LEES OOK. Meer Vlaming dan Ier: maak kennis met Sam Bennett, de nieuwe topsprinter van Deceuninck – Quick-Step(+)

Vorig jaar won Sam Bennett bij Bora-Hansgrohe elf van zijn dertien sprints op WorldTour-niveau. Ook in 2020 is de 29-jarige Ier zinnens die statistiek gaaf te houden. In Tanuda - tussen de wijngaarden van Barossa Valley - pakte hij zijn eerste zege voor zijn nieuwe ploeg Deceuninck - Quick Step. “Ik ben zo gelukkig dat die eerste zege er al zo vroeg is. Dit is dan ook een opluchting, want ik voelde wel wat druk de voorbije dagen. Ik had het gevoel dat de ploeg meer vertrouwen had in mij, dan dat mijn zelfvertrouwen werkelijk was. “

In het openingscriterium van zondag was Bennett niet aan spurten toegekomen. In de openingsrit van de Tour Down Under stond de sprinttrein Keisse-Archbold-Morkov wel op de rails. “De lead-out was perfect. Net voor de sprint maakte ik nog een klein foutje door even het wiel van mijn ploegmaats uit het oog te verliezen, maar ik kon snel terug aansluiten. Het is als sprinter gemakkelijk om in zo’n goed draaiende machine met tonnen ervaring terecht te komen. Ondanks we hier met vier nieuwe jongens zijn, is het fantastisch om zien hoe goed de groep aan elkaar hangt”, aldus een lyrische Bennett.

Net als vorig jaar - toen met Elia Viviani - wint Deceuninck - Quick-Step de openingsrit in de Tour Down Under. Net als vorig jaar maakt onze landgenoot Jasper Philipsen indruk. De 21-jarige lefgozer uit Ham leek zelfs even een hand uit te steken naar de dagzege, maar werd nog net geremonteerd. Op de meet kwam hij minder dan een fietslengte te kort. “Zo jammer. De ploeg deed perfect werk. Mijn kamergenoot Mikkel Bjerg zette mij in de slotkilometer perfect af in het wiel van Bennett. Toen ik aanzette, voelde ik dat er snelheid op zat. Helaas lag de streep net iets te ver. In mijn rug voelde ik Bennett dichterbij komen, terwijl mijn benen helemaal verzuurden. Jammer dat hij mij nog net kan remonteren.”

“Koop je niks mee”

Philipsen heeft zijn start van het seizoen niet gemist. In het criterium van Adelaide eindigde hij vierde. Twee dagen later tweede. “Die ereplaatsen bewijzen dat ik de goeie conditie al snel te pakken heb, maar uiteindelijk koop je daar niks mee. Vorig jaar eindigde ik 25 keer in de top tien, maar won ik slechts één keer. Dit jaar ambieer ik meer zeges en minder ereplaatsen. Voorlopig valt dat plan nog in het water. Zondag zette ik misschien iets te laat aan, deze keer een fractie te vroeg”, zegt Philipsen die de witte trui van beste jongere mag dragen en voorlopig de tweede plaats op de WorldTour-ranking bevolkt. “Dat is mooi, maar dat zal niet lang blijven duren.”

Naast winnaar waren er ook verliezers. Bij Israël - Start-up Nation was de Belgische verzorger Raoul Sarren in de wolken met de vijfde plaats van André Greipel, maar de Duitser zelf was minder blij: “Ik heb het grondig verpest in de slotkilometer.”

Bij Greipels ex-ploeg Lotto-Soudal was er nog minder reden tot vieren. Zondag in Adelaide imponeerde Caleb Ewan nog door de andere sprinters een verkoudheid te bezorgen. In Tanuda zat de Australiër veel te ver en kwam hij niet verder dan de zevende plaats. “In de aanloop naar de sprint kwamen we al vroeg vooraan te zitten. Maar op het moment dat het er echt toe deed, zaten we veel te ver naar achter. Mijn benen voelden goed. Ik zette ook nog aan, maar het kalf was toen al verdronken. Bennett is een van de beste sprinters ter wereld. Als ik met zo veel achterstand op hem aan de sprint moet beginnen, maak ik geen schijn van kans”, aldus Ewan.

Volgens het plan van ploegleider Herman Frison moest Ewan in de slotkilometer afgezet worden in het wiel van ofwel Viviani ofwel Bennett. Hun achterwiel zag hij pas na de finish terug. De reden daarvoor was een foute inschatting met de tegenwind. “We moesten aan de linkerkant van het wegdek rijden, maar reden rechts. Daardoor werden we helemaal naar achter geduwd. Het is mijn taak om in zo’n situatie uit het wiel van Caleb te komen om nog iets proberen recht te zetten. Dat lukte ook, maar dan raakte Caleb opnieuw ingesloten en was het helemaal over”, aldus ploegmaat Tosh Van Der Sande.

In de tweede etappe naar Stirling wacht er op papier een nieuwe kans voor de sprinters, al wordt dat met een totaal van 2.350 hoogtemeters op 135 km geen sinecure. In de finale moeten de renners vier keer een stevige heuvel overwinnen. Leider Sam Bennett bekijkt het rooskleurig. “Het zelfvertrouwen dat ik met deze eerste zege heb opgedaan, zal mij hopelijk wel vleugels geven om die heuveltjes te overleven.”

Caleb Ewan won in het verleden al eens in Stirling: “Een sprint is altijd mogelijk, maar dan mag er in de laatste zeventig kilometer niet te hard worden gereden op de lokale ronden.” Philipsen tot slot bekijkt het glas halfleeg. “De tweede rit is te lastig. Dit wordt een etappe voor de punchers, zoals mijn ploegmaat Diego Ulissi. Ik krijg deze week nog slechts eén echte kans om een ritzege te pakken”, besluit onze landgenoot, wiens ploeg UAE verder moet met zes renners. De Wit-Rus Alexandr Riabushenko moest opgeven met een polsbreuk.