‘Vrede op aarde’-presentator Sven de Leijer blikt terug én vooruit: “Ik bekijk de wereld graag door een roze bril. Zonder naïef te zijn”

Het jaar zit er alweer bijna op, en Sven de Leijer blikt dan graag terug met zijn gasten in de chalet en in de studio op wat de media de voorbije twaalf maanden bezighield - en de gemoederen aan de toog verhitte.

Dan moet ik al meteen denken aan de tranen van Philippe Gilbert, op het wereldkampioenschap wielrennen in Yorkshire. Hij had zich zo opgeladen om nog één keer te schitteren op een WK, maar een val op dat klets­natte parcours maakte al snel een einde aan de droom om wereldkampioen te worden na alweer een schitterend seizoen. Gilbert moest, net als Remco Evenepoel even later, de strijd staken. Een beer van een mens die zo kraakte en zijn tranen liet zien... Heel ontroerend vond ik dat. Misschien dat weinigen hun emoties durven te tonen, maar het is iets wat ik, naarmate ik ouder word, steeds meer weet te waarderen en belangrijker vind worden in mijn leven. Nu ben ik niet echt een wielerliefhebber pur sang, hoor. Ik ben eerder een successupporter, die bij bijzondere gelegenheden voor een team zoals de Rode Duivels of voor een straffe individuele sporter opkomt. Ik hou wel van alle grote sportevenementen waar veel sfeer rond hangt. En bovendien vind ik het heel leuk om dan met vrienden samen te kijken.

Ik kan dat héél goed begrijpen, als je ziet wat er door die klimaatjongeren ook hier bij ons in gang is gezet dit jaar. Ik begrijp ook dat het bij vele mensen doorheen het jaar wat te veel is geworden, en er een tegenreactie is gekomen. Dat heeft dan misschien niet met die jongeren zelf te maken, maar met de massale aandacht die hun acties dag in dag uit gekregen hebben. Maar ik vind het wel erg straf en hoopvol voor onze toekomst wat de jongeren door hun protest hebben teweeggebracht. Wat echt haalbaar is, zal wel ergens in het midden liggen, maar we kunnen niet langer ontkennen dat er iets moet gebeuren om onze planeet te redden. Ik zie vooral het positieve in van hun protest, dat ze dingen in vraag hebben durven stellen. Ik merk ook in mijn omgeving dat mensen zich nu méér bewust zijn van het feit dat we op bepaalde zaken moeten gaan letten, en elk op zijn manier is gaan nadenken wat we kunnen doen.

Gelukkig niet te veel. Ik ben erg gevoelig als het op vertrouwen aankomt, maar ik heb dit jaar in mijn naaste omgeving gelukkig niet het gevoel gehad dat mensen dat vertrouwen beschaamd hebben. Gelukkig heb ik een trouwe familie- en vriendengroep rondom me, die me niet zouden teleurstellen op dat vlak. Maar als ik kwaad word, wat niet zo snel gebeurt, is die boosheid wel erg aanwezig. Ik uit dat dan niet door te gaan roepen of tieren, maar ik trek me dat wel aan.

Door een programma als Vrede op aarde, waar ik ­eigenlijk een heel jaar mee bezig ben, moet ik de actualiteit op de voet volgen. En uiteraard moet je dan vaststellen dat de wereld wel weer z’n portie miserie heeft gehad het afgelopen jaar. Maar ik trek me dan liever op aan de positieve gebeurtenissen. Want het zijn net die positieve elementen die ik graag een plekje geef in mijn alternatieve jaaroverzicht. Er wordt al genoeg gif gespuwd, en dan bekijk ik de wereld en het leven veel liever door een roze bril, zonder daarom naïef te zijn. Het is iets waar ik nogal gemakkelijk in slaag: alle remmen loslaten op het positieve. Natuurlijk zit ons land al bijna een jaar zonder regering en mag er eindelijk wat schot in de zaak komen. Er mogen nog weleens wat hoopgevende mensen opstaan die ons opnieuw een positieve kijk op de politiek geven en ons weer goesting geven om ons te engageren.

Elk jaar is er de ‘1000 kilometer voor Kom op tegen Kanker’-fietstocht en daarvan mocht ik voor het tweede opeenvolgende jaar een van de peters zijn. Een ongelooflijk initiatief waarvoor duizenden vrijwilligers zich belangeloos inzetten en een jaar lang erg hun best doen om geld in te zamelen. Die amateursporters laten zich betalen om fysiek af te zien. Ik voel die actie aan als een warm bad van allemaal mensen met een verhaal en een groot hart. Van bij de start tot op het einde werd ik overmand door emoties, maar op een positieve manier. Overal aan de kant van de weg stonden mensen te roepen en te supporteren, omdat ze zelf met de verschrikkelijke ziekte te kampen hebben gehad of een persoonlijk verlies een plaats hebben moeten geven. Ik was daar echt niet goed van. Er was natuurlijk ook die ongelooflijke sms-actie om baby Pia te redden: je merkte meteen dat wij Vlamingen toch een heel cool en betrokken volk zijn als het er echt toe doet. Maar dat bewijzen we ook elk jaar in acties als Rode Neuzen Dag of de Warmste Week. Daar word ik heel gelukkig van.

Ik denk dat we er vooral zelf voor moeten zorgen dat het beter wordt. Enerzijds door niet blind te zijn voor de realiteit en niet naïef te zijn, maar aan de andere kant ook moeite te doen om het positieve in dingen te zien, en indien mogelijk gezond in het leven te staan. Door iets meer moeite te doen wordt alles veel plezanter. Als je de mogelijkheid hebt af en toe het heft in eigen ­handen te nemen, haal je vaak het positieve uit dingen.

Klassiek: gezondheid, want dat is toch het allerbelangrijkste. Maar eigenlijk was 2019 op zo goed als alle vlakken heel fijn, en ik zou al erg blij zijn mocht 2020 nog maar in de buurt komen. Ik ben blij dat ik een nieuw seizoen van Donderen in Keulen mag maken, en hopelijk komt er over een jaar ook weer Vrede op aarde. En ik hoop dat ik in 2020 aan een nieuw theaterprogramma kan beginnen werken, want mijn eerste zaalshow is me goed bevallen. Ik ben sowieso niet de man die goede voornemens maakt. Nooit gedaan. Ik lach ook stiekem iedereen uit die dat wél doet. Ikzelf beslis dan meestal later in het jaar wel om wat vaker op de fiets te kruipen of meer appels te eten, maar ik zal die voornemens nooit luidop uitspreken. Dan kan ik er ook niet op afgerekend worden.