Prima rapport voor Vlaamse ziekenhuizen na onaangekondigde controles, maar toch ook enkele "knipperlichten"
De kwaliteit van de zorg in de Vlaamse ziekenhuizen is over het algemeen uitstekend. Dat blijkt uit onaangekondigde controles van de overheid in alle ziekenhuizen in de voorbije twee jaren. Toch ontdekten de inspecteurs hier en daar situaties die hen zorgen baarden.
Hoe is het gesteld met de zorg voor een hartpatiënt in de Vlaamse ziekenhuizen? En wat als je geopereerd moet worden, als je op de spoedgevallen of op intensieve belandt?
Dat alles heeft de Zorginspectie de voorbije twee jaar onaangekondigd gecontroleerd in alle Vlaamse ziekenhuizen. Bij die controles kijken inspecteurs na of bijvoorbeeld het operatiemateriaal voldoende wordt gesteriliseerd, of bloedtransfusies veilig gebeuren, of het nodige medische personeel aanwezig is.Â
Om ineens een antwoord te geven op hoger gestelde vragen: over het algemeen scoren de Vlaamse ziekenhuizen heel goed op vlak van zorg en patiëntenveiligheid, zo blijkt uit de conclusies van de inspecties die vandaag zijn voorgesteld. Zowel in de zorg voor hartpatiënten als bij chirurgische en internistische zorg waren er nauwelijks zwakke plekken.
"De interesse en de aandacht voor de kwaliteit van de zorg is de afgelopen jaren enorm toegenomen", merkt ook Karine Moykens, de secretaris-generaal van het Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin van de Vlaamse overheid.
Risico's voor patiënten
U leest het goed: "nauwelijks zwakke plekken" schrijven we hierboven, niet "geen". Want de Zorginspectie stipte toch ook enkele verbeterpunten aan. En sommige vormden voor de inspecteurs zelfs heuse "knipperlichten": dat zijn situaties die ernstige risico's zouden kunnen opleveren voor patiënten. "Het gaat wel telkens over zaken die heel snel kunnen worden aangepakt", benadrukt Moykens.
Sommige ziekenhuizen konden niet op elk moment garanderen dat onmiddellijk en zonder tijdverlies een reanimatieteam aan het bed van de patiënt kon staan
Zo merkten de inspecteurs dat in 1 op de 6 ziekenhuizen, bij de zorg voor hartpatiënten, het oproepsysteem voor reanimaties niet helemaal sluitend was. Daardoor konden die ziekenhuizen niet op elk moment garanderen dat onmiddellijk en zonder tijdverlies een reanimatieteam aan het bed van de patiënt kon staan. Ook kon de verpleging op sommige campussen het hartritme van een patiënt niet overal voldoende opvolgen van op afstand.
Bij de inwendige geneeskunde en chirurgie waren er vragen bij sommige wachtdiensten voor artsen op de spoed en voor de MUG. Dat een patiënt op intensieve zorg geen identificatiebandje droeg of dat er bij een patiënt onder narcose geen anesthesist aanwezig was in de operatiezaal, wordt ook beschouwd als risicovol.
Ongeveer een derde van alle ziekenhuizen moest daardoor nadien opnieuw worden gecontroleerd. "Maar", zo concludeert Moykens, "als we dan teruggingen, bleken al die knipperlichten te zijn aangepakt en opgelost."
Herbekijk hieronder de journaalreportage:
