Ikke en de rest kan stikke

Waarde lezer,

Ik ga u geen gelukkig 2020 wensen en wel hierom. Ik ben heel mijn leven een Gutmensch geweest maar wat heeft het mij opgebracht?  Ik kon niets bedenken. Met die afschrikwekkende gedachte werd ik op 31 december wakker. Met een ferme kater, ook dat nog, van de glühwein die was geschonken op de minstbedeeldenavond van onze parochie, waar overigens geen enkele minstbedeelde op afgekomen was. Ge moest wel zot zijn om daar uw gezicht te laten zien, bedacht ik onder het drinken van een groot glas water met Alka Seltzer om mijn maag te kalmeren. Zoudt gij voor alle kwezels, trienen en betweters van de parochie uw hand willen komen ophouden? Ik niet. Ik ging nog liever mijn leefloon verzuipen in café de Neuskeutel. Wat de meeste misdeelden ook hebben gedaan, denk ik, want om 2 uur ’s nachts was het daar nog volop ambiance.

 Wat ik daar dan deed, zult ge u afvragen. In het parochiecentrum dus, niet in de Neuskeutel. Solidair zijn, dat kwam ik daar doen. Weliswaar onder lichte dwang van de diaken (want een pastoor hebben we allang niet meer). Ik lees namelijk op zondag voor in de kerk, niet omdat ik een gedreven gelovige ben maar omdat ik mijn eigen stem graag hoor. Een fluwelen stem en een onberispelijke dictie heb ik. Het zijn niet mijn woorden maar die van de diaken, die intrigant. 

“We verwachten u natuurlijk ook op onze minstbedeeldenavond, mijnheer Van Dievel. U moet niets meebrengen, uw aanwezigheid zal ruimschoots volstaan.”

Ja tarara.

Vijftig euro heeft die avond mij gekost, want uiteraard moest eenieder naar godsvrucht en vermogen zijn steentje bijdragen. En dan keek Gilbert De Kwezel van de kerkfabriek mij nog scheef aan ook.

“Ik heb niet meer bij,” heb ik gelogen.

Gilbert die als enige bijdrage van zijnentwege de glühwein had meegebracht. Gesuikerde antivries, waar ik een glas of acht, negen soldaat heb van gemaakt. Uit pure ergernis.

Want naarmate de tijd vorderde en er zich nog altijd geen enkele minstbedeelde vertoonde op onze solidariteitsavond, groeide ook het ongenoegen bij de kwezels, de trienen en de betweters. De ondankbaren! De profiteurs! Eerst werd het nog gemompeld maar naarmate de consumptie van gesuikerde antivries toenam, werden de stemmen luider. En nijdiger. En wrokkiger. Er kwam nog net geen strafexpeditie van naar de drie sociale woningen die onze parochie rijk is, om de minstbedeelden een lesje te leren.

Om tien uur ’s avonds ging iedereen met een zure smoel naar huis.

“Het is het gebaar dat telt,” probeerde de diaken nog.

Met een buik die klotste van de glühwein ben ik nog pinten gaan drinken in café De Zeepsmoel.

Ik sliep slecht. Ik droomde van asielzoekers die met hun kindergeld kasten van huizen kochten, van profvoetballers die hun dopkaart moesten laten afstempelen door de scheidsrechter, van minister Koen Geens die om een van mijn vijf stemmen kwam bedelen, van rookmelders die liedjes van Sam Gooris produceerden, van Jef Hoeyberghs die zich had laten ombouwen tot Jeanine, van Anuna De Wever in een Hummer. Nachtmerries!

Nu is het wel genoeg, besloot ik bij het gorgelen en tandenpoetsen. Vanaf nu is het gedaan met solidair zijn. Vanaf nu is het ik voor mijn eigen.

Een uur later had ik al het manifest geschreven voor de partij waarmee ik in 2024 – of eerder! – naar de gunst van mijn gelijkgestemden zal dingen. Succes verzekerd. Lijst De Decker zal erbij verbleken.

Sluit u dus in dichte drommen aan bij I.K.K.E., de Inheemse Kortzichtige Kolerieke Egoïsten. En zing met mij uit volle borst: Ikke en de rest kan stikke!