Eva Daeleman verwerkt pijnlijke miskraam: “Ik voelde mij gefaald in mijn vrouw-zijn”

“Ik heb getwijfeld om met dit nieuws naar buiten te ­komen”, vertelt Eva in ‘Je bent nooit alleen’, de podcast die ze samen met haar echt­genoot Stijn maakte. “Ik was al ‘het meisje van de burn-out’ (ze worstelde op haar 25ste met een burn-out en een depressie, nvdr) en ‘het meisje dat masturbeert’ (ze schreef vorig jaar een boek over masturbatie, nvdr), en nu word ik misschien ook nog eens ‘de vrouw van de miskraam’. Maar ik vind het belangrijk om dit verhaal te vertellen, voor mezelf maar ook voor alle ­vrouwen en mannen.”

“Wij hebben een miskraam ­gehad”, zegt Eva meteen in haar podcast. “Op het moment dat het gebeurde, voelde ik mij ontzettend eenzaam. Alsof je op een eiland zit. Omdat je denkt dat er weinig mensen zijn die hetzelfde hebben meegemaakt. Er wordt immers gewoon niet over gepraat, terwijl volgens onze gynaecologe één op vijf zwangerschappen op een miskraam eindigt. Toen wij daar met mensen uit onze omgeving over praatten, kwamen er verhalen naar boven waar wij niks van wisten. Ik vond dat ­eigenlijk wel heftig.”

“Op het moment dat zoiets ­gebeurt, voel je je heel verdrietig’, gaat Eva voort. Er zit zo’n onzichtbaar ding in je buik waar je al maanden verliefd op bent en plots valt dat weg, ook al is het er nog niet. Dat is een groot gemis. Ik voelde mij ook gefaald in mijn vrouw-zijn, zelfs al heeft dat er niks mee te ­maken.”

Ook Stijn acht het waardevol om het nieuws van hun miskraam met de buitenwereld te delen. “Ik vind dat belangrijk, want dan draag je het slechte nieuws niet alleen”, zegt hij in hun podcast. “De mensen dichtbij ons waren natuurlijk al een tijdje op de hoogte. Hoewel Eva nog geen twaalf weken zwanger was (daarna daalt de kans op een miskraam drastisch, nvdr) hadden we het nieuws van haar zwangerschap toch al met hen gedeeld. Omdat het fijn is om goed nieuws te delen. En omdat wij zeer moeilijk geheimen kunnen bewaren.” (lachje)

Eva: “Wij kregen een miskraam net vóór we twaalf weken ver waren. Ze zeggen weleens dat je dan eigenlijk niet zwanger bent geweest, maar het waren toch drie pittige maanden waarin heel veel gebeurt. Ik weet nog dat ik op een bepaald moment tegen Stijn heb gezegd: ‘Holy shit, ik dacht dat zwanger zijn leuk was.’ Ik was zó moe, dat ik dutjes ging doen, en wanneer ik na drie uur wakker werd, was ik nog altijd moe!’ Dat was heftig. Ik was ook enorm chagrijnig al had ik dat zelf niet door. Ik was een ‘hormoon­gedreven bitch’ geworden.”

“Ik ben blij dat je er zelf over begint”, lacht Stijn. “Gelukkig werd Eva na de miskraam weer snel zichzelf. Ik had een dubbel gevoel bij die miskraam. ­Enerzijds was het natuurlijk een verschrikkelijke periode, maar tegelijk was er de opluchting omdat de oude Eva terug was.”

Dat dubbel gevoel had Stijn overigens ook al tijdens Eva’s zwangerschap. “Ik had schrik voor de verandering”, geeft hij toe. “Mijn vrijheid waar ik zo op gesteld ben, weet je wel.” “Hij dacht er zelfs aan om zijn job als bediende weer op te nemen”, lacht Eva. (Stijn is net als Eva zelfstandig bewustzijnscoach, nvdr)

“Hoewel ik veel pijn heb gehad, héél veel pijn, herstel je fysiek wonderlijk snel van zo’n miskraam”, vertelt ze nog. “Het is vooral mentaal dat het littekens nalaat. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mijn zwangerschap fout kon lopen. Op den duur begon ik te denken: ‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ Ik had goed gerust, alle stress vermeden, geen rauwe groenten gegeten..”

“Wij zijn recent getrouwd en nog steeds heel verliefd”, vult Stijn aan. “Het leven lachte ons langs alle kanten toe. Eva krijgt in interviews of op Instagram vaak de vraag of ze kinderen wil. De afgelopen tijd ontweken we die vraag, omdat wij niet wisten hoe we ermee moesten omgaan. Maar praten is zo ­belangrijk.”

Eva: “Sommige mensen stuurden een bericht: ‘Wij weten niet wat te zeggen, maar wij denken aan jullie.’ Dat is al genoeg. Het is tijd om de grote gevoelens - boosheid en verdriet - te normaliseren. Want iedereen heeft verdriet, en het is oké om te huilen. ‘De kunst van het leven is om de lastigheid een plaats te geven’, zegt Dirk De Wachter, de bekende psychiater. En: ‘De lastigheid delen vergroot de samenhorigheid.’ Anders gezegd: waar je ook doorgaat, je bent nooit alleen.”