Na een welkomstwoordje door de voorzitter, Jan Lempens, werd er een toast uitgebracht op het nieuwe jaar én schrikkeljaar 20 20, een jaar waarin Davidsfonds Nationaal haar 145ste verjaardag viert en ook onze lokale Davidsfondsafdeling van Bocholt 90 kaarsjes mag uitblazen.Na een eerste ‘werk van barmhartigheid’ (de hongerigen spijzigen), werd professor Guido Vanheeswijck geïntroduceerd met het motto en de lijfspreuk van de Vlaamse pater kapucijn Max Wildiers: ‘Spiritus quiescit numquam’ (de geest rust nooit). Het was een zinspeling op de, naar deze pater vernoemde, literaire waarderingsprijs die onze spreker enkele jaren geleden had ontvangen voor zijn essay: ‘Het onbehagen’. Vandaag was hij naar Bocholt gekomen om uitleg te geven over zijn recentste boek: ’Onbeminde Gelovigen’. Dit werk, dat in 2019 genomineerd werd voor de ‘Prijs van het Religieuze en Spirituele boek’, begint met een opmerkelijk citaat van de filosoof Søren Kierkegaard: ‘Laat ons het christendom op zijn oude dag toch niet veranderen in een waard wiens zaak is achteruitgegaan en die nu iets wil bedenken om nieuwe klanten te lokken.’“Ik heb dit boek geschreven”, zo opende de professor in de metafysica zijn betoog, “als eerbetoon aan de vorige generaties gelovigen (onze ouders, grootouders): boeiende, gedreven, eerlijke mensen in een vaak klerikaal klimaat. We moeten onze geschiedenis niet vervalsen! En ik heb dit boek daarom ook bewust opgedragen aan mijn kleinkinderen in de hoop op overdracht…”. In simpele bewoordingen legde hij uit hoe, wanneer en waarom gelovigen christenen ‘onbemind’ werden en wat daarvan de (politieke) gevolgen zijn. Op het einde van zijn betoog dook plots de oude aanspreking ‘beminde gelovigen’ weer op. Als uitnodiging om opnieuw over de grote vragen van het leven na te denken, te durven spreken en om onze medemensen ervan te overtuigen dat het niet verkeerd is om dit nu weer vanuit een religieus perspectief te doen.Ook het boekje ‘Beminde Ongelovigen’ van Anne Provoost kwam ter sprake. Verder stelde de professor vast dat geloof niet meer wordt besproken en dat er daardoor ongeletterdheid en totale misvattingen ontstaan. Hij ageerde tegen misbruik van het christendom als een louter cultureel gegeven. Cultureel gegeven is belangrijk, maar zeker niet de kern en is vatbaar voor misbruik…. Het is de hoogste tijd om ons opnieuw de grote vragen te stellen: god –wereld -mens, en dit in de filosofie, in de godsdienst, en ook zeker in het christendom!Drie ogenschijnlijk dezelfde gedichten werden tegen het licht gehouden: Martinus Nijhoff - ‘De moeder de vrouw’, Rutger Kopland - ‘de moeder het water’ en Ad Zuiderent - ‘Weg’. En met dit hoopvol streepje poëzie van Christian Wiman (vertaling Willem Jan Otten) werd deze boeiende uiteenzetting afgerond :Mijn heldere afgrondMijn God - mijn heldere afgrond - Alle verlangen verdwijnt niet in het zwarte gat -Weer nader ik van wat ik weet de rand - Niets kan ik geloven en toch geloof ik dat.Met een kopje koffie, een stukje vlaai en een gezellige babbel werd deze eerste Davidsfonds activiteit van 2020 in schoonheid afgerond en keerde eenieder, gesterkt naar lichaam en geest en met stof tot nadenken huiswaarts.