Garry Hagger is maar liefst 18 kilogram vermagerd: “Ik voel me topfit”

“Ik heb er ongeveer anderhalf jaar over gedaan om te vermageren”, vertelt Gary, die ons binnenkort gaat verblijden met een nieuwe single. “Ik voel me supergoed, veel gezonder dan vroeger. Ik heb meer energie dan ooit tevoren.”

Och, ik heb van alles en nog wat gedaan: Atkinsdieet, proteïnedieet, Weight Watchers … Te veel om op te noemen eigenlijk. Niets werkte. Nou ja, het werkte wel, voor korte tijd, maar ik kon het niet volhouden. In het soort leven dat ik leid, valt een dieet heel moeilijk in te passen. Het komt erop aan om iets te vinden dat je kan volhouden en waarbij je toch nog kunt genieten. En dat heb ik nu gevonden.

Wel, dat is het nu net. Ik volg helemaal geen dieet. (lacht) Ik let gewoon wat op mijn voeding, dat is alles. Ik let erop dat ik veel mager vlees eet, wat meer vis, wat meer groenten … Gewoon de dingen waarvan iedereen weet dat ze gezond zijn. En ik ontbijt. Dat deed ik vroeger niet. Het ontbijt is nu eigenlijk mijn hoofdmaaltijd van de dag. Ik eet donker speltbrood - geen wit brood, geen sandwiches en geen croissants. En ja, ik durf er al eens choco op te smeren, maar dat mag. Het is eigenlijk altijd hetzelfde: alles mag, zolang je maar niet overdrijft.

Tijdens de week let ik dus echt nauwgezet op wat ik eet, maar elke zondag geef ik mezelf een cadeau. Dan trakteer ik mezelf op een goeie steak met veel saus en frietjes. Alles erop en eraan, ja, ook mayonaise. (glimlacht) En op maandag begint het weer, dan let ik weer op. Met resultaat. Niet spectaculair hé, zo’n 100 à 200 gram per dag. Maar het motiveert om door te zetten.

Ik ben een fervent fietser geworden. Dat heb ik aan mijn schoonzoon te danken. Hij is een ex-renner en hij heeft een fietsenzaak in Steendorp. ‘Ga je eens niet mee fietsen?’, vroeg hij altijd. Maar dat zag ik niet zitten. Ik dacht dat mijn tong na tien kilometer tussen mijn ketting zou hangen. Uiteindelijk heb ik me toch laten overtuigen, want ik ben echt een wielergek. Ik volg de sport graag. Ik heb me volledig geëquipeerd en ben gaan fietsen. En dat viel reuze mee. Ondertussen ga ik drie à vier keer per week rijden. Ik doe tochten van zestig à zeventig en soms zelfs honderd kilometer. Ik fiets echt doodgraag.

Je moet er gewoon tijd voor maken. Misschien gebruikte ik mijn onregelmatige leven vroeger gewoon als excuus. Vroeger durfde ik ook ’s nachts, na een optreden, nog ergens rap een curryworst of zo gaan eten. Nu doe ik dat helemaal niet meer. Ik heb daar echt geen zin meer in.

Niet echt, maar ik merkte wel dat ik op het podium steeds sneller buiten adem was. Ik beweeg graag en veel op het podium, maar soms stond ik te hijgen als een oud paard. En kletsnat van het zweet! Ik begon ook last in mijn knieën te krijgen. Allemaal kwaaltjes die erop wezen dat er dringend iets moest gebeuren. Nu zag ik me er nog meester over. Op deze leeftijd kan ik nog iets aan mijn gezondheid doen. Op mijn zeventigste moet ik er niet meer aan beginnen.

84 kilogram. 102 is het zwaarst dat ik heb gewogen. Dat was echt te veel. 85 was mijn streefgetal, maar ik ben zeer blij dat ik daar nu onder zit. Het is de bedoeling om daaronder te blijven. Dat betekent blijvend opletten, maar het lukt. Ook qua alcohol. Ik drink niet echt veel, maar ik zal nu al eens sneller een glaasje champagne drinken dan bier of wijn. Daar zitten minder calorieën in.

Inderdaad! Op dat vlak was het zeker geen goedkope zaak. (lacht) Ik heb ondertussen ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om mijn kledingstijl wat aan te passen, om wat jonger gekleed en sportiever door het leven te gaan. Echt, ik voel me in topvorm.