Eric Goens over het conflict bij de VRT: ‘Ik heb er genoeg van, ik heb er zelfs mijn buik vol van’

Ik stapte gisterenochtend, aan de hoofdingang van de VRT, bijna achteloos voorbij de stakersposten. Voor alle duidelijkheid, nìet als stakingsbreker. Ik moest - in hetzelfde gebouw - bij de collega’s van de RTBF zijn en die staakten sowieso pas ’s anderendaags.

Het was een beetje een desolate aanblik: lege parkings, lege kantoorruimtes, enkel aan de hoofdingang wat bedrijvigheid met een 50-tal manifestanten, twee rokende vuurkorven en… een frietkot. Ik neem aan dat de bedrijfskantine ook in staking was.

Ik heb overigens alle begrip voor de boosheid van het VRT-personeel, want de manier waarop er de voorbije weken en maanden met hun omroep is gesjacherd - door àlle betrokkenen - is hemeltergend.

Wat het nòg hemeltergender maakt, is de ronduit scabreuze manier waarop er tegenwoordig met modder wordt gegooid, in de strijd om Het Grote Gelijk, in de strijd vooral om de tegenstander een finale loer te draaien. Oog om oog, klets om klets, zoals in de betere kleuterklas, al stel ik vast dat alle zogenaamde onthullingen steevast uit dezelfde windrichting komen.

Ik zal - om alle insinuaties voor te zijn - mijn eigen geloofsbrieven op tafel leggen, want zo hoort het tegenwoordig in deze loopgravenoorlog. Ik hoor namelijk in geen enkel kamp thuis. Ik herhaal:

Ik.

Hoor.

In.

Geen.

Enkel.

Kamp.

Thuis.

Niet in #teampaul, niet in #kamppeter. Drie jaar geleden heb ik de voormalige CEO 10 minuten gesproken op een receptie, hij maakte van de gelegenheid gebruik om zijn erkentelijkheid voor een programma als Het huis uit te drukken en sindsdien is er nog eenmalig mailverkeer geweest. Aimabele man. Hetzelfde geldt voor Peter Claes, directeur Media en Productie bij de VRT: ook één gesprek, van hooguit een half uur, intussen vijf jaar geleden. Alle contacten over de inhoudelijke en financiële invulling van programma’s verliepen via het netmanagement.

U vraagt zich intussen waarschijnlijk af waar dit allemaal over gaat? Wel, ik heb er genoeg van, ik heb er zelfs mijn buik van vol en nog veel meer dan dat. Probeert u zich namelijk eens in te beelden dat uw twee ‘bazen’ kletterende ruzie krijgen en dat de ene krijgsheer desnoods uw eigen contract en verloning gaat gebruiken om de andere te bezwadderen? Want zo loopt het tegenwoordig bij de openbare omroep: eergisteren een contract met een productiehuis open en bloot op tafel, gisteren dat van een freelance regisseur. In het geval van die laatste wordt - vanzelfsprekend zonder de minste vorm van bewijsvoering - zelfs geïnsinueerd dat hij als tegenprestatie voor zijn contract bouwfraude zou hebben gepleegd. Utter bullshit, maar wat maakt het allemaal nog uit, het past perfect in het plat populistische discours dat al dagenlang woekert.

Gisteren mocht ik op mijn beurt figureren in dit wansmakelijke schouwspel. Jaja, u mag mij plots van eigenbelang verdenken! Ik word overigens al dagenlang door journalisten allerhande gebombardeerd met vertrouwelijke informatie uit productie-overeenkomsten met de openbare omroep. Elke producent die een contract ondertekent met de openbare omroep zet mee zijn handtekening onder een resem confidentialiteits- en andere vertrouwelijkheidsclausules. Stel je voor dat je de omroep zou schaden door vertrouwelijke informatie naar buiten te brengen?

Maar gisteren dus dreigde een heertje van een kwaliteitskrant met de onthulling dat er in het budget voor Het huis ook een kostenpost was voorzien voor schilderwerken aan dat huis. Schande, schande, driewerf schande. Ik wil het zelfs niet hebben over de hoogte van dat bedrag - éénieder die een huis laat schilderen weet dat een bedrag met 4 nullen en een 1 ervoor anything but exuberant is voor schilderwerken. En zoals elk decor wordt ook Het huis geschilderd, behangen en vernist.

Maar zoals gezegd, daar wilde ik het dus niet eens over hebben, wél over de perfide en perverse manier waarop dit euh… debat nu al dagen- en wekenlang wordt gevoerd. Het gaat allang niet meer over het hogere belang, het gaat over strijdende partijen - die ter meerdere eer en glorie van zichzelf - hun o zo geliefde omroep desnoods naar de kloten willen helpen. Après moi, le déluge.

Awel, niet met mij, mannen! Ik werk - samen met een 20-tal medewerkers - met hart en ziel aan hoog gewaardeerde programma-reeksen zoals Het huis, Bargoens, Niveau 4, e.a. Ik verdien mijn brood, en goed ook, en daar ben ik godverdomme fier op. Maar op deze manier hoeft het dus niet meer. En dan moet u binnenkort maar naar DPG of naar SBS kijken om te genieten van Het huis. Inclusief schilderwerken.