Koning Filip had dit jaar een punt: er moet zo snel mogelijk een volwaardige regering komen
Tine Peeters is journalist bij De Morgen.
Je hoeft niet eens een menselijk wezen te zijn
om politiek gezien iets te betekenen.
Het is genoeg als je aardolie bent, veevoer, een afvalproduct.
Of anders een onderhandelingstafel met een vorm
waarover maanden is getwist:
aan wat voor één te onderhandelen over leven
en dood,
een ronde of een vierkante.
Bovenstaand vers van de Poolse Nobelprijswinnares Wislawa Szymborska (1923-2012), een fragment uit ‘Kinderen van onze tijd’, vat het best wel samen, de politieke impasse in dit land van het voorbije jaar.
Hier wordt, 209 dagen na de verkiezingen, eigenlijk nog steeds ruzie gemaakt over de vorm van de onderhandelingstafel voor de federale regeringsvorming. Meer is er nog niet gebeurd. Even heftig wordt er gediscussieerd over wie er aan die tafel mag zitten, welke onderwerpen er mogen worden aangesneden, en wanneer welk onderwerp eerst aan bod komt.
Het lijkt wel een totaal disfunctionele familie op kerstdag, die het eens is dat ze het over niks meer eens geraakt, en daarom zelfs niet meer samen kan zitten aan de feestdis.
Het maakt dat dit standpunt evengoed pakweg tien of honderd dagen geleden had geschreven kunnen worden (zonder kerstreferenties uiteraard, maar de rest van de tekst kan blijven staan). Of dat politieke redacties elke dag hetzelfde antwoord kunnen geven aan hun chef wanneer die vraagt of den toestand in de Wetstraat al aan het beteren is: ‘Het kan vriezen, maar het kan ook dooien’, antwoorden de desbetreffende journalisten dan in alle eerlijkheid, en ze pennen toch maar weer een stukje over de laatste minimale verandering in de perceptiestrijd.
Agressieve uitlatingen over de implosie van dit land in 2024 (Bart De Wever) of laconieke opmerkingen dat we tegen Pasen wel een regering zullen hebben, wanneer Pasen tenminste niet te vroeg valt (Koen Geens), waren vijf maanden geleden al ongepast en mogen nu wel eens achterwege blijven.
Kersttoespraak
En, om in de juiste sfeer te eindigen op deze tweede kerstdag: het is in België bijna een nationale sport geworden om lacherig te doen over de jaarlijkse toespraak van de koning op 24 december. Hoe houterig hij daar zit op zijn stoel, hoe mechanisch hij zijn speech opzegt, hoe gekunsteld het hele tafereeltje aan die kerstboom eruitziet; het is een dankbaar onderwerp bij de koffie en kerststronk.
Toch had Filip dit jaar een punt: er moet effectief zo snel mogelijk een volwaardige federale regering gevormd worden. Een die niet met spuug en plakband aan elkaar hangt, maar met ducttape, en die evenwichtige en doordachte beslissingen neemt.
Wars van alle cynisme en opportunisme moeten die politici aan die ronde, vierkante of desnoods tienhoekige tafel gewoon echt met elkaar beginnen praten. Of moet de apolitiek (nog meer) omslaan in antipolitiek?