Hoe kan ik mij schamen over mijn bedrijfswagen als er geen alternatieven zijn?

Ik volg dhr. Arno Creve voor een groot stuk in de probleemstelling die hij voorstelt. Vlaanderen is en blijft inderdaad op mobiliteitsvlak een nachtmerrie. Alleen denk ik dat we in de toekomst niet veel verder zullen rijden per minuut in de wagen door de "bedrijfswagengebruiker" een dosis schaamte aan te praten. Er mankeren in het betoog van dhr. Creve enkele belangrijke elementen waar ik nu toch ook even bij stil wil staan.

Een heel belangrijk fiscaal voordeel dat heel vaak samen met de bedrijfswagen deel uitmaakt van het loonpakket is de tankkaart. Ik vind het vreemd dat ik daar helemaal niets over terugvind in het opiniestuk waar ik op reageer. Als er één ding is dat pervers is aan de verloning met bedrijfswagen, dan is het dat wel, en niet de wagen an sich.

Het is de tankkaart die bestuurders ertoe aanzet om alternatieve vervoersmiddelen op de wagen links te laten liggen. Het zou op z’n minst de keuze van vervoersmiddel meer in balans trekken met onze collega’s die er geen hebben, indien die tankkaart zou verdwijnen.

Verder denk ik niet dat als men de bedrijfswagen “afschaft” - of hoe zou dat dan gaan? - mijn collega’s of ikzelf plots geen wagen meer gaan gebruiken. In die situatie koop ik gewoon zelf een wagen. Dat zal dan één zijn die ouder is en waarschijnlijk ook vervuilender is dan de wagen die ik nu heb. Zelfs al is mijn huidige bedrijfswagen een diesel.

De fiscaliteit van verloning met bedrijfswagen biedt immers onze overheden de kans om het soort wagen te stimuleren of al dan niet af te straffen. Kijk gerust naar het autosalon en vraag een offerte van eender welke elektrische wagen. Dhr. Creve, die net van de schoolbanken komt, zal nogal verschieten hoeveel van die wagens hij zich op dit moment kan permitteren. Het zullen er alvast niet veel zijn, mijns inziens.

In dat opzicht gaf Paul Magnette (PS) als informateur al een duwtje in de richting waar we naartoe moeten. Uiteraard vond ik dat voorstel zeer simplistisch en goedgelovig, maar het was tenminste toch al in de juiste richting. Want face it. De cash-for-car-regeling, met de huidige belasting op arbeid in de vorm van centen, dat is minstens even onnozel als op korte termijn alle salariswagens te laten overschakelen op elektrisch alleen.

En net als zoveel mensen zoals dhr. Creve en ik zelf hebben wij toch nog steeds een wagen nodig. “Everything in life is somewhere else, and you get there in a car.” Dit is jammer genoeg een quote die nog steeds als waarheid geldt. Ik zie mijzelf als consultant nog niet te snel met het openbaar vervoer in Beerse, Laakdal of dergelijke plaatsen geraken. Of wanneer ik een coaching­meeting of een meet-up heb en die blijkt in Kortrijk te zijn, dan vrees ik dat men dat daar zonder mij zal moeten doen. Of dat nu een goede of slechte zaak zou zijn, laat ik in het midden.

De oplossing, of toch minstens de trend doen ombuigen, op vlak van mobiliteit zal niet komen van onze collega’s een schaamtegevoel te bezorgen omwille van hun salariswagen. Het zal eerder een kwestie zijn van de juiste dingen te stimuleren en de foute dingen af te straffen.

Het mag zeker ook iets kosten om met de wagen te rijden, maar dan aan de overheden en dus ons allen, om de alternatieven voor de wagen beter (veel beter) uit te bouwen. Tot zolang dat er niet is, schaam ik mij alvast niet als ik morgen opnieuw in mijn salariswagen kruip om naar de werkplaats te rijden.