‘Sinds een paar jaar ben ik de schaamte voorbij’

“Het was op een doordeweekse dag in de universiteitsbibliotheek, nu bijna drie jaar geleden. Ik zat te werken aan mijn bachelorscriptie en merkte dat het onderwerp dat ik gekozen had, mijn belangstelling begon te verliezen. Ik had op dat moment weinig om naar uit te kijken, want stel dat ik mijn scriptie tot een goed einde zou brengen, wat zou ik daarna dan doen. Master of iets totaal anders? Met een gewoontegebaar pakte ik mijn telefoon en klikte op Grindr. Een paar straten verderop bood de bezitter van een geweldig gespierde torso zich aan voor een date, een eufemisme meestal voor seks. Ik hoefde maar op te staan en bij hem aan te bellen en er wachtte mij iets wat in alle gevallen opwindender was dan mijn tafelblad met juridische boeken.

“Ik woog het idee en intussen stuurden we elkaar berichten, hij drong me te veel aan, ik twijfelde. En zou ik die middag niet eigenlijk naar de opticien? Niet dat ik daar zoveel zin in had, maar dat was geen reden om een voornemen niet na te komen en dus bleef het die middag bij kletsen via app. Vanuit de studiezaal stuurde ik hem een foto van mezelf en later een tweede vanuit de opticien. Het had iets luchtigs en frivools een vreemde om advies te vragen voor een brilmontuur, wat zou het ook, dacht ik. Ik had me in mijn leven al genoeg zorgen gemaakt over wie ik was en welke indruk ik op anderen maakte, sinds een jaar of vier vierde ik mijn acceptatie van mijn homoseksualiteit door er zo casual en tegelijk zo zelfbewust mogelijk mee om te gaan. Ik was vrijwilliger bij een hulplijn voor pubers die tobden met hun seksualiteit, op mijn werk maakte ik er geen geheim van en ik was om de zoveel weken weer een paar dagen op een ander verliefd.

Ongepolijst

“Veel waarde hechtte ik dus niet aan deze man die zomaar uit de lucht kwam vallen. Al werd ik dit keer geraakt door zijn openheid. Hij liep tegen ­allerlei typisch gaykwesties aan, schreef hij en passant. Hij zat ermee dat hij vaak niet verder kwam dan wat vluchtige contacten of juist uiterst gecompliceerde relaties had omdat veel jongens tussen de 20 en 30 nog steeds worstelen met hun geaardheid. We kletsten verder. Over sport, reizen. Net als ik bleek hij van triatlon en zwemmen te houden en ik schreef, we kunnen nog eindeloos door-appen, maar waarom niet even samen een koffie drinken, ik heb woensdag vrij, kan je dan? Op 15 februari 2016 was het mooi weer. Zo kwam hij aanlopen in het park: met grote passen. Een meter negentig en een gewatteerd jack met een kapotte rits en een blauw mutsje. Daaronder droeg hij een roze Calvin Klein-shirt, zijn vaste dracht op dates, bekende hij later lachend. Dat schutterige, het ongepolijste, maar ook zijn belezenheid, troffen me. Hij studeerde geneeskunde, en ook al deed ik mijn best niet meer betekenis te geven aan die middag dan ‘een leuke middag met een leuke man’, toen de avond kwam en we in een restaurantje aten en hij mij naar huis liep, een hand gaf en een bescheiden kusje, was ik verkocht. Een paar dagen later was er een feest van een huisgenoot, ik nodigde hem uit. Hij arriveerde als eerste en veel te vroeg met in iedere hand een flesje speciaal bier. Ik zie hem nog die enorme trap oplopen, weer dat mutsje, zich zichtbaar afvragend wat hij in godsnaam kwam doen hier: onbedoeld en ontroerend maakte hij duidelijk dat het hem ernst was.

“Wat een leuke vriend heb je, zeiden mensen die avond en toen hij zich na een paar biertjes ontpopte als wellevende, welbespraakte man met een enorm brede belangstelling lachte ik en dacht, hmm, o ja, mijn vriend? Die nacht bleef hij slapen en de weken erop deed hij halfslachtig zijn best om het koel te spelen, riep dat hij elkaar drie keer per week zien wel wat veel vond maar gaf me een volgend moment zijn huissleutels en weer een paar maanden later zei hij tijdens een picknick dat hij ‘het best leuk zou vinden als ik officieel zijn vriend werd’.

Zorgeloos gelukkig

Een van de fijnste kenmerken van onze relatie is dat we nooit gedoe hebben. Wat ik zei: ik heb me vroeger al genoeg druk gemaakt. Soms maakte iemand een opmerking, iets over mijn gedrag, zoals een handgebaar, en dan maakte ik in mijn hoofd een notitie en nam me voor nooit, echt nooit meer zo wuft met een hand te wapperen. De acceptatie van mezelf is geleidelijk gegaan, via stiekem Brokeback Mountain kijken naar er gewoon voor uitkomen bij sollicitaties. Maar nog niet eens zo lang geleden ervoer ik het als compliment als mensen zeiden dat ze niet zagen dat ik homo was. Ik heb me heel lang aangepast om maar aansluiting te kunnen vinden. En nu pas, sinds een paar jaar, ben ik echt de schaamte voorbij. Samen met mijn vriend haal ik mijn hart op aan onze gelijkgestemdheid, het kan dus, bij iemand horen en zorgeloos gelukkig zijn. Laatst misten we tijdens een vakantie in Italië bijna ons vliegtuig naar huis omdat hij die ochtend toch nog één dorpje wilde zien. In een vorig leven met een ander was ik misschien boos geworden, maar nu dacht ik: met jou een vliegtuig missen is helemaal niet erg. Ongelooflijk dat dit bestaat. Ik heb intussen mijn master. Volgende maand begin ik een nieuwe baan en gaan we ook samenwonen.”