Sekswerkers over de risico’s van het vak: ‘Ik kon niet meer ademen. Ik dacht dat ik eraan ging’

De recente agressie in de Brusselse Noordwijk speelde zich af in de Linnéstraat, waar vorig jaar de Nigeriaanse prostituee Eunice (23) werd vermoord met negentien messteken. Haar dood zindert nog na bij collega’s en buurtbewoners. Ook de twee prostituees die onlangs in elkaar werden geslagen, waren Afrikaans. Marie* (64), één van de weinige Belgische vrouwen die nog overblijven in de straat, zit al in het vak sinds 1992 en kent hun verhaal: haar carré – de benedenverdieping van een huis – zit tussen de werkplekken van de twee vrouwen in. 

Marie: “Je denkt misschien dat het om jonge meisjes gaat, maar de ene vrouw is 60, de andere 64. Bij de eerste zijn ze met z’n tweeën binnengekomen. Ze hebben haar gewurgd en geslagen met een ijzeren staaf. ‘Geef je geld of we maken je af’, zeiden ze. Ze is zo hard beginnen te roepen dat haar bovenbuurvrouw werd gealarmeerd en de daders het op een lopen hebben gezet. Ik heb haar in het ziekenhuis bezocht: ze had een gekneusde hals, bloeduitstortingen in het gezicht en de arm waarmee ze haar hoofd had proberen te beschermen, was gebroken. Bij de andere vrouw zijn ze op gelijkaardige wijze te werk gegaan. Ze heeft, onder bedreiging van een mes, al haar geld afgegeven.”

Naar de schuldige hoeft Marie niet lang te zoeken: de gemeente Sint-Joost-ten-Node en haar burgemeester Emir Kir (PS). Marie kan haar misprijzen voor Kir moeilijk bedwingen.

Marie: “Hij is aan de macht gekomen door zijn aanhang te beloven dat hij de prostituees zou laten verdwijnen. Zes jaar later is hij daar nog altijd niet in geslaagd, maar hij laat de boel intussen wel verloederen. Er heerst complete wetteloosheid. Omdat ze de burgemeester aan hun kant hebben, voelen de buurtbewoners die ons liever kwijt zijn zich gesterkt in hun wangedrag tegenover ons. Kijk maar eens rond: ze bekogelen onze vitrines met eieren, slaan de ramen kapot. En sinds enige tijd worden we dus ook op gewelddadige wijze geslagen en beroofd.”

Durven de vrouwen na zo’n overval weer aan het werk?

Marie: “Ze moeten wel. De vrouw met de gebroken arm heeft tijdelijk een vervangster in haar carré gezet, want voor elke Afrikaanse sekswerker met een vitrine staan er tien anderen klaar. Maar ze is wel bang. Dat zijn we allemaal.”

De gemeentegrens met Schaarbeek loopt dwars door de prostitutiebuurt. Is de veiligheid dan zoveel beter aan de overkant?

Marie: “De hele buurt is problematisch, maar de gemeente Schaarbeek erkent ons tenminste en zit driemaandelijks samen met een delegatie sekswerkers en de organisaties uit de buurt om de problemen te bespreken. Emir Kir weigert dat. Hij zwijgt ons liever dood. Hij wil zelfs niet in dezelfde ruimte vertoeven als ik. Voor hem ben ik máár une pute. Dat stigma is nog erger dan het geweld: het voelt alsof we geen rechten hebben. Het is pas sinds we homo’s zijn gaan erkennen, dat we ook homofoob geweld aanklagen. Waarom hebben sekswerkers geen recht op erkenning? Het lijkt wel alsof we niet bestaan. Toch zeker hier niet.”

Toen ik daarnet aan een prostituee vroeg naar het geweld, was haar antwoord boos en bondig: ‘Het zijn de drugs die voor geweld zorgen, niet de prostitutie.’ En ze klapte haar raam dicht.

Marie: “Drugs vind je hier op elke straathoek. Ik raad je niet aan ’s nachts prostituees te gaan interviewen: daar kom je niet ongeschonden uit.

