SOS HLN. Deze mensen vieren dit jaar kerst met onbekenden: “Een stoel bijschuiven en een patatje extra schillen. Meer moeite kost het niet”

Matthias wéét het, hoe het voelt om eenzaam te zijn. Nu hij z’n leven op orde heeft, vindt hij het zijn plicht om anderen te helpen. “Het is niet omdat ik pas 21 ben dat ik daarin geen verantwoordelijkheid moet nemen.”

Degene die straks kerst viert bij Matthias, komt in een gezellige en vooral jeugdige bende terecht. Matthias, zelf pas 21, woont samen met zijn broer van 16 en zijn 11-jarige zusje. Ook twee vriendinnen komen mee vieren. “Omdat ook zij anders alleen zijn”, vertelt Matthias. “Dan rest er nog één stoel. Die kunnen we toch ook maar beter bezetten, niet?”

Eigenlijk had Matthias vorige week, nog voor de oproep van Verb(l)ind, al het idee om zijn deur open te zetten. Omdat ook hij eenzaamheid heeft gevoeld. Toen hij een paar jaar geleden alleen ging wonen en z’n eigen boontjes moest doppen, gingen al z’n vrienden uit. Hij moest zien dat er geld binnen kwam. “Ik werd in één klap volwassen. Omdat het niet erg klikte met de nieuwe partner van mijn moeder - ik heb algemeen niet zo’n makkelijke jeugd achter de rug - moest ik een eigen plek zoeken. Ik kwam in een andere levensfase terecht, was met andere dingen bezig dan mijn leeftijdsgenoten. Veel tijd voor hobby’s bleef er niet over. Terwijl anderen tijdens het weekend losgaan, moet ik voor mijn broer en zus zorgen. Het zijn allemaal factoren die ervoor zorgen dat je plots, zonder het zelf helemaal te merken, in de eenzaamheid terecht komt.”

Nu Matthias opnieuw stevig in het leven staat en een goeie job heeft, ziet hij het als zijn plicht om anderen te helpen. “Ik heb de middelen, kan iemand een plek en eten aanbieden. Waarom niet? Ik wéét dat het een fameuze steun kan betekenen als iemand er gewoon even is voor je, zeker tijdens deze dagen. Als ze bij de buren vollenbak aan het vieren zijn, is het gewoon erg om te weten dat jij alleen bent.”

Matthias wil het trouwens niet bij een gezellig kerstfeest alleen houden. Hij schreef zich ook in voor vrijwilligerswerk. “Ik wil jongeren helpen verhuizen die van een instelling naar een eigen plek trekken en ik zet me ook in om oudere eenzamen af en toe wat gezelschap te houden”, vertelt hij. “Ik vind dat wij in onze maatschappij veel te weinig voor elkaar doen. Het hoeft zich toch niet enkel tot Kerstmis te beperken?”

Eenzaam? Neen, vrienden, familie en kennissen heeft Anke genoeg. Kerstavond viert ze samen met haar familie, maar op kerstdag zelf heeft Anke niets te doen. “Ik ben beschikbaar, waarom niet?”

“Ik vond de oproep vooral leuk en heb er in een impulsieve reactie op gereageerd”, vertelt Anke. “Ik ben alleenstaande en met de familie vieren we niet op de 25ste. Maar ik ben graag onder de mensen, dus waarom niet? Ik verhuisde drie jaar geleden naar Lier om dichter bij het werk te wonen. Alleen ben ik hier nog niet bij een vereniging aangesloten en heb ik dus nog niet echt nieuwe vrienden gemaakt. Al mijn vrienden wonen nog waar ik vandaan kwam, in Borsbeek, op een halfuurtje rijden. Ik ken mijn buren wel, maar niet in die mate dat ik er Kerstmis mee vier. Dat ik nu met compleet onbekenden vier, bezorgt me wel een gezonde portie stress. Moet ik een gerechtje meenemen? Een cadeautje kopen? Ik ben heel benieuwd.”

“Ik hoop dat nog meer jongeren ervoor durven uitkomen dat ze wel eens eenzaam zijn. Want ook al lijkt het op sociale media alsof iedereen een druk sociaal leven heeft, ik ben niet de enige die het al eens moeilijk heeft”, vertelt Melissa, die hoopt op een gezellige avond met haar dochtertje en nieuwe mensen.

