Vrienden schetsen uiteenlopend beeld van Tine Nys: van "té veel lijden voor 1 persoon" tot "haar pad in leven gevonden"

Het euthanasieproces gaat zijn tweede week in. Een beslissende week ook, want eind deze week zullen de juryleden normaal gezien moeten beslissen over de schuld of onschuld van de drie artsen, die zich moeten verantwoorden voor de euthanasie van Tine Nys, intussen 10 jaar geleden.

Een ding is duidelijk: de opdracht waar de jury voorstaat is allesbehalve evident. Al meer dan een week komen artsen, psychologen, experten en familie aan het woord om een beeld te schetsen van Tine. Vandaag en morgen is het de beurt aan een tiental vrienden. En ook hier krijgen we uiteenlopende versies te horen, afhankelijk of de getuigen zijn opgeroepen door de advocaten van de artsen of door die van de familie. Het zal de taak van de jury eind deze week zijn om te bepalen welke versie zal doorwegen. 

"De Tine die ik leerde kennen, was een frisse, jonge vrouw. Verstandig ook", stak de eerste getuige van wal. "Ze had haar pad in het leven gevonden. Eind 2008, begin 2009 vertelde ze dat ze ging trouwen. Toen ik een paar maanden later naar haar ging, verwachtte ik iemand te vinden in een huisje-tuintje-boompje-setting. Maar ik zag een gebroken vrouw. Eind augustus zag ik een andere vrouw, met een ander verhaal. Op 7 à 8 maanden was het een totaal andere Tine."

Volgens haar was het die Tine die - na haar relatiebreuk - euthanasie aanvroeg. "Als Tine voor zichzelf had uitgemaakt dat ze iets wilde, ging ze er 100 procent voor. Dat was typisch Tine." Niet gemakkelijk om mee om te gaan, verklaarde de vrouw. "Ik ben niet tégen euthanasie, maar het lag heel gevoelig. Het werd ook enorm negatief ontvangen in de vriendengroep. Er ontstond een voor- en een tegenkamp, en dat heeft haar nog meer in de negativiteit geduwd."

Een andere (jeugd)vriendin van Tine Nys getuigde: "Ze stond altijd voor mij klaar. Ik ben mij bewust van de pijnen die ze meedroeg. Maar over euthanasie, of dat het niet goed met haar zou gaan, is nooit iets gezegd."

Dat warme beeld schetste ook een andere goede vriend, die Tine al van in 1997 kende. "Qua empathie een voorbeeld voor onze maatschappij", vertelde hij. Maar tegelijk schetst hij ook een vrouw die al jarenlang getekend was door pijn. Fysiek én mentaal. 

"Tine was één litteken van snijden. Ze had veel pijn in haar benen." Maar ook: "Het lijden dat Tine gehad heeft in haar leven, is voor één persoon té veel."

Hij was dan ook content voor haar, zo verklaarde hij, dat ze euthanasie kreeg. "Het was genoeg, er was maar een ding dat nog telde. Ze wou niet per se die euthanasie, ze wou sterven. Zo had ze bijvoorbeeld ook een negatieve wilsverklaring opgesteld, voor mocht het toch niet lukken. Eigenlijk had ze twee keuzes: ofwel euthanasie, ofwel een overdosis drugs. Die lag klaar."

Hij getuigde over haar laatste relatie, en hoe ze daar "als een drugsverslaafde" uitkwam. Over haar abortus. En over de relatie met haar moeder die getroebleerd was: "Ik wil een voorbeeld geven om dat te illustreren, iets wat ik onthouden heb. Toen Tine op het einde van haar leven alles weggegeven had, had ze nog een discussie met haar moeder, over haar urne. Tine kon die niet betalen en haar moeder vond toch dat ze die zelf maar moest kopen."

Dat beeld van een getormenteerde vrouw kwam ook terug bij andere getuigen: "Hoe beter ik haar leerde kennen, hoe duidelijker het werd dat Tine een grote zware rugzak droeg. Op het einde was het dragen van die rugzak niet meer houdbaar. Het woog te veel." 

Heeft u zelf nood aan een gesprek? Tele-Onthaal is gratis en anoniem bereikbaar via het telefoonnummer 106 (24u op 24, 7d op 7) en voor een chatgesprek via tele-onthaal.be (elke avond en woens- en zondagnamiddag).

Bekijk hier het verslag van "Het Journaal":