“Ik begrijp die vrouw wel: jij bent een journalist en alle slechte pers die de buurt krijgt, jaagt onze goede klanten weg. Want laat één ding duidelijk zijn: het zijn niet zozeer de klanten die hier geweld plegen. De mannen die naar ons komen voor seks, verlangen vooral discretie. Zij die het geweld plegen, hebben het op ons geld gemunt. Wel doen ze zich vaak voor als klanten. De dader laat zich eerst bedienen – dat deed de moordenaar van Eunice ook – om vervolgens zijn geld terug te eisen. Eunice heeft gevochten voor haar centen en het met haar leven bekocht.”

FUCK ME FOR FREE

Wat verderop in de straat is Sandra* aan het werk, een 48-jarige Nigeriaanse. Ze zit achter haar met kerstlampjes verlichte raam in een rode negligé en zwarte beha, die haar boezem amper in toom kan houden.

Sandra: “Ik kende Eunice. Na haar dood ben ik naar de mars gegaan om het geweld hier aan te klagen. We proberen voor elkaar op te komen.”

Hebben de zwarte sekswerkers het het zwaarst?

Sandra: “Dat denk ik wel. In de Aarschotstraat (die je vanuit de trein kunt zien, red.) zul je geen zwarte meisjes vinden. Daar heb je iets meer bescherming en houden de eigenaars van de bordelen een oogje in het zeil. De Afrikaanse vrouwen vind je enkel in de achterafstraatjes.

“Sommige klanten zijn respectvol, maar je hebt er ook die agressief zijn. Na het liefdesspel vragen ze hun geld terug. Ze zeggen dat ze te snel zijn klaargekomen en dat dat mijn schuld is. Meestal geef ik hun het geld gewoon: ‘Pak aan en scheer je weg.’ Ik wil geen ruzie. Als ik de politie bel, duurt het een halfuur of een uur voor ze hier zijn. Tegen die tijd heeft de klant me misschien al geslagen.”

Is dat al gebeurd?

Sandra: “In juni had ik hier een man die voor 15 euro wilde. Ik weigerde en voor ik het wist, kreeg ik zijn vuist in mijn gezicht. Hij droeg ringen, dus mijn hoofd bloedde. Ik probeerde hem terug te slaan en zijn jasje over zijn hoofd te trekken. Zo zijn we worstelend op straat beland. Andere meisjes hebben de politie gebeld, maar de man ging ervandoor. Daarna kon ik een paar dagen niet werken. Geen enkele klant komt binnen als ik hier met een lelijk gezicht zit.”

Hoe kun je je beschermen?

Sandra: “Niet. Wat kan ik doen als vrouw? De mannen zijn sterker. Ik mag hier geen traangas hebben, zegt de politie, dat is tegen de wet. Het enige wat ik doe, is het gordijn nooit sluiten. Als ik dan in de problemen kom, kunnen de andere meisjes me nog helpen.”

Je hebt geen pooier die je beschermt?

Sandra: (lachje) “Daar ben ik te oud voor. De jonge, nieuwe meisjes hebben een pooier, maar ik ben mijn eigen baas. Toen ik twintig jaar geleden naar hier kwam, had ik wel iemand. Hij had me voor 35.000 dollar van Benin City hierheen gebracht. Het heeft twee jaar geduurd voor ik hem had terugbetaald met het geld dat ik hier verdiende. Ik had geluk: hij behandelde me niet slecht, sloeg me niet. Ik hoefde ook niet bij hem te wonen. Ik zag hem alleen als hij zijn geld kwam ophalen. Nadat ik hem had terugbetaald, kon ik een eigen leven uitbouwen.”

Jij bent hier niet illegaal?

Sandra: “Nee. Als ik klanten weiger hun geld terug te geven, dreigen ze soms de politie in te lichten. Ze denken dat ik schrik heb voor politiecontroles, maar ze vergissen zich: ik heb papieren. Fuck me for free en dan met de politie dreigen? Nee, dat spelletje gaat niet door.”

Marie, jij laat hier ook elke dag in een niemendalletje onbekende mannen binnen. Hoe beperk jij de risico’s?

