Danny Huwé, dertig jaar later

Ik zie hem nog zitten, ergens begin jaren tachtig, ontiegelijk vroeg in de ochtend, op de oude radioredactie. Kranten voor hem uitgespreid, een rokende sigaret in een walmende blikken asbak, hypergeconcentreerd lezend, grommend en brommend en zuchtend reagerend op iedere vraag of storing, af en toe een blik op de klok werpend. De heilige deadline. Na de fase van het nadenken over het nieuws kwam de fase van het schrijven.

Danny Huwé schreef zijn vermaarde radioberichten nog met de hand, en pas als hij daarmee helemaal klaar was, pakweg een kwartier voor het ochtendnieuws van zeven moest beginnen, dicteerde hij met luide stem zijn schrijfsels aan de “informatiesecretaris”, de vrouw of man die de elektrische schrijfmachine bediende. Waarna er een spurtje naar de radiostudio diende te worden ingezet. In elke Vlaamse huiskamer werd de radio wat luider gezet voor het nieuws dat verteld werd – niet voorgelezen! - door Danny Huwé en een van zijn apostelen. Ik was zo’n trotse apostel.

Pakweg vijf jaar later, in 1989, was het helemaal afgelopen met die artisanale manier van werken. Het decor was niet langer de radioredactie op de derde verdieping van blok L van de Reyerslaan, maar de nieuwsredactie van VTM, op de eerste verdieping van een veel te kleine blokkendoos aan de Luchthavenlaan in Vilvoorde. Computers hadden hun intrede gedaan, videocamera’s, blitse reportagewagens. 

Het vale BRT-decor was ingeruild voor de vrolijke kleuren van VTM. De journalisten die van her en der naar Vilvoorde waren gelokt – gebrek aan tv-ervaring was geen enkel bezwaar – staken met hun ouderwetse kleren en kapsels schril af tegen het piepjonge geweld dat de uitzending mogelijk moest maken. Ze kwamen letterlijk recht uit de banken van film- en allerhande andere scholen gerold.

Daartussen zat Danny Huwé te blinken, als eindredacteur van het grote en presentator van het “kleine” nieuws van kwart voor zes (nooit een vreemder uitzenduur geweten!). Als een pasja liet hij zich welgevallen hoe schminksters en kleedsters hem om halfzes kwamen fatsoeneren, de ruige Huwé wilden omtoveren in een gladde nieuwsanker.

Nee, helemaal lukte dat niet. De genen, nietwaar. Maar evengoed blikte hij ogenschijnlijk zonder zenuwen in de camera, gaf de hoofdlijnen van het nieuws mee en maakte de kijkers lekker voor wat om zeven uur komen zou. Zeven uur ’s avonds nu. Het waren de “wittebroodsmaanden” van de VTM-nieuwsdienst. Ik heb het vroeger al geschreven en gezegd: we werkten ons te pletter en toch waren we nooit moe. 

We amuseerden ons kostelijk en als we zelf geen reden zagen om te feesten, kwam de directie wel met champagne aanrukken. Tot begin december 1989 met het eerste ontslag (algemeen directeur Carlo Gepts) de harde realiteit het sprookje begon in te halen en VTM een bedrijf werd als een ander. Ook Danny Huwé besefte dat, maakte zich daar zorgen over. Maar wie de Rubicon had overgestoken, kon niet terug. Toen toch niet.

Danny Huwé wilde zo graag nog eens laten zien dat hij ook een steengoede reporter was. Ik werd in oktober van 1989 een eerste keer uitgestuurd naar Berlijn, waar die Wende zich aankondigde. Ik was erbij op die historische dagen in november, toen de Muur viel. Het viel Huwé zwaar dat hij dat vanop zijn bureaustoel mee moest maken. Hij was jaloers op mij, zei hij, waarna hij me met een klap op de schouders weer aan het werk zette.

Toen begon het regime van Ceaucescu in Roemenië te wankelen. Danny Huwé zag zijn kans. Hij en niemand anders zou de val van het regime verslaan. Als ik mijn ogen sluit, zie ik nog altijd zijn laatste “stand up”, ergens aan de Roemeense grens. Hij liep over van goesting om er iets van te maken. Een dag later, in de kerstnacht, werden hij en zijn ploeg in Boekarest door sluipschutters onder vuur genomen. Danny Huwé was op slag dood. 

In 1989 bestond internet nog niet. Gsm’s of smartphones al helemaal niet. We sleepten als gewichtheffers mobilofoons met ons mee. Games bestonden al wel: Pacman. Danny Huwé was een man die dat allemaal wilde kennen en kunnen. Hij had een technische knobbel, unlike me. Hij zou die razendsnelle technologische revolutie geweldig hebben gevonden. 

Hij zou nu 76 zijn geworden, tien jaar ouder dan ik, zonder de bandiet van een Ceaucescu.

Ik zie hem in gedachten achter zijn laptop zitten, op Facebook. Uiteraard op Facebook. Waar hij zich naar hartenlust over alles en nog wat druk zou kunnen maken. Want dat kon hij werkelijk als de beste.