerd zijn, zou ik het zeker overwegen. Het liefst in een medische functie. Tijdens ‘Kamp Waes’ sprak ik veel met de medic van de Special Forces. En die man zijn verhalen spraken mij enorm aan.”

Aan spierkracht ontbreekt het Lotte misschien, maar aan wilskracht zéker niet. Dat enkele mannelijke natuurkrachten vóór haar de strijdbijl moesten begraven, maakt haar best trots. “Op mezelf, ja. Al had ik ook compassie met die gasten. Ik wéét hoe lastig het was om bij die laatste vijftien te geraken. De selectie vooraf was ook loodzwaar. Dat je er dan toch meteen uitgebonjourd wordt... Da’s hard. Er was geen competitiegevoel. We zijn één toffe vriendengroep geworden en spreken nog geregeld af. We zijn zelfs op zoek om met de bende van ‘Kamp Waes’ een nieuwe zotte uitdaging aan te gaan. Tof! Zelf hoop ik mee te mogen doen aan het EK duatlon. Ik zou er dan absoluut iets moois willen presteren!”