Marie: “Ik werk alleen overdag – om 16 uur gaat mijn rolluik naar beneden. Ik heb zeventien jaar gewerkt met de voordeur op een kier, maar nu zit ik hier achter twee gesloten deuren en zal ik nog altijd eerst in de reflectie van de ramen aan de overkant checken of ze zeker niet met z’n tweeën zijn. Ik kies mijn klanten en mijn selectie wordt steeds strenger. Een klant die al van bij het begin onvriendelijk is – (snauwt) ‘Pijp jij?’ – komt er bij mij niet in. Aan afdingen doe ik ook niet. 30 euro is mijn prijs. Beginnen ze over 20, dan zeg ik: ‘Ik sta hier niet op de markt, hè.’ Ze hoeven het geen tweede keer te proberen: ik onthoud feilloos elk gezicht. Afrikanen krijg ik hier niet vaak over de vloer, zij houden van rondere vrouwen. De Aziatische klanten zijn het vriendelijkst: het is ‘merci, madame’ van begin tot eind.

“Van bij het binnenkomen toon ik wie de baas is. Ik neem het geld aan en terwijl hij zich gaat uitkleden, stop ik het veilig weg. Mijn klanten moeten zich helemaal uitkleden. Dan weet ik zeker dat ze niets verbergen. Zelf heb ik ook alleen mijn scherpe nagels en hoge hakken om me te verdedigen.”

Bij welke klanten heb jij schrik?

Marie: “Vooral bij erg religieuze mannen. Ze zijn al gespannen bij het binnenkomen. Zodra ze ejaculeren, beseffen ze wat ze hebben gedaan – ‘Oei, dit mag niet’ – en overvalt hen een schuldgevoel. Dat ze hebben gezondigd, kan maar één iemands fout zijn: de mijne. ‘Jij hebt me zitten verleiden in je vitrine.’ In al die jaren heb ik geleerd hoe ik zulke kerels moet aanpakken: ik zet een zachte stem op en probeer hen te kalmeren. Doorgaans antwoorden ze zelfs niet meer. Ze willen alleen hun kleren aan en wég.

“Maar de meeste klanten gedragen zich heel respectvol. Als mijn vaste klanten horen dat er weer eens een sekswerker in Sint-Joost is aangevallen, sturen ze me ongeruste berichtjes: ‘Jij bent het toch niet, hè?’”

Uit Nederlands onderzoek bleek dat 78 procent van de sekswerkers al het slachtoffer was van seksueel geweld.

Marie: “Wat nu veel vaker voorkomt dan vroeger, is dat we onder druk worden gezet om onveilige seks te hebben. Jongeren kijken te veel naar porno. Dan komen ze hier en verwachten ze een pornofilm. ‘Waarom roep jij niet?’ vragen ze. Maar ik ben geen actrice, hè. Ik doe het absoluut nooit zonder condoom. De jonge Afrikaanse meisjes hier in de straat doen dat wel: zij hebben geen andere keuze. Ik heb geen pooier, dus mij maakt het niet uit als ik een dag niets verdien. Maar de Afrikaanse meisjes hebben dikwijls een mama, een oudere Nigeriaanse dame die hen met geweld en voodoo onder de knoet houdt. De mama’s zijn genadelozer dan de mannen. De meest beruchte was Mama Leather, die deze lente nog tien jaar cel kreeg. Ik heb tegen haar getuigd. Toen ze me in de rechtbank zag zitten, siste ze: ‘Jij gaat eraan.’ De volgende dag vond ik een duif zonder kop op de stoep van mijn carré. Een duidelijke boodschap. Maar mij krijgt ze niet bang. In dit beroep trek je het niet lang als je zwakte toont.”

DRIE VIJZEN LOS

Zouden de sekswerkers buiten de Brusselse Noordwijk hetzelfde geweld ervaren? In het Antwerpse Schipperskwartier ontvangt Miss Estrella*, een ranke travestiet van in de 30 met een ravenzwarte pruik en felroze oogschaduw, ons met open armen in de paar vierkante meter achter haar vitrine.

Miss Estrella: “Voor ons, de sekswerkers die trans of travestiet zijn, is het helemaal anders dan voor de vrouwen. Wij zijn meer loco, kennen minder grenzen. Ook onze klanten verschillen: de klanten van de vrouwen hebben doorgaans meer respect, behandelen hen beter. Wat je wél vaak ziet, is dat de vrouwen met een pooier, zoals de Roemeense meisjes, te lijden hebben onder het geweld van die man. Soms is het niet eens een echte pooier, meer een vriendje dat de plak zwaait. Sommige meisjes lijken op zulke machotypes te vallen.”

