Evenepoel kan eindzege ruiken nadat hij scheve situatie rechtzet: “Ik heb een domme fout gemaakt en raakte in paniek. Maar eind goed, al goed”

Grote hoogte. Ellenlange klim. Amper ploegmaats. Zelfs waaiers. Remco Evenepoel heeft het niet cadeau gekregen in de grote bergrit in de Ronde van San Juan. Op 37 kilometer van het de streep was het zelfs grote paniek. Op de hoogtevlakte van San Juan maakte Bora gebruik van de zijwind om het peloton te breken. UAE, Movistar en Cofidis sprongen op de kar, maar Deceuninck-Quick.Step liet zich verrassen — hoe lang zou het geleden zijn dat een ploeg van Patrick Lefevere een waaier heeft gemist? Dat was in ieder geval niet te best gekoerst van The Wolfpack.

“Ik ga me verontschuldigen bij de ploeg”, zei Evenepoel meteen na de finish. “De ploegmaats hebben zo hard gewerkt, maar ik liet me wegduwen. Het was mijn schuld, ik zat te ver.”

Ploegleider Davide Bramati kon het niet geloven. Hij had zijn troepen gewaarschuwd, hij had zelfs de pers ingelicht de dag voordien: de passage aan het opgedroogde meer bij Dique Cuesta del Vento was een cruciaal punt. En anders zei de naam wel genoeg, toch? ‘De windhelling’… “Zwijg, of ik vermoord iemand”, zei de Italiaan, emotioneel geladen als altijd. “Remco zat te ver, ja, maar er had altijd iemand bij hem moeten zitten om meteen te reageren.”

Feit is dat Evenepoel in snel tempo tijd verloor. Onze jonge landgenoot schreeuwde om hulp: enkel Pieter Serry gaf antwoord. Hij sleurde kilometerslang op kop om zijn kopman in de wedstrijd te houden. Achteraan in dezelfde groep zaten Hodeg en Van Lerberghe te sterven, ze konden gewoon niet beter. Het duurde tien kilometer voor Zdenek Stybar zich uit de eerste groep liet uitzakken. Waarom zo lang wachten? De achterstand was op dat moment opgelopen tot 1’20”, Serry had zich ondertussen de pleuris gereden. “Ik was in paniek”, zei Evenepoel. “Ik dacht dat het verloren was.”

Vooraan bleven hardrijders als Sagan, Oss, Bodnar en Gaviria het volle pond geven. De wedstrijd leek gereden, maar Evenepoel had nog iets over, en de berg werd zijn bondgenoot. Vooraan zaten wel de machtsmensen, maar niet de beste klimmers. “Plots zag ik Oscar Sevilla opduiken”, vertelde Evenepoel. “Ik was verrast, ik dacht dat alle toppers vooraan zaten. En plots begon hij mee te werken.”

Sevilla had ook nog zijn ploegmaat Paredes bij zich. Evenepoel was de grote motor in de achtervolging, maar de hulp van het duo kwam op het juiste moment. Vanaf dan ging het snel. In zeven kilometer tijd zette Evenepoel de scheve situatie helemaal recht. “Maar het was wel zwaar”, zei hij. “Dat is kracht die ik op het einde te kort kom, anders had ik misschien de rit kunnen winnen.”

Evenepoel probeerde het twee keer in de laatste twee kilometer, maar hij kon geen kloof slaan. De Colombiaan Miguel Florez van Androni Giocattoli had het beste eindschot. Hij spurtte naar winst, Evenepoel werd vijfde. Maar belangrijker: hij behoudt zijn leiderstrui met ruime voorsprong. Tenzij hij valt of nog ziek wordt, is de Ronde van San Juan voor hem.

En ook: de manier waarop mag er wezen. In de tijdrit reed hij iedereen weg, gisteren toonde hij zich ook een van allersterksten bergop. “Eind goed, al goed”, zei hij. “Ik ben deze winter, in mijn voorbereiding, niet echt bezig geweest met deze wedstrijd, het is niet dat ik hier van heb liggen dromen. Ik vond het gewoon leuk om te starten in de koers waar ik vorig jaar mijn profdebuut gemaakt heb. Dit was geen doel op zich, maar als je ergens start, vind ik het normaal dat je probeert te winnen. Het is niet super super belangrijk, maar wel mooi.”