Acht centimeter minder perron is voor hen een wereld van verschil

Bart Dusart (38): ‘De trein is altijd een beetje stress’

“De trein is altijd een beetje reizen, luidt de slogan van de NMBS. Eens je erop zit klopt dat wel, maar voor mij is de trein op geraken toch vooral ‘altijd een beetje stress’”, zegt Bart Dusart (38), gemeenteraadslid voor CD&V in Boutersem. Door een aangeboren fysieke beperking loopt hij op krukken. “Dat is al beter dan de rolstoel waar ik in zat, maar het blijft niet mogelijk om de trein te nemen zonder hulp. Meestal kies ik daarom voor alternatief vervoer.”

“Toen ik nog in Brussel werkte, moest ik welgeteld één keer verplicht de trein nemen omdat Trump de hele hoofdstad had lamgelegd. Nog voor ik helemaal de trein op was geklommen, gingen de deuren al dicht. Rekening houden met een trager tempo doen ze blijkbaar niet, al begint de miserie natuurlijk al eerder. Om op het perron van Brussel-Noord te geraken moest ik ooit eens 40 trappen met handen en voeten naar boven kruipen. Wat een verschil met Amsterdam. In 2013 ben ik er helemaal zelfstandig op de trein geraakt.”

“Het is zo plezant om gewoon eens zonder een ‘Wil je mij helpen?’ op pad te gaan. Wij zijn ook gewoon volwassenen die iets willen ondernemen. Maar door die vraag telkens te moeten herhalen, bijvoorbeeld wanneer ik maandelijks eens de trein neem, blijf je ergens een kind.”

Nadia Haddad (46): ‘Voor nieuwjaarsrecepties houden ze geen rekening meer met mij’

“Ik doe altijd een aanvraag voor assistentie, maar het gebeurt genoeg dat er iets fout loopt. De conducteur die geen bevestiging heeft gekregen of een spoorverandering op het laatste moment, het is allemaal erg frustrerend”, zegt Nadia Haddad (46), die in haar rolstoel ongeveer wekelijks de trein tussen Brussel en Leuven neemt voor het werk. “Als mijn trein vertraging heeft tijdens de spitsuren, proberen ze wel flexibel te zijn als er een andere trein eerder vertrekt. Maar soms laat het type treinwagon dat niet toe: ‘Wacht maar op de volgende’, hoor ik dan.”

“Bij die nieuwe bestelling treinwagons vraag ik me toch af: hoe kan het dat alle bestaande richtlijnen en rechten genegeerd worden? Die toestellen gaan langer dan vijf jaar mee, en zullen dus voor een volgende generatie opnieuw voor een belemmering zorgen. Alsof ze gewoon lak hebben aan ons.”

“Mijn leven zou nochtans een pak socialer zijn mocht ik helemaal zelfstandig de trein op kunnen”, vertelt Haddad. Nu moet ze minstens drie uur op voorhand vastleggen wanneer ze de trein gaat nemen. “Spontaan even nablijven met de collega’s kan nooit, en voor nieuwjaarsrecepties wordt er geen rekening meer met mij gehouden: ‘Jij zit toch vast aan je vervoer.’ Weet je wat er op mijn evaluatie stond? Dat ik niet flexibel genoeg ben.”

Thomas Smolders (27): ‘Met een valies kan je smijten, met een buggy niet’

“In mijn categorie ‘Slechte ervaringen met de NMBS’ komt deze met stip binnen op nummer één – en de competitie is nochtans niet van de poes”, tweette Thomas Smolders een klein jaartje geleden. Op het perron van Brugge vond hij niet meteen iemand om de buggy – met een baby van acht maanden oud – in de trein te helpen. De conducteur, gevraagd om hulp, ging liever een sigaret roken. “Maar ook los van die anekdote blijft het altijd stressy om met de buggy de trein te nemen.”

Intussen kennen Smolders en zijn vrouw – die geen auto bezitten – de perrons die over een lift beschikken vanbuiten, alsook de toegankelijke treinwagons. “Door de meeste mensen zijn die tramachtige Desiro-treinwagons erg gehaat, omdat er geen tafeltjes zijn waar je bijvoorbeeld op kan werken. Wij vinden ze net de max. Het zijn de enige treintoestellen die mooi aansluiten op het perron.”

Helaas is die goede aansluiting dus niet de norm. “Als we alleen reizen met onze dochter kiezen mijn vrouw en ik nu altijd voor een draagbuidel, ook al is het weleens kak dat je eenmaal op je bestemming dan geen buggy hebt. Je weet namelijk niet of er iemand op het perron zal staan om te helpen. Met een valies kan je weleens smijten, met een buggy niet.”