Hebben de transen of travestieten geen pooier?

Miss Estrella: “Nee. We zijn zelf mannen. Als een klant zich agressief gedraagt, dan kunnen we terugslaan. Vergis je niet: ik heb nog in het Colombiaanse leger gezeten.”

Heb je al ooit een klant geslagen?

Miss Estrella: “Dat heb ik, met de hand op het hart, nog nooit moeten doen. Ik heb zelf wel al klappen gekregen. Eén keer vroeg een klant me een pijpbeurt zonder condoom. Ik zei: ‘Geen probleem.’ Zonder dat hij het wist, trok ik hem met mijn mond toch een condoom aan. Het is een kunst die ik, na twintig jaar, heel goed onder de knie heb. Opeens had hij het door en gaf hij me een keiharde mep op mijn kaak. Gelukkig vroeg hij zijn geld niet terug: voor mijn geld zou ik vechten als een leeuw. Dan zou ik de politie hebben gebeld.”

Voor die mep niet?

Miss Estrella: “Nee. Waarom zou ik? Ik had het zelf ook wat gezocht: ik had gelogen over dat condoom. Doet een klant lastig, dan wil ik maar één ding: hem zo snel mogelijk de deur uit werken. Op naar de volgende, die me weer als een koningin behandelt.”

Wanneer had jij al het gevoel: nu zit ik serieus in de rats?

Miss Estrella: “Die keer dat een grote zwarte man me langs achteren wilde nemen zonder condoom. Por favor, man, trek dat condoom aan! Het was een boom van een kerel en hij werd agressief. Uiteindelijk is hij toch afgedropen, maar niet zonder me eerst in mijn gezicht te spuwen. Maakt me niks uit: ik laat me door niemand neuken zonder bescherming, zelfs voor geen miljard. Ik heb me twee weken geleden nog laten testen bij Violett (een organisatie die sekswerkers helpt en in het Schipperskwartier huist, red.). Mijn resultaten waren perfect. Dat is altijd een enorme opluchting.”

Heb je hier iets liggen waarmee je je kunt verdedigen? Een wapen?

Miss Estrella: “Nee. God en de Heilige Maagd, dat zijn mijn enige wapens.

“Als ik me echt onveilig voel, dan heb ik nog altijd de alarmknop, hier naast het bed. Luister maar (er klinkt een soort autoalarm en meteen draaien de hoofden op straat zich naar onze vitrine). De mannen die je nu ziet kijken, hangen altijd in de buurt rond. Ze kennen ons en schieten te hulp, als het nodig is.”

Betalen jullie hen daarvoor?

Miss Estrella: “Nee. Ze komen hier graag van het uitzicht genieten. Ze maken deel uit van het kwartier. Als ik hen een tijdje niet zie, ga ik ze zelfs missen. Maar zo vaak wordt het alarm niet gebruikt. Als een klant hier een meisje in elkaar timmert, dan weet hij dat hij meteen problemen krijgt. De politie, Violett: ze zijn allemaal in de buurt aanwezig en dat geeft een gevoel van veiligheid. Ik heb vijftien jaar in Rome gewerkt: dáár had je pas geweld.

“In Italië is prostitutie verboden, dus tippelde ik er op straat. Toen ik twintig jaar geleden begon in Rome, maalde ik niet om veiligheid. Op straat voelde ik me (gooit haar armen in de lucht en haar hoofd in haar nek) de Koningin van de Nacht. Maar het was ook levensgevaarlijk. Ze bekogelden ons met stenen, slingerden flessen urine naar ons hoofd, sleurden ons in een auto. Op straat is het oorlog. Eén keer heeft een man gedreigd me neer te schieten, maar hij vond me zijn kogel niet waard: ‘Jij bent vuilnis.’ Dat soort dingen zijn hier ondenkbaar.

“In Rome ben ik ook een keer in elkaar geklopt. Op een nacht had ik twee dronken klanten die dachten dat ik een vrouw was. Ik liet hen in de waan en nam hen mee naar mijn appartement. Zodra de ene voelde dat ik een man was, werd hij hysterisch en is hij beginnen te slaan.”

