De angst van iedere ouder
Louis van Dievel, schrijver en journalist, schrijft elke week over de kleine en grote actualiteit. Vandaag heeft hij het over de ongerustheid die ouders meermaals overvalt wanneer hun kinderen opgroeien. Dit naar aanleiding van het overlijden van Frederik Vanclooster (21), wiens lichaam door duikers in het kanaal van Vilvoorde is gevonden. Hij verdween in de nacht van 31 december op 1 januari na een nieuwjaarsfuif in De Kruitfabriek, aan de Steenkaai in Vilvoorde.
Iedereen die kinderen heeft, kent die ongerustheid, die angst. In alles zien we gevaar. In het verkeer, vooral. En met reden. Kinderen zijn soms roekeloos, chauffeurs ook.
Bleef het daar maar bij.
Mijn eigen dochter groeide op in het Dutroux-tijdperk. Iedere onbekende in onze rustige straat werd een potentiële kidnapper die we argwanend gadesloegen. De schrik sloeg me om het hart als ik mijn kind niet binnen oogbereik had, ook al speelde ze gewoon achter de hoek.
Ik fietste mee naar school, tot aan de spoorweg, waar het drukker werd en dus veiliger. Ik bracht haar naar fuiven en ging haar weer ophalen, op een steeds later uur, want kleine meisjes worden groot. En toen dat te gênant werd voor haar, die ongeduldige vader in de auto voor de deur van de fuifzaal, mocht ze met de fiets.
Duizend angsten heb ik uitgestaan, duizenden keren heb ik op mijn horloge of de wekker gekeken, tot het vertrouwde geluid van de sleutel in het slot weerklonk en ik eindelijk rustig kon slapen. De fuiven bleven niet langer beperkt tot het eigen dorp. Ze reed mee met gemotoriseerde vrienden en vriendinnen. Rijd nooit mee met iemand die gedronken heeft, bezwoeren we. Ze beloofde het. Maar dat deed onze ongerustheid niet verdwijnen.
Toen ze in de stad ging studeren, luisterde ze geduldig naar onze goede raad over ’s nachts alleen over straat lopen en zo. Over drank en drugs. Ik probeerde niet aan mijn eigen roekeloze en wilde jaren te denken. Ze ging in het buitenland studeren. Ik moest wel op haar vertrouwen, anders was het geen leven meer. Ik wachtte ongeduldig op tekenen van leven. Op de geruststelling dat alles daar in Florence op wieltjes liep.
En daarna – voor nog een extra studie – ging ze verdorie op kot vlak bij de Brusselse hoerenbuurt. Voor zover ik weet is ze nooit echt in moeilijkheden geweest. Voor zover ik weet.
Ze studeerde af.
Oef, dacht ik. Het is gelukt. We zijn er. Ze is volwassen. Ik hoef me geen zorgen meer te maken. She can go her own way.
Het is een verhaal zoals er honderden, duizenden zijn.
Ouders zijn bezorgd, ongerust, bang, staan duizend angsten uit. Tot hun kind volwassen is en zijn eigen boontjes kan doppen. Er valt een loden gewicht van hun schouders. Het is gelukt. We zijn er. Voortaan geven we alleen nog goede raad op aanvraag. We bemoeien ons niet meer. Onze “opvoedende rol” is uitgespeeld. We zijn er niet kwaad om, o nee.
Zo gaat het meestal, bijna altijd, eigenlijk.
Maar soms neemt het noodlot het van ons over. Zoals bij Frederik. En pijnigen we ons met de vraag of we echt niets hadden kunnen doen om het drama te vermijden. En ook al weten we dat eigenlijk wel heel zeker, het laat ons nooit meer los.
Het ergste van verdriet is dat het niet onder woorden is te brengen. Woorden schieten te kort. Woorden als ‘sterkte’ of ‘moed’. Maar we moeten die woorden van steun en smart wel uitspreken, want zonder is het nog erger, nog stiller, nog leger.
VRT NWS wil op vrtnws.be een bijdrage leveren aan het maatschappelijk debat over actuele thema’s. Omdat we het belangrijk vinden om verschillende stemmen en meningen te horen publiceren we regelmatig opinieteksten. Elke auteur schrijft in eigen naam of in die van zijn vereniging. Zij zijn verantwoordelijk voor de inhoud van de tekst. Wilt u graag zelf een opiniestuk publiceren, contacteer dan VRT NWS via moderator@vrt.be.