‘Ik mis onze etentjes’: de haast romantische sms waarmee Coucke en Vandenhaute elkaar terugvonden

“Ik mis onze etentjes”, stuurde Marc Coucke twee maanden geleden naar Wouter Vandenhaute. Twee jaar hadden ze elkaar niet gesproken, niet sinds Coucke Vandenhaute had geklopt in de race om Anderlecht te kopen. Voordien gingen de twee minstens een keer per jaar samen op restaurant. Coucke en Vandenhaute zijn het soort ondernemers dat over ongeveer alles een idee heeft, en vaak zijn die ideeën nog interessant of bruikbaar ook. Die gedachten laten botsen en ervan leren, dat vonden ze plezant en interessant.

Coucke en Vandenhaute hadden elkaar leren kennen op de koers, toen de eerste daar als sponsor rondliep en de tweede nog geen organisator van wielerwedstrijden bij Flanders Classics was. Vrienden zijn ze niet, daarvoor zijn hun karakters en leefwerelden te uiteenlopend, maar ze kunnen wel met gemak en zonder tegenzin doen alsof dat toch zo is. Na de strijd om Anderlecht ging dat moeilijker. Er was geen ruzie, maar wel afstand.

Maar nu had Coucke Vandenhaute nodig. Anderlecht-CEO Jo Van Biesbroeck zou er in juni mee stoppen en de club zat ook nog eens in slechte papieren. Hoe er op het veld met punten werd gemorst, had iedereen kunnen zien. Hoe er met geld even slordig werd omgegaan, zou pas blijken toen Het Laatste Nieuws in december naar buiten bracht dat Anderlecht in 2018 een verlies van 27 miljoen euro had geleden. Coucke was daar razend om. Er moest iets veranderen, de top van het bedrijf moest herbekeken worden.

Een visie voor Anderlecht

Vandenhaute had een visie voor Anderlecht, dat wist Coucke. Twee jaar geleden had Vandenhaute een dossiertje gemaakt met daarop zijn ideeën. Het moest de raad van bestuur van ­Anderlecht overtuigen om de aandelen aan hem en Paul Gheysens te verkopen. Die raad was onder de indruk, ze vonden zelfs dat Vandenhaute beter had gescoord dan Coucke, maar de portefeuille van die laatste was dikker, dus kreeg hij de ­aandelen.

Dat Vandenhaute beter deed dan Coucke is niet verwonderlijk. Hij was niet over één nacht ijs gegaan: hij droomt al jaren van een actieve rol in het voetbal, is er een paar keer dicht bij geweest (Germinal Beerschot, Nice, Standard), hij was zelfs al bijna aandeelhouder van Anderlecht geworden en was dit dossier al weken aan het voorbereiden. Coucke was op Anderlecht gedoken al een duivel uit een doosje, op het laatste moment, onverwacht, amper voorbereid. Dat de visie van Vandenhaute bijna gelijk liep met die van Vincent Kompany, de speler-manager die door Coucke is aangesteld om Anderlecht zijn ziel terug te geven, was hem niet ontgaan. Eigen jeugd, eigen stijl, verzorgd voetbal, iedereen kent ‘het project’ ondertussen. Kompany en Vandenhaute, dat zou alleszins niet clashen.

Dus stuurde Coucke half november een sms’je naar Vandenhaute. Een goede week later spraken ze af. Of Coucke Vandenhaute toen heeft gevraagd of hij de nieuwe CEO wilde worden, is niet duidelijk. Coucke zei gisteren alleen: “Wouter had geen zin in een operationele of bestuurlijke functie.” Volgens Vandenhaute was hem enkel gevraagd om lid te worden van de raad van bestuur. Maar ook dat zag hij niet zitten. Hij had er met zijn fiets­kameraad en vertrouweling Karel Van Eetvelt over gebeld, en die had hem dat ook afgeraden.

Vandenhaute wilde zijn sportmanagement­bedrijf Let’s Play niet opgeven, want als makelaar van spelers mag je van de Fifa geen functie bekleden in een club. Vandenhaute zit zelf nooit voor voetballers aan de onderhandelingstafel, maar is wel baas van het bedrijf, dat onder meer Youri Tielemans, Benito Raman, Vadis Odjidja en een aantal jeugdspelers van Anderlecht onder contract heeft. 

Geen belangenvermenging

Maar Vandenhaute heeft Coucke wel geholpen, onder meer in de zoektocht naar een nieuwe CEO. En hij kwam uit bij de man die hem afgeraden had om in Anderlecht te stappen: Karel Van Eetvelt. Coucke kent hem goed, Van Eetvelt was jarenlang lid van de raad van bestuur van Omega Pharma geweest. Een uitstekende netwerker, een leider met visie, een trefzekere communicator, een goede baas voor zijn mensen. Bovendien was hij al een tijdje uitgekeken op zijn CEO-post bij Febelfin. Hij vond de bankwereld maar saai en zag de nieuwe uitdaging wel zitten. Eén probleem: van de professionele sport kent Van Eetvelt weinig tot niks. Hij zou bijgestaan moeten worden door iemand die wel iets van sportmanagement kent. En zo kwam Vandenhaute opnieuw zelf in beeld. Als externe adviseur wordt hij de rechterhand van Van Eetvelt.

Dat hij nog altijd baas is van managementbureau Let’s Play, is in die functie volgens de reglementen geen probleem en dat hoeft het volgens Vandenhaute en Anderlecht in de praktijk ook niet te zijn. We mogen er met zijn allen streng op toezien, zeggen ze, en de Uefa ook, er zal geen belangenvermenging zijn. De schijn die ze tegen hebben, hopen ze te kunnen wegwerken.

Vandenhaute droeg ook Patrick Lefevere voor als lid van de raad van bestuur. Ook Coucke kent Lefevere goed, bij QuickStep-Davitamon betaalde hij voor de Davitamon op de shirts. Lefevere komt erbij omdat hij al jaren bewijst dat hij alle facetten van de sport in de vingers heeft. Philippe Close, PS-burgemeester van Brussel, treedt eveneens toe tot de raad van bestuur. Hij zal ongetwijfeld betrokken worden in het stadiondossier en zijn politiek netwerk zal net zo goed van pas komen. Sportief directeur en aandeelhouder Michael Verschueren verliest zijn zitje in de raad van bestuur. Hij blijft wel sportief directeur. Of dat nog lang duurt, valt af te wachten.