Vergissen klanten zich wel vaker?

Miss Estrella: “Bij mij niet. Bij sommige travestieten die heel vrouwelijk zijn en grote borsten hebben, gebeurt het dikwijls, maar ze zullen het je niet gauw vertellen. Ze beschouwen zich als vrouw. Opbiechten dat zoiets hun is overkomen, doet pijn. Mij interesseert het niet me te laten ombouwen. Buiten mijn werkuren loop ik gekleed als man en daar voel ik me goed bij.”

Vond je het niet gevaarlijk om die mannen in Rome mee te nemen naar je appartement?

Miss Estrella: “Het geld gaf me moed en maakte me onbezonnen. Nu kan ik me amper nog voorstellen dat ik onbekende mannen zou meenemen naar de plek waar ik woon. Hier achter het raam is het veel veiliger, maar dat heeft ook z’n prijs: ik betaal elke week 550 euro huur. Veel geld, maar het is te nemen of te laten. Na onze shift komen hier drie andere meisjes zitten. Ik heb gekozen voor de dagshift omdat ik een slechte vibe heb met het meisje dat ’s nachts naast me zit. Klikt het niet met je buurvrouw, dan krijg je ellende. ’s Nachts is het hier ook anders. Overdag zit er bij sommige klanten een vijs los, ’s nachts zijn het er drie (lacht).

“Om in dit vak de eindmeet te halen moet je je verstand erbij houden. Veel meisjes zitten op te scheppen: ‘Ik verdien geld als slijk.’ Maar dan zie ik ze na het werk en denk ik: waar is je grote fortuin nu? Ik heb geluk: alcohol of drugs raak ik niet aan. Alleen als je nuchter bent, kun je met kracht reageren op lastige klanten.

“Uiteindelijk moet je er zelf voor zorgen dat dit beroep je niet nekt. Daarom sta ik hier nooit langer dan vier maanden. Dan las ik een pauze in en reis ik naar Colombia, naar familie en vrienden. Telkens denk ik: en nu blijf ik hier en ga ik met pensioen. Maar na een paar maanden keer ik terug naar mijn raam. Ik ben niet ongelukkig met dit leven.”

De buurvrouw van de dagshift steekt haar hoofd binnen. Ze heeft ons gesprek opgevangen.

Buurvrouw: “Eén keer had ik een klant die bij het uitkleden plots een pistool uit zijn zak haalde en op de kast legde. Ik schrok, maar hij stelde me gerust: ‘Het is niet voor jou, maar voor mijn bescherming. Ik kom net uit de gevangenis.’ Sindsdien zal ik, als ik met een klant de trap opga, hem altijd wat bepotelen. Zo kan ik hem ongezien fouilleren. Maar meestal weet ik al aan de deur of een klant problemen zal geven.”

Miss Estrella: “Absoluut. Daarom zegt het me niks om mijn lichaam via het internet te verkopen. Ik wil mijn klant van bij de eerste seconde in de ogen kunnen kijken.”

DEEPTHROATING

Sigrid Schellen weet vooraf niet wat voor vlees ze in de kuip zal krijgen: ze adverteert en vindt haar klanten online. Tot voor kort ontving ze hen in een appartement of huis in een gewone woonwijk, maar sinds ze zich in haar boek ‘Hoerenchance’ geout heeft als sekswerker, heeft ze de privéwoonmarkt vaarwel moeten zeggen. ‘Niet dat de verhuurders er een probleem mee hadden, maar opeens werden ze erop aangesproken door andere bewoners.’ Sinds een drietal weken heeft ze haar intrek genomen in een love hotel waar nog drie andere sekswerkers hun diensten aan de man brengen.

Voel je je veiliger, nu je omringd bent door collega’s?

Sigrid Schellen: “Eigenlijk voelde ik me meer op mijn gemak toen ik nog in mijn eentje werkte. Het voelde discreter aan en ik hoefde alleen rekening te houden met mijn eigen klant. Komt er nu bij de andere meisjes een agressieve klant binnen, dan kan ik daar ook last van hebben. En als iemand ons straks wil overvallen op de parking, dan zal hij daar een vette kluif aan hebben. In een privéappartement was dat risico kleiner.”

