Sterk nieuws vanuit welzijnshoek. Daar slaagt het kabinet van Vlaams minister Wouter Beke erin om met een extra budget van 300 miljoen euro een pak meer mensen te helpen dan wiskundig mogelijk is. Dat zit zo: voor de verkiezingen heeft zowat elke partij een dure eed gezworen om de wachtlijsten van de personen met een handicap aan te pakken. Ook al heeft het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) toen al laten weten dat daarvoor 1,6 miljard euro meer nodig is. Uiteindelijk krijgt het departement van Beke dus slechts 300 miljoen extra van de nieuwe Vlaamse regering en dat gespreid over de volgende vier jaar. Bij ongewijzigd beleid is dat budget zelfs te klein om de eerste drie jaar ook maar iemand van de wachtlijst te kunnen helpen. Pas in 2024 zouden er 647 mensen aan de beurt komen. In combinatie met de ruim 66 nieuwe personen met een handicap die er elke maand bijkomen, zou het probleem alleen maar groter worden. De spreekwoordelijke druppel op een hete plaat zou uiteindelijk meer effect hebben dan dit ‘extra’ budget.

Daarom is het idee van minister Beke om door vereenvoudiging en verschuiving van de beschikbare middelen meer mensen te kunnen ondersteunen op zich niet slecht. Hierdoor zouden aan het einde van de legislatuur (2024) zo’n 1.700 extra mensen geholpen kunnen worden dan bij ongewijzigd beleid. Beter dan niks, maar nog altijd tergend slecht en dat verander je niet met een mirakel van vijf broden en twee vissen.

Nu is dat niet alleen de schuld van Beke, maar van de hele Vlaamse regering en bij uitbreiding van ons allemaal. Want we moeten een koe een koe durven noemen. Als iedereen weet hoeveel het kost om echt iets te doen aan de wachtlijsten van personen met een handicap (1,6 miljard) dan weet je ook dat 300 miljoen euro peanuts is en zeker geen oplossing biedt.

De vraag die er toe doet is wat een beschaafd land als het onze er voor over heeft om de allerzwaksten op een menswaardige manier te laten leven en te beschermen. Personen met een handicap die op dit moment een budget krijgen, kunnen niet klagen. Voor hen wordt goed gezorgd. Maar wat met al die mensen op een wachtlijst of zij die de pech hebben om nu gehandicapt te raken? Vinden we het met z’n allen aanvaardbaar dat zij uit de boot vallen of zijn we stilaan klaar om werkelijk keuzes te durven maken? Uiteindelijk zal iedereen kleur moeten bekennen. Want 1,6 miljard komt niet zomaar uit de lucht vallen. Of we betalen meer belastingen, of we geven ergens anders minder uit, of we verzinnen nog een nieuw scénario. Maar laat ons stoppen met elkaar zand in de ogen te strooien.