“Ik kan mijn dochter een leuke kerstoutfit aantrekken en op sociale media doen alsof we de beste kerst ooit beleven, terwijl we eigenlijk gewoon alleen zitten”, vertelt Melissa. “De druk onder jongeren is bijzonder groot. Je moet veel vrienden hebben, veel hobby’s, veel bezigheden. Ik zie influencers met kinderen die een perfect leventje lijken te leiden. Ik studeer, werk, zorg voor mijn dochter... mijn huis is al eens een stort, hoor. In een wereld waarin iedereen zich perfecter voordoet dan hij of zij is, is het niet makkelijk om toe te geven dat je wel eens eenzaam bent.”

Sinds Melissa zes maanden geleden mama werd van baby Hayley, heeft ze het moeilijk om vriendschappen te onderhouden. Nu ook de band met haar familie niet al te best is, blijkt Kerst extra moeilijk. “Kerstavond kan ik vieren met mijn schoonouders, maar op 25 december ben ik alleen. Dan merk je dat iedereen nog meer dan anders op zichzelf en z’n eigen familie is gesteld. Wie niet met familie viert, gaat uit. Maar ik kan mijn dochter toch moeilijk meenemen naar een discotheek? Ook voor hobby’s rest er geen tijd meer. Ik merk dat vrienden meer en meer afhaken. Dit is de eerste keer in jaren dat de feestdagen niet hoeven voor mij. Ik hoop dus om op een gezellige plek terecht te komen.”

“Het kost geen moeite. Een aardappel extra schillen en een stoel bij schuiven aan tafel. Waarom zouden we het niét doen?” Voor Bert Manderveld en zijn gezin was de keuze snel gemaakt: zij hebben er graag iemand bij op kerstavond.

Gezelschapsspelletjes spelen, een drankje, een hapje… “En daarna veel te veel en veel te zwaar eten”, lacht Bert als hij het kerstfeest ten huize Manderveld beschrijft. “Heel klassiek en traditioneel, zoals zoveel Belgen, denk ik. En eigenlijk kost het maar een kleine moeite om dat feest met iemand te delen. Zoveel Belgen kruipen weg achter hun gordijntjes. Er is al zo weinig sociaal contact. Met plezier geven we iemand die anders alleen moet zitten, een fijne avond. Het internet heeft veel donkere kanten, maar de actie van Verb(l)ind was toch net een heel mooie kant. Het geeft terug wat vertrouwen tegen alle verzuring die er soms is.”

Bert viert samen met zijn echtgenote Manuela en hun drie kinderen Mick (23), Sam (27) en Lena (29). Ook de vriendin van de jongste en een andere vriend van een van de kinderen is erbij. “Een kameraad van hen komt hier al elk weekend, we zijn die drukte gewoon. Wellicht wordt het steengrill, lekker makkelijk voor zo’n grote bende.”

Loes heeft een bewogen jaar achter de rug. Haar mama overleed in juni. Het was zij die steevast voor de gezellige kerstfeest zorgde. “Ik, die nooit een grote fan van Kerstmis was, mis het nu plots.”

Loes had zich al voorbereid op een avondje Netflix. Na enig getwijfel, besloot ze toch het formulier van Verb(l)ind in te vullen. “Het is best eng, maar ook wel spannend”, vertelt ze. “Ik had gehoopt dat het niet zo confronterend zou zijn. Hoor ik daar wel bij, bij de groep mensen die zich eenzaam voelt? Ja dus. Al is het pas nu, met kerst, dat ‘mijn frank’ echt viel.”

De mama van Loes stapte afgelopen zomer uit het leven. “Mijn moeder was altijd weken van tevoren bezig met het kerstfeest. Ze zorgde voor de warme sfeer en de mooie tafel. We speelden spelletjes, aten lekker. Een feest met alles erop en eraan. Mij zei het altijd weinig, het was zelfs meestal met wat tegenzin dat ik de feestdagen doorkwam. En nu mis ik het, die kerstsfeer met mijn mama. Ik, die nooit echt van Kerstmis hield.”

“Het is een feest dat de meesten in gezinsverband beleven. Aan vrienden ga je niet zomaar vragen om mee aan tafel te schuiven. Ik neem niemand iets kwalijk, hoor. We zitten gewoon allemaal in een andere levensfase. Volgend jaar ga ik me er ook beter op voorbereiden. Dit is de eerste kerst zonder familie, alles is nog zo vers. Ik hoop dat volgend jaar beter wordt.”

Is er ook iets waarvan jij denkt dat het opgelost zou kunnen geraken met de hulp van 2 miljoen HLN-lezers? Laat het ons weten via soshln@hln.be en mogelijk gaan we samen met jou -en al die lezers- op zoek naar een oplossing. Om zo de wereld weer een klein beetje beter te maken.