Nu kun je wel tips uitwisselen om het veilig te houden.

Schellen: “Zo vertelde een collega die al tien jaar in het vak zit me onlangs dat ze absoluut niks persoonlijks over zichzelf vertelt tegen haar klanten. Sommige klanten zullen altijd méér willen dan gewoon klant zijn. Geef je hun die ruimte, dan maken ze daar misbruik van. Het is heel belangrijk dat ze niet verliefd op je worden.”

Is jou dat al overkomen?

Schellen: “Ja. Heel vervelend. Bellen ze voor een afspraak en zeg je ‘nee, ik heb al een klant’, dan worden ze jaloers. Of dan proberen ze langer bij je te blijven of sturen ze je de hele tijd sms’jes. Ik zeg aan al mijn klanten: ‘Doe geen moeite. Ik lees die berichten niet.’ Maar verliefde klanten doen het toch: ‘Wat heb je vandaag gedaan?’”

Leidt het weleens tot stalking?

Schellen: “Dat is al gebeurd. In het begin heb ik fouten gemaakt. Dan gaf ik mensen mijn gewone adres. Heel dom, maar ik zag daar toen geen graten in. Een nieuwe klant, die nooit was komen opdagen op onze afspraak, begon me opeens te sms’en: ‘Ik zie dat je je stoep staat te poetsen.’ Heel eng, ik wist niet eens hoe hij eruitzag. Het is pas opgehouden, toen ik ben verhuisd en van nummer ben veranderd. Sindsdien ben ik voorzichtiger.

“Toen ik in het vak stapte, was ik vooral bang om beroofd of mishandeld te worden. Door psychopaten met mommy issues, zeg maar (lacht). Maar het werd me al snel duidelijk dat de meeste klanten doodnormaal zijn.”

De vrouwen die ik sprak achter hun raam willen hun klanten kunnen zíén. Jij moet het doen zonder die keuring.

Schellen: “Iedereen ontwikkelt zijn eigen methode. Zij zijn het gewoon klanten te screenen op uiterlijke kenmerken, ik screen op basis van stem, hoe een klant iets vraagt en wát hij vraagt. Elke dag weiger ik minstens één klant op basis van ons telefoongesprek. Als hij meteen extra’s of uitzonderingen vraagt, bijvoorbeeld. Op mijn advertentie staat duidelijk waarvoor ze bij mij terecht kunnen. Zo doe ik geen anale seks. Sommigen vragen dan toch om te fisten of andere freaky dingen. Zulke klanten stuur ik meteen wandelen. Als ik ze toch toelaat, dan weet ik dat ze me zullen blijven proberen te overhalen. En als ze hier zijn en ze hebben betaald, dan zitten ze ook nog eens in een machtspositie: ‘Ik heb je betaald, dus nu moet je doen wat ik zeg.’ Je zult altijd klanten hebben die denken dat ze met geld alles kunnen kopen.

“Je hebt ook klanten die aan de telefoon ronduit onbeschoft zijn. Vorige week had ik een man aan de lijn die meteen zei: ‘Amai, jij klinkt moe. Je hebt er precies niet veel goesting in.’ Heel dreigend. Dan weet ik dat ik zo’n klant niet moet laten komen, want hij zal hier ook vervelend doen. Of dan beginnen ze over slechte ervaringen met sekswerkers: ‘Zo ga jij het toch niet doen, hè?’

“Op Redlights, de website waarop ik adverteer, heb je een fake check. Telkens als een klant agressief doet of niet komt opdagen, kun je hem daar melden. Krijg ik telefoon, dan kijk ik of het nummer van de klant op die checklist staat. Heeft hij een melding, dan weiger ik hem. Die checklist helpt enorm.”

En als je toch een lastige klant over de vloer krijgt?

Schellen: “Dan heb ik mijn lichaamsbouw mee: met mijn 1 meter 78 ben ik bijna zo groot als de meeste klanten. Ik ben kordaat en zelfzeker. Ik weet dat ik de meeste mannen fysiek wel aankan en dat straal ik uit. Probeer het zelf maar eens: ga voor iemand staan met je vuisten voor je gezicht en één voet wat achteruit. Dan deinzen ze vanzelf terug.”

Ben je al vaak in zo’n bokshouding gaan staan?

