Als een klok. Vanaken werd om 20 uur in het Studio 100 Pop-Up Theater verwacht. Exact om 20 uur wandelde de uittredende winnaar de ‘gouden’ loper op. De rust zelve, even stressloos als bij de countdown voor een wedstrijd. “Ik ben dezelfde speler gebleven”, liet hij zich ontvallen voor de verzamelde pers. De vloek van de Gouden Schoen? “Neen, ik ben niet veranderd”, voegde de Limburger eraan toe.

De nagel op de kop. Zijn belang voor blauw-zwart bleef even overweldigend. Zijn statistieken even majestueus. In 2018: 14 goals en 17 assists. Afgelopen jaar nog meer doelpunten, maar liefst 16 stuks, en nog altijd 7 assists. Bevestigen heet zoiets. Een constant niveau halen, twaalf maanden lang. Cijfers die waardering opleverden in de stemming. Als enige slaagde Vanaken erin om zich tijdens de heenronde tussen de Genkse kampioenenmakers Malinovskyi, Trossard en Samatta te nestelen. De kloof met Mbokani bedroeg halverwege 84 stuks. Een vierde Brugse Gouden Schoen op rij hing dan al in de lucht.

Een voorsprong die de Lommelaar op weg zette naar winst. Voor het eerst sinds Jan Ceulemans – in 1985 en 1986 – won nog eens iemand twee jaar op rij de Gouden Schoen. Met de Caje, Wilfried Van Moer en Paul Van Himst gingen slechts drie Belgische voetbaliconen Vanaken vooraf. Polle Gazon is met vier stuks nog steeds recordhouder. Voor Vanaken, die nergens zo goed gedijt als op Jan Breydel, is de jacht op nummer drie nu al geopend.