Koning Albert heeft correct gehandeld door jarenlang zijn dochter Delphine niet te erkennen
Amadeo Vanhaverbeke is student aan de KULeuven, en voorzitter Jong N-VA Lubbeek
Gebuisd als vader, dat lijkt in het geval van koning Albert II buiten kijf te staan. Niemand zal anders beweren, ook ik niet. Het lijkt een ware traditie bij de nakomelingen van onze eerste koning en bij uitbreiding bij de gehele oude koninklijke machine. Hoofdredacteur van deze krant Bart Eeckhout vindt dat Albert, koning der Belgen, een kans heeft gemist het ambt menselijker te maken en de bevolking te tonen dat ook ons staatshoofd eens een manke mens kan zijn. Ik verzet me vanuit het idee van behoud van de monarchie tegen de evolutie naar menselijker en minder afstandelijk.
Waarom kon koning Albert niet gewoon publiekelijk door de knieën gaan en ‘Et alors?’ zeggen zoals President Mitterand deed? De context is fundamenteel verschillend. Een president is een verkozene des volks, uit het volk afkomstig. Hij heeft gezag vanuit een meerderheid gegeven door verkiezingen. Een koning(in) niet, zij worden tot het ambt geroepen vanuit een historische en onafhankelijke wijsheid. Zij genieten niet een constant gemeten gedragenheid, maar baseren hun macht op legaal gezag en een onbeschrijfbare vorm van magie. Een koningshuis hoort een onaantastbaar instituut te zijn dat zich mengt onder het volk maar tevens er ook boven verheven is. Een simpele ‘Et alors?’ zou de magie van de monarchie doen verdwijnen waardoor beetje bij beetje de royals doodeenvoudige mensen worden. Het zijn natuurlijk mensen, daarvoor moet ik geen bioloog zijn om dat te constateren, maar eenvoudig horen ze allesbehalve te zijn. Zij kunnen door de magie en mysterie op een onafhankelijke en traditionele manier hun koninklijke taken vervullen. Walter Bagehot, de man die de drie rechten van een koning in de Britse parlementaire democratie uitwerkte “het recht om te worden geïnformeerd, het recht om aan te moedigen en het recht om te waarschuwen”, vat het bijzonder mooi samen: “Above all things our royalty is to be reverenced, and if you begin to poke about it you cannot reverence it… Its mystery is its life. We must not let in daylight upon magic.”
Niet enkel in België neemt de aanraakbaarheid van de koninklijke familie toe, ook in Nederland en het Verenigd Koninkrijk kennen we dit probleem. Het Meghan Markle-debacle is een perfect voorbeeld. Iemand van doodnormale komaf geraakt binnen in de magische bubbel onder het motto ‘menselijker’. De vraag is met welke celebrity kroonprinses Elisabeth zal moeten trouwen om fris en trendy te lijken. Om iemand nieuw in de magische bubbel te krijgen moet de bubbel openen waardoor de mensen naar binnen kunnen gluren. De royals lijken wel mensen zoals de gluurders zelf waardoor het fundament waarop de monarchie gebouwd is barsten begint te krijgen. Niet dat ik dat erg zou vinden, al zou er wel een traan vloeien vanuit een vorm van verlies van traditie en romantiek.
Z.M. koning Albert heeft in functie van het behoud van de monarchie correct gehandeld door jarenlang zijn dochter Delphine niet te erkennen. Want koningen maken geen fouten. Zij zijn onfeilbaar. Vermoedelijk was dat ook koning Boudewijn zijn insteek toen hij Albert tot ontkennen aanzette. Door de grote media-aandacht is het effect averechts, zijn fouten komen prominent in beeld en dat jaren aan een stuk. Dat zou waarschijnlijk niet het geval zijn geweest wanneer hij, koning der Belgen, Delphine vanaf dag één in de armen had gesloten en aan zijn vaderlijke plicht had voldaan.