Schellen: “Niet vaak, maar het gebeurt. Een maand geleden kwam een klant bij me. Hij vroeg meteen of het niet zonder condoom kon. Nee, dat kan niet. Zo staat het duidelijk in mijn advertentie. Op een bepaald moment merkte ik dat hij het condoom toch aan het uitdoen was. Dan is het voor mij voorbij, geen tweede kans. Hij begon me uit te schelden: ‘Dat kan toch geen kwaad!’ Hij wilde ook zijn geld terug, maar ik gaf het niet. Ik heb hem uiteindelijk de gang in gekregen. Daar stond hij, met zijn kleren in zijn handen en zijn rug naar de trap. Ik ging in mijn bokshouding staan en wierp één blik op de trap. Ik zag aan zijn gezicht dat hij het begreep: als ze nu duwt, dan ga ik lelijk vallen. Ik zei: ‘Ga, of ik bel de politie.’ Kennelijk was dat het magische woord: hij is vertrokken.”

Zou je de politie écht hebben gebeld of was het een loos dreigement?

Schellen: “Veel klanten denken dat sekswerk verboden is en dat alle sekswerkers in het zwart werken. Dat geeft hun een gevoel van macht: ‘We kunnen doen wat we willen.’ Maar er is geen enkele wet die zegt dat ik mijn geld niet mag verdienen met seksuele dienstverlening. Wat wél verboden is, is prostitutie faciliteren. Iedereen die mijn beroep mogelijk maakt, inclusief de eigenaar van dit hotel en mijn boekhouder, is eigenlijk strafbaar.

“Eén keer heb ik zelf bijna een klant mishandeld. Net voor hij klaarkwam, trok hij het condoom uit en wilde hij in me ejaculeren. Ik kon me nog net op mijn zij laten vallen, waardoor hij op mijn bil spoot. Ik heb die kerel op zijn neus geslagen, op zijn borst gekrabd en, toen hij naar buiten ging, nog een flinke trap in zijn rug gegeven. Ik was zo woest.

“Dat zoveel mannen onveilige seks willen, daar kan ik echt niet bij. Misschien denken ze dat, als ze iets oplopen, het wel met een pilletje te fiksen valt? Op het vlak van soa’s zijn sommigen compleet debiel.”

Gaat het er weleens ruw aan toe tijdens de seks?

Schellen: “Helemaal in het begin had ik een klant die deepthroating wilde. Hij was van meet af aan te ruw. Hij had me stevig beet bij mijn haar – één van de redenen waarom ik mijn haar heb kortgeknipt – en duwde me zo hard tegen zich aan dat ik niet meer kon ademen. Ik probeerde met mijn nagels in zijn billen te klauwen, maar ik kon geen kracht zetten. Net toen ik dacht dat mijn laatste seconden waren geslagen, loste hij zijn grip een beetje. Hij kwam klaar over mijn gezicht en ging rustig op het bed zitten, alsof er niks was gebeurd. Ik ben naar de badkamer gerend om mijn gezicht te ontsmetten. Even vreesde ik dat hij nog meer geweld in petto had, maar hij heeft zich aangekleed en is naar buiten gegaan. Ik denk dat hij best wel wist wat hij aan het doen was, dat hij erop kickte.

“Er zijn ook klanten die kicken op spanking. Dan heb je er weleens eentje die te hard mept en staat de handafdruk een paar uur later nog op mijn wang. Erg onhandig als je je volgende klant moet ontvangen. Klanten zijn beducht voor meisjes die mishandeld worden. Doe ik de deur open met een rode wang, dan denken ze: oei, zou die afgerost zijn door haar pooier?”

Als een klant je zo hard zou meppen dat je er iets aan overhoudt, is dat dan een arbeidsongeval?

Schellen: “Voor mijn part wel, maar ik weet niet of de verzekering me daarin zou volgen. Dat is het vervelende aan geen statuut hebben als sekswerker. Het werkt wantoestanden en geweld in de hand.”

Doe jij je job graag, ondanks de risico’s?

Schellen: “Héél graag. Die spanning is ook wat me erin aantrekt. Een béétje gevaar mag wel. Een brandweerman loopt toch ook een brandend huis binnen?